ผีป่า

หลวงพี่ธรได้กรุณาเล่าเรื่องอีกเรื่องหนึ่งให้ฟังว่า

สมัยเป็นฆราวาส เคยเป็นพรานไปส่องสัตว์ป่าบนยอดภู ดอยแถบนี้เรียกกันว่า ดอยยาว เพราะมันติดกันเป็นพรืด ชื่อยอดดอยแต่ละลูกก็จะเรียกกันตามลักษณะของยอดดอย

เช่น ม่อนกระเทียม มีรูปร่างเหมือนรูปหัวหอมขนาดใหญ่

ม่อนแก้เสื้อ เป็นม่อนที่สูงมากๆ ขนาดที่ว่าต้องถอดเสื้อถึงจะขึ้นไปถึงยอดได้ ม่อนก๋องข้าว เป็นม่อนดอยที่รูปร่างๆกลมๆ มีหินประหลาดตั้งอยู่ ว่ากันว่าเคยเจอของใช้โบราณแถวๆนี้ จึงชื่อว่า ม่อนกองข้าว เป็นต้น

วันหนึ่งพี่ธรไปส่องสัตว์ที่แป๋ขวาง

ใกล้ๆกับภูชี้ฟ้า ไปกับเพื่อนคนหนึ่งพี่ธรไปนั่งดักยิงเม่นที่หัวแป๋ ส่วนเพื่อนไปนั่งดักยิงสัตว์ที่ปลายแป๋ หลังจากเวลาผ่านไป ป่าก็เข้าสู่รัตติกาล เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงม พี่ธรนั่งอย่างใจจดใจจ่อ

แซ่กๆๆๆๆๆๆ

เสียงอะไรบางอย่างวิ่งผ่านข้างล่างห้างไป พีธรเปิดไฟดู เงียบฉี่ไม่มีอะไร จึงปิดไฟแล้วซุ่มต่อไป
แซ่กๆๆๆๆๆๆ
?????????
พรีบ........

ไฟฉายถูกกราดอีกครั้ง

ไม่มีอะไรเหมือนเดิม ชักไม่ชอบมาพากล แต่ก็ยังแข็งใจอยู่ต่อ เริ่มภาวนาคาถาหัวใจราชสีห์ จู่ๆ ลมพัดอู้มาจากไหนก็ไม่รู้ พัดจนใบไม้ปลิวว่อน พี่ธรบังหน้า จ้องมองทางต้นลม แล้วก็ต้องตะลึง ที่ปลายลมนั้นมีอะไรบางอย่าง

พี่แกบอกว่าบรรยายไม่ถูก

มันเหมือนหมี แต่หัวคล้ายๆคน ใหญ่มหาศาล มีแต่เงามืดมิดแม้ส่องไฟกราดไปดูก็ยังมองไม่เห็น มันเป็นเงาดำทมึน ค่อยๆเดินเข้ามาหา พี่ธรจึงยกปืนเล็งแล้วยิง
ตูมมมมมมมมม

ปืนยิงทะลุเจ้าร่างประหลาดนี้แล้วทุกอย่างก็จบลง

ป่าเงียบสงัดเหมือนเดิม ไม่มีลมไม่มีเงามืด พี่ธรเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งไปหาเพื่อนที่อยู่ท้ายแป๋ บนห้างไม่มีร่างเพื่อนอยู่เลย จึงรีบวิ่งกลับมาบ้าน พบว่าที่บ้านเพื่อนเพื่อนกำลังนั่งอยู่ จึงถามว่าทำไมกลับมาก่อน

เพื่อนบอกว่า

ตอนกำลังนั่งส่องสัตว์อยู่ เห็นตัวอะไรก็ไม่รู้ หักต้นไม้โผงผางเดินเข้ามาใกล้ จึงยกปืนยิงใส่ มันผงะ ส่วนเพื่อนก็โกยล่ะพะยะค่ะ กว่าจะกลับมาบ้านก็ทุลักทุเล อาถรรพ์ของป่ายังเป็นเรื่องลี้ลับและรอการค้นหา รอวันที่สักคนจะหลงเข้าไปในอาณาเขตของผีป่า.