แสงสีเขียวในห้องปิดตาย

ห้องเก็บของปิดมิดชิดจนไม่สามารถเห็นด้านใน จนดูผิดปกติ

โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนเก่าแก่ ตึกอาคารเรียนทั้งหมดได้ยินว่ามีอายุร่วม 60 ปีแล้ว แต่ที่ยังดูไม่เก่าเพราะหมั่นซ่อมแซมและทาสีอยู่เสมอ และตั้งแต่ที่เข้ามาเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ ผมก็มักได้ยินคนพูดถึงห้องปิดตายห้องนึง ซึ่งห้องนี้เป็นห้องที่อยู่ด้านในสุดชั้นล่างของตึกที่ผมเรียน ผมเคยสังเกตเหมือนกันว่าห้องที่อยู่ถัดมาอีกห้องก็ใช้เป็น ห้องเก็บของ แต่มีคนเปิดเข้าไปใช้บ่อยๆ เพราะลูกกุญแจ ที่ล็อคไม่มีสนิมอยู่เลย ผิดกับห้องปิดตายห้องนั้น ที่มีลูกกุญแจใหญ่ใส่ไว้แน่นหนา โดยไม่มีร่อยรอยการถูก แตะต้องแม้แต่นิด แถมช่องกระจกด้านบนก็ยังเอากระดาษ ปิดทับจนไม่สามารถเห็นด้านในจนดูผิดปกติ ยิ่งไปกว่านั้นครูใหญ่ยังสั่งห้ามทุกคนเข้าใกล้ และบอกแค่ว่ามันเป็นห้องเก็บของเหมือนกัน

ดวงไฟสีเขียวอ่อน ๆ ลอยไปมาอยู่ในห้อง เดี๋ยวก็ไปหยุดที่มุมโน้น

แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนักเรียน
จึงมีรุ่นพี่คนนึงลองของ เลือกเวลาหลังเรียนที่ปลอดคนแล้ว
ชวนเพื่อนอีก 2 คนเอาไขควงมาแงะลูกบิดออก พอเอาออกได้
ก็ส่องมองเข้าไปด้านใน ข้างในนั้นมืดมากเพราะไม่มีช่องให้
แสงสว่างส่องผ่านเข้าไปแต่พวกพี่เค้าก็พอจะเห็นดวงไฟสีเขียวอ่อน ๆ
ลอยไปมาอยู่ในห้อง เดี๋ยวก็ไปหยุดที่มุมโน้น เดี๋ยวก็มาหยุดที่มุมนี้
ต่างคนก็ต่างไม่เข้าใจว่าที่เห็นนั้นคืออะไร ก็เลยไปช่วยกันลากโต๊ะ
กับเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลมาต่อกัน เพื่อจะใช้ปีนไปดึงกระดาษที่ปิดทับ
กระจกออกและทันที่ที่ดึงกระดาษออกไปแล้ว พอให้มีความสว่าง
เล็กน้อย แสงสีเขียวที่เห็นตอนแรกนั้นก็หายไป แต่กลายเป็น
ร่างของผู้ชายตัวเล็ก ๆ ผอมแห้งคนนึง ในสภาพเสื้อผ้ารุ่งริ่ง
ผมกระเซิงแถมมีตาลึกโบ๋อีกต่างหาก ลอยไปมาอยู่ในห้อง
และหันมามองพวกเค้าเป็นระยะ ๆ รุ่นพี่ทั้ง 3 คนถึงกับจับไข้
หัวโกร๋นต้องไปนอนที่โรงพยาบาลกันหมด

ไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึง ไม่ยอมไปผุดไปเกิด

มีครูบางคนกระซิบให้ฟังว่าเป็นวิญญาณของคนเร่ร่อน
ที่แอบมานอนและตายอย่างไม่รู้สาเหตุในห้องนั้น
ซึ่งเรื่องนี้ก็ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึง
ไม่ยอมไปผุดไปเกิด จะเป็นเพราะเป็นคนเร่ร่อนมาก่อน
พอได้ที่อยู่แล้วจึงไม่อยากทิ้งไปรึเปล่าก็ไม่รู้