เสียงโทรศัพท์จากพ่อ

กริ๊งๆ

เอ๊ะใครนะโทรมาดึกๆดื่นๆ ไม่เกรงใจกันบ้างเลย นี่คือเสียงบ่นของแม่ พร้อมกับเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์.."ฮัลโหล!ขอสายใครคะ" แม่พูดออกไปอย่างนั้นอยู่หลายครั้ง แต่ว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา แม่มีลางสังหรณ์ อะไรบางอย่าง พอดีคืนนั้นพ่อฉันไปดูงานที่จังหวัดเชียงราย พ่อขับรถไปเอง เลยทำให้แม่เป็นห่วงพ่อมากขึ้น

"พ่อขับรถตกเหว"

พอรุ่งเช้า แม่ได้เข้าครัวเพื่อไปเตรียมอาหารเช้ามาให้พวกลูกๆ แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

พี่โตก็เดินไปรับ แล้วพี่โตก็ร้องออกมา เมื่อได้ยินข่าวรายว่า "พ่อขับรถตกเหว"

ตอนนี้ศพอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด พวกเราก็เดินทางไปรับศพพ่อ กลับมาทำพิธีสวดศพที่ กทม.

ได้ยินเสียง ผู้ชายร้องไห้น่ากลัวเชียว...!

คืนแรกของการสวดศพ มีคนมาร่วมงานเยอะมาก...

พอเสร็จจากงานพวกเราก็กลับมาถึงบ้าน ต่างคนก็แยกย้ายกันเข้านอนฉันนอนห้องเดียวกับพี่โต

ฉันตื่นขึ้นมาเห็นพี่โตยกหูโทรศัพท์ ฉันถามว่าพี่โตคุยกะใคร พี่โตว่าสงสัยจะเป็นพวกโรคจิต โทรมาแกล้งละมั้ง เพราะพี่ได้ยินเสียง ผู้ชายร้องไห้น่ากลัวเชียว...!

"อะไรกันะพี่โต เล็กยังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยนะ"

"หูตึงหรือเปล่าจ๊ะ ยัยเล็ก พี่ปล่อยให้มันดังตั้งนานกว่าจะรับ"

"หรอ แปลกจังเลย"

พอตอนเช้าก็เล่าให้แม่ฟัง

แต่แม่ก็เฉยๆไม่ออกความเห็นอะไร พอตกเย็น

ฉันกับแม่ก็ไปวัด เหลือพี่โตอยู่บ้าน เพราะต้องทำรายงานส่งครูวันพุ่งนี้

พอพี่โตทำได้ซักพักก็ได้ยินเสียงโทสับดังขึ้น จึงวิ่งไปรับแวพี่โตก็ได้ยินเสียง

ผู้ชายร้องไห้ เหมือนกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เลย แต่พี่โตไม่ได้คิดอะไรจึงวางหู

แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอิก แล้วพี่โตก็เจอกับเหตุการณ์เดิม พี่โตเลย พูดออกไปว่า

"ว่างมากนักหรืองัยถึงได้โทรมาแกล้งกันแบบนี้" แล้วพี่โตก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า..

"พ่อไม่ได้แกล้งลูกเลยนะ แต่ว่าพ่อเป็นห่วงลูกๆ"

เสียงนั้นเหมือนเสียงพ่อเลย พี่โตตกใจเลยวางหู แล้วก็ไปที่งานแล้วเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่า

"เป็นเพื่อนของโตโทรมาแกล้งหรือเปล่า" แต่พี่โตยืนยันว่าเป็นเสียงพ่อ

"พ่อไปสู่สุขติเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเราจะดูแลแม่เป็นอย่างดี จะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง"

มาถึงวันสุดท้ายคือวันเผาศพพ่อ ทุกคนมาถึงวัดกันหมดยกเว้นพี่โต ที่ต้องกลับไปบ้าน

เพื่อไปเอาของที่แม่ลืมเอาไว้ พอพี่โตเปิดประตูก็ต้องตะลึงกับกลิ่นที่ตลบอบอวนไปทั่วบ้าน

กลิ่นนั้นเหมือนกลิ่นซากสัดที่ตายในบ้านแล้วเสียงโทสับก็ดังขึ้น พี่โตตกใจ

แต่ว่าพี่โตไม่ยบอมรับเพราะกลัว แต่เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ พี่โตก็ไม่ยอมรับอยู่ดี อยู่ดีๆก็มีเสียงพูดว่า

"ทำไมลูกโตไม่ยอมรับโทสับ พ่อเป็นห่วงลูกๆนะ"

พอพี่โตตั้งสติได้ก็พูดขึ้นว่า "พ่อไปสู่สุขติเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเราจะดูแลแม่เป็นอย่างดี จะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง"

พอพูดจบเสียงพ่อก็หายไป

หลังเผาศพพ่อเสด เราสามแม่ลูก ก็จุดธูปบอกพ่อ ว่าให้ไปสู่สขติไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหลับให้สบาย พวกเราจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังเป็นอันขาด...

"หลังจากวันนั้นพ่อก็จากพวกเราไปอย่างสงบสุข"