ฝูงผีป่าช้า

เรื่องนี้แม่เล่าว่า อุ๊ยปัน ปู่ที่เป็นญาติห่างๆคนหนึ่งเป็นคนเจอ

อุ๊ยปันเป็นคนที่เล่นของคนหนึ่ง เรื่องผีๆสางๆแกจึงพอมีประสบการณ์อยู่บ้าง มีอยู่ปีหนึ่งตอนที่ยังแข็งแรงนั้น พี่เซียน ได้ว่าจ้างให้แกไปเฝ้าไร่ที่ริมแม่น้ำอิง ในอดีตไร่แห่งนี้เคยเป็นสุสานฝังศพคนสมัยก่อน ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีกี่พันกี่หมื่นศพ

อุ๊ยปันคิดว่าคงไม่มีอะไร

เพราะขนาดพี่เซียนยังไม่เจอ คงไม่มีอะไรแน่ๆคืนแรกของการไปนอนเฝ้า ได้เรื่องกันเลย อุ๊ยปันกำลังนอนอยู่ดีๆปังๆๆๆๆๆๆๆเสียงทุบประตูกระท่อมอย่างแรง อุ๊ยปันสะดุ้งตื่น งัวเงียปนโมโห เพราะดึกดื่นแล้วไม่รู้ว่าใครมาแกล้งเคาะประตู จึงลุกไปดู

ข้างนอกมีแต่ป่า มืดมิดไม่เห็นใคร

อุ๊ยปันเริ่มรู้ตัวจึงมานอนลืมตาโพลง ไม่หลับ สักพักแกรบๆๆๆๆๆๆๆเสียงลึกลับเดินบนหลังคากระท่อม คงไม่มีใครบ้ามาเดินบนหลังคาตอนกลางดึกมืดๆแบบนี้แน่ๆ แล้วการหลอกสารพัดรูปแบบก็เริ่มขึ้น

บางทีก็เป็นเสียงครวญครางเหมือนคนจะขาดใจ

บางทีเป็นเสียงร้องไห้
บางทีก็เขย่ากระท่อม

เคราะห์ยังดีที่พวกไม่เอามือแทงทะลุฝาเข้ามา อุ๊ยปันนั่งท่องคาถาทั้งคืน

หลังจากวันนั้น

แกก็บอกคืนงานไปและไม่กล้าไปเฝ้าที่นั่นอีกเลย มารู้ทีหลังว่าที่พี่เซียนแกไม่เจอเพราะแกกินลูกประคำของครูบาศรีวิชัยเข้าไป แกเลยไม่เคยเจอผีเลย.