เมื่อวานยังอยู่ | เรื่องเล่าเขย่าขวัญ

‘ป้าเลื่อม' เป็นหญิงชราข้างบ้าน สามีเสียไปสิบกว่าปีแล้ว ป้าเลื่อมอยู่กับลูกหลานหลายคน ดิฉันรู้จักแกตั้งแต่ยังเด็กจนสาว สนิทใจเหมือนเป็นญาติสนิทคนหนึ่ง ชาวบ้านชอบนินทาป้าเลื่อมว่าผิดกว่าคนแก่ทั่วไปตรงที่รักสวยรักงามเกินเหตุ มองเห็นวัยชราเป็นศัตรูจนรับไม่ได้

แม่เป็นรุ่นน้องป้าเลื่อมหลายปี แม่เล่าว่าเมื่อสาวๆ แกสวยมาก ผิวขาว สูงโปร่ง ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวเป็นที่หนึ่ง แม้จะแต่งงานมีลูกเต้าสามคนแล้วก็ตาม ป้าเลื่อมยังแต่งหน้าแต่งตัวสะสวย ทันสมัย ดูดีมีสง่า กิริยาวาจาสุภาพอ่อนโยน

ดิฉันชอบไปหาป้าเลื่อมตอนเย็นๆ ฟังแก่เล่านิทานบ้าง เรื่องเก่าๆ บ้าง โดยเฉพาะขนมกับผลไม้ของป้าเลื่อมอร่อยมากค่ะ บางวันก็เห็นป้าเลื่อมแต่งตัวสวยเชียว แกบอกว่าเพิ่งกลับจากร้านเสริมสวย ทั้งย้อมผม ทำเล็บ นวดหน้า และลอกหน้า แถมขัดผิวมาด้วย

"เห็นผมขาวๆ แล้วป้ากลุ้มใจ หน้าตามันไม่ดีเอาซะเลย ทำผมทำหน้ามาสวยๆ แล้วค่อยยังชั่วหน่อย"
บางวันป้าเลื่อมบอกว่าไม่สบายใจ มีฝ้าขึ้นแก้ม ต้องไปหาครีมรักษาฝ้าดีๆ มาใช้ ดิฉันเป็นงงเพราะไม่เห็นฝ้าที่ใบหน้าขาวๆ ค่อนข้างเรียบตึง ผิดกว่าคนอายุใกล้เจ็ดสิบทั่วไป ป้าเลื่อมต้องให้เข้าไปดูใกล้ๆ แล้วชี้ที่สันแก้มขวา...โธ่! เป็นจุดเล็กๆ เท่านั้นเองค่ะ แค่นั้นป้าเลื่อมก็กลุ้มใจแล้ว ดิฉันมีสิวมากกว่าแกด้วยซ้ำไป

เวลาผ่านไปเร็วจนดิฉันเรียนจบ มีงานทำ แต่เราก็ยังสนิทสนมกันตามเดิม ป้าเลื่อมซื้อผ้าตัดเสื้อมาฝาก ดิฉันก็หาเครื่องสำอางมาตอบแทนเป็นที่ถูกอกถูกใจกัน

วันเวลาล่วงเลย แต่ป้าเลื่อมดูจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเท่าไร แต่งตัวสวย แต่งหน้าพริ้ง ผมตัดสั้นย้อมดำเสมอ สร้อยคอ สร้อยข้อมือ แหวนพลอยติดตัวตลอด ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะว่าแกย้อมผมทุกอาทิตย์ เรื่องเงินทองไม่ต้องห่วงเพราะมีเก็บมากพอ แม้จะแบ่งส่วนหนึ่งให้ลูกๆ แล้วก็ตาม

ขณะนั้นป้าเลื่อมอายุใกล้เจ็ดสิบห้าปีแล้ว วันหนึ่งแกก็เล่าเรื่องแปลกๆ ให้ดิฉันฟัง

เมื่อคืนก่อนนี้เอง ป้าเลื่อมแน่ใจว่าตัวเองตายไปแล้ว ไม่ได้ฝันแน่นอน รู้สึกว่าตัวเองออกจากร่างมายืนอยู่ข้างเตียง ไม่รู้สึกเจ็บปวดหรืออาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อย แกยืนมองดูร่างที่ซูบผอมผิดตาชั่วคืนเดียว เหมือนมีแต่หนังหุ้มกระดูกไม่มีผิด

หน้าตาเหี่ยวย่น มีทั้งฝ้าทั้งกระดำๆ เป็นปื้นน่าเกลียด ตามซอกคอก็มีขี้หูดเม็ดดำๆ ขึ้นเต็ม ทรวงอกเหี่ยวแห้ง ท่อนแขนและหลังมือมีเส้นเลือดเขียวๆ แดงๆ แถมมีกระน่าเกลียดจนต้องเบือนหน้าหนี
เมื่อก้มลงมองตัวเองที่ยืนอยู่ข้างเตียงก็ชาวาบไปถึงขั้วหัวใจ สาวสวยผิวขาวผ่อง เนื้อหนังเต่งตึง ทรวงอก สะโพกกลมกลึง ท่อนแขนท่อนขาก็อวบอัดแข็งแรง เมื่อไปดูที่หน้ากระจกก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองตอบกลับมา หน้าตาที่เคยสะสวยในอดีต ปากแดงระเรื่อ ยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกบานนั้นอย่างพึงพอใจ

ขณะนั้นเอง บรรดาญาติมิตรและสามีที่ตายไปก่อนหน้านั้นก็เข้ามาห้อมล้อมตัวแกไว้คล้ายมารอรับ แกว่าเห็นไม่ถนัดตานัก แต่ก็รู้ได้ว่าพวกเขากำลังฉีกยิ้ม ซ้ำยังส่งเสียงโห่ร้องคล้ายพึงพอใจกันถ้วนหน้า บรรยากาศรอบตัวเริ่มขมุกขมัว ลาก่อน...ยายแก่ที่กลายเป็นซากศพ ไม่ช้าก็จะถูกหนอนกินจนไม่เหลือซาก

ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็พุ่งจี๊ดเข้าจับหัวใจ ป้าเลื่อมสะดุ้งตื่น! ลุกขึ้นมานั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อย พอรู้ตัวว่ากลับฟื้นจากความตายได้ก็ร้องไห้โฮ แว็บแรกดิฉันคิดว่าแกยินดีที่รอดพ้นจากความตาย แต่เปล่าเลย แกอาลัยอาวรณ์ร่างหญิงสาวของตัวเอง

ป้าเลื่อมหยิบทิชชู่ซับน้ำตา แค่นหัวเราะคล้ายจะเย้ยหยันตัวเอง

"ป้าเคยเป็นสาวสวยเหมือนหนูนี่แหละ ปากแดงแก้มแดง เต่งตึงไปทุกส่วน แข้งขาก็แข็งแรง ชีวิตมีแต่ความสวยสดงดงาม แต่ดูทุกวันนี้สิ ไม่รู้มันหายไปไหนหมดแล้ว"

"แต่ป้ายังสวยอยู่นะคะ" ดิฉันปลอบด้วยความสงสาร "ถึงจะแก่กว่าแม่หนูตั้งสิบกว่าปี แต่ป้ายังดูสวยกว่าแม่หนูด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเป็นยังไงหนูก็เห็นป้ายังสวยตามเดิมเลยค่ะ"

"น่ารักจริงแม่คุณ" ป้าเลื่อมน้ำตาคลอ รวบตัวดิฉันเข้าไปกอดพลางพึมพำเสียงเลื่อนลอย "ป้าก็คิดยังงั้นเหมือนกัน ตอนที่เห็นตัวเองยืนอยู่ข้างศพยายแก่คืนนั้นน่ะ"

ราวเดือนต่อมา ดิฉันฝันเห็นป้าเลื่อมมายืนหน้าเศร้าอยู่ข้างเตียง ปากแกขยับเหมือนกำลังพูดแต่กลับไม่มีเสียงออกมา ดิฉันเข้าใจเพียงแค่ประโยคสุดท้ายตรงคำว่า ‘ลาก่อน' แล้วร่างที่แก่ชราก็กลายเป็นสาวสวยยืนส่งยิ้มให้...ป้าเลื่อมเมื่อตอนสาวๆ นั่นเอง

วันรุ่งขึ้นก็ได้ข่าวว่าป้าเลื่อมเสียชีวิตแล้ว หลับไม่ตื่นไปตลอดกาล โชคดีที่ไม่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอันโหดร้าย ความจริงที่ไม่มีใครหน้าไหนหนีพ้น