เหล็กใหล

เรื่องนี้พระวิทย์ ท่านเคยเล่าให้ผมฟังนานมาแล้ว

แต่เพิ่งนึกได้ก็เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง อาจารย์ของพระวิทย์สมัยที่อยู่ตากนั้นเป็นพระวิปัสสนาจารย์องค์หนึ่ง และแน่นอนครับพระวิปัสสนาจารย์มักจะมีอะไรเด็ดๆซ่อนอยู่เสมอ

ลูกศิษย์ลูกหาของท่านก็มีมากมาย

พรรษานั้นมีพระลูกศิษย์สามองค์อยากจะลองของ พระสามองค์นี้เป็นพระพม่าที่รู้จักกันและข้ามมาบวชที่ฝั่งตาก อาจารย์ท่านบอกว่าอย่าลองเสี่ยงตัดเลย เหล็กไหลมีหลายสาย

และแต่ละสายก็มีอานุภาพและฤทธิแตกต่างกันไป

แม้เหล็กไหลจะชอบกินน้ำผึ้งและอ่อนได้ ยืดได้เหมือนเส้นไหม แต่หาสิ่งที่จะตัดเหล็กไหลได้นั้นยากเต็มที นอกจากจะมีมีดนวโลหะในคัมภีร์โบราณเท่านั้น แต่พระสามองค์ใจร้อนตามประสาคนหนุ่ม จึงไม่สนใจคำของอาจารย์

คิดว่าจะเสาะหาอาจารย์อื่นๆเพื่อหาทางตัดเหล็กไหลมาไว้ในครอบครองให้ได้

จนกระทั่งพบอาจารย์คนหนึ่ง เขาแนะนำให้ใช้เทียนหลอมเป็นรูปขวานเพื่อตัด และต้องตัดในวันเพ็ญเดือนอ้ายเท่านั้น พระทั้งสามเสาะหาสถานที่ๆมีเหล็กไหลตามที่อาจารย์เคยบอกไว้ และทำพิธีกรรมตามที่เรียนมา

บริกรรมมาตลอดคืน

จนกระทั่งเช้าเหล็กไหลจึงเลื้อยออกมาจากหลืบถ้ำพระองค์หนึ่งถือจานน้ำผึ้งล่อเหล็กไหลให้ยืดไปจนถึงหน้าถ้ำ

จนกระทั่งเหล็กไหลเหลือขนาดบางเพียงเส้นลวด พระสององค์ถือขวานตัดเหล็กไหล

แต่ด้วยความที่ลืมว่าต้องตัดวันเพ็ญเดือนอ้ายเท่านั้น

แต่ตอนนี้มันล่วงเข้าเช้าวันแรมหนึ่งค่ำแล้ว จึงตัดไม่ขาด ส่วนเหล็กไหลหน้าถ้ำ เมื่อกินน้ำผึ้งหมดมันก็ม้วนผึงกลับที่เดิม เหมือนเส้นลวดคมๆที่ตวัดมา

พระทั้งสององค์อยู่ในรัศมีการม้วนของลวดเหล็กไหล

จึงขาดสะบั้นเป็นชิ้นๆ อยู่ตรงนั้นนั่นเอง เหลือรอดชีวิตเพียงพระที่ล่อเหล็กไหล ท่านกลัวมากและกลับมาเล่าให้พระอาจารย์ฟัง และสาบานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเหล็กไหลอีกตราบแต่นั้นเป็นต้นมา.