หัวผีเด็ก

ช่วงที่เกิดเหตุนั้นคุณแม่อายุประมาณ 17-18 ปี

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้
เกิดขึ้นกับคุณแม่ผมเองซึ่งในช่วงที่เกิดเหตุนั้นคุณแม่อายุประมาณ 17-18 ปี
เป็นเหตุการณ์ที่ยังฝังลึกอยู่ในใจทุกวันนี้



ในวันเกิดเหตุเป็นเวลาเย็น อากาศร้อนอบอ้าว
คุณแม่ผมได้ชวนเพื่อนรุ่นเดียวกัน 2-3 คนไปหลบร้อนที่บริเวณ ฝายขนาดเล็กแห่งหนึ่ง
ซึ่งชาวบ้านเรียกว่า " ท่อเจ้า " เป็นฝายกั้น น้ำจากลำธารแม่สายสู่ลำเหมืองน้อย
บริเวณฝายท่อเจ้า อุดมไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ จึงดูร่มรื่นครึ้มแทบตลอดวัน
ซึ่งฝายนี้จะอยู่ทางใต้ของ บ้านคุณแม่ผมติด กับเขตที่ดินของที่บ้านเลย
จึงกลายเป็นแหล่งที่เที่ยวเล่นของพวกเด็กๆ และพวกผู้ใหญ่บางคน
เย็นวันนั้น แสงอาทิตย์เริ่มลับเหลี่ยมเขา หมู่บ้านป่าแดง อ.เมือง จ.แพร่
เริ่มมีบรรยากาศสลัวๆ ลง มีแสงสีจากผีตากผ้าอ้อม ทอประกายอยู่เพียงจางๆ
คุณแม่ผมยังคงเล่นน้ำอยู่กับเพื่อนอย่างเพลิดเพลิน ไม่นึกกลัวอะไร
ถึงแม้ฟ้าจะเริ่มมืดแล้ว เนื่องจาก คุ้นเคยกับ ท่อเจ้า มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว

ทุกคนก็ตกตะลึง หัวเด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ ใบหน้าบวมเป่ง เขียวคล้ำ กำลังแสยะ เห็นฟันซี่เล็กๆ กระดำกระด่างเต็มปาก

พระอาทิตย์เริ่มมอดแสงลงไปทีละนิด ลมสงบนิ่ง ยอดไม้ไม่ไหวติง
แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็น ไผ่ซางลำหนึ่งในบริเวณนั้น สั่นไหว ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
ทั้งๆ ที่ต้นอื่น ๆ ยังคงนิ่งอยู่ คุณแม่ผมกับเพื่อนๆ ได้จ้องมองดูอย่างสงสัย
สักครู่จากที่ไผ่แค่สั่นๆ กลับ โอนเอนไปมาคล้ายกับคนจับโยก
แต่บริเวณนั้นเป็นดงไผ่ มีหญ้าขึ้นรกมาก ไม่น่าจะมีคนไปอุตริจับโยกแน่
คุณแม่กับเพื่อนจ้องมองตาไม่กระพริบ คราวนี้จาก ความสงสัยก็กลายมาเป็น
หวาดกลัว
ในเมื่อไผ่ซางลำที่ว่า ได้เอนลู่ลงมาทางคุณแม่และเพื่อน
พร้อมกับมีวัตถุสิ่งหนึ่งแกว่งไปมาอยู่ที่ยอด เป็นวัตถุสีดำๆ
รูปร่าง เหมือนกับ หัวคนขนาดเล็ก
คุณแม่พยายามเพ่งมอง แต่เห็นไม่ถนัดเพราะค่อนข้างจะมืดแล้ว
ความหวาดระแวงทำให้คุณแม่และเพื่อนๆ ขึ้นจากลำธาร
จัดแจง นุ่งผ้าถุงแบบกระโจมอกหมายจะกลับบ้าน
ทันใดนั้นทุกคนก็เย็นวาบถึงไขสันหลัง หัวใจแทบจะหยุดเต้น
เม่ือเจ้าวัตถุสีดำได้หล่นตุ๊บลงมาจากยอดไผ่ซาง กลิ้ง ขลักๆ เข้ามาหาคุณแม่กับเพื่อน
แล้วทุกคนก็ตกตะลึง หัวเด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ
ใบหน้าบวมเป่ง เขียวคล้ำ กำลังแสยะ เห็นฟันซี่เล็กๆ กระดำกระด่างเต็มปาก
น่าเกลียด น่ากลัวมาก "ผีหลอก โอ๊ย! ช่วยด้วยๆๆๆ"
ทั้งคุณแม่กับเพื่อน ตะโกนโหวกเหวก วิ่งหนีล้มลุกคลุกคลาน
ยังมีเสียงเด็กเสียงแหลมเล็ก ดังก้องไปทั่ว ท่อเจ้า บาดลึกเข้าไปถึงไขสันหลัง
ทุกคนจึงวิ่งให้เร็วสุดเท่าที่กำลังจะพาไปจนถึงบ้าน
นับแต่นั้นมาคุณแม่ผมไม่ยอมย่างกลายเข้าไปบริเวณท่อเจ้าอีกเลย

กลัวจับไข้ หัวโกร๋นตาย...