วิญญาณอากง!?

"ไม่อยากอยู่คนเดียว"

เมื่อตอนอายุ10 ขวบ อากงของนัทเสีย แต่เสียที่บ้านเป็นมะเร็งที่หลอดลม จำได้ว่า ตอนใกล้จะสิ้นใจนาฬิกาตีบอกเวลา 5 โมงเย็นพอดี อากงนอนอยู่มีสายยางสอที่ปาก เรียกแม่

และลุงเข้าไป หา บอกว่า ทุกคนอย่าทิ้งกงไป กงไม่อยากอยู่คนเดียว กงกลัว พร้อมกับหลับตาลง และก็ลืมตาขึ้นมาอีก แม่นัทบอกว่า กงไม่ต้องห่วงที่บ้าน ไปสบายเถอะ อากงเรียกหา

"ฝังใจ"

พ่อ นัทซึ่งไปทำงานอยู่เมืองนอก ต้องปลอบใจไปว่าเดี๋ยวก็มาสักพักกงก็จากพวกเราไป มันเป็นภาพที่ฝังใจเด็กอย่างพวกเรามากๆๆเลย ตอนนั้น นัทนั่งอยู่กับพี่ชาย กอดกันร้องไห้เลย

เราติดต่อญาติ และนำศพไปทำพิธีที่ศีราชา สวดกงเต๊ก ตอนปันจุใส่โลง จำปา เนื่องจากว่าบ้านนัท เป็นบ้านไม้สองชั้น ประตู เข้าบ้านเล็กจึงไม่สามารถ นำโลงออกไ้ด้ ต้องรื้อประตูออก

"เข้าไม่ได้"

ที่หน้าบ้านปลูกต้นฝรั่งไว้ คนจีนถือว่ามันจะดูดกลิ่นศพไว้ จึงต้องตัดเอาออก แม่นัทนำเสื้อผ้าของใช้ของกงไปต้มแล้วบริจาคให้คนอื่น นำสเลดน้ำเหลืองที่กงอาเจียนออกไปทิ้งที่โคนต้นมะพร้าว

แล้วไปงานศพที่ศรีราชา พอเสณ็จพิธี เราก็เดินทางกลับบ้่าน คืนนั้นเป็นคืนที่สาม หลังจากกงเสีย แม่ร้องไห้ และบอกพวกเรา ( นัท กับพี่ ) ว่า กงมาหาที่หน้าบ้านแต่บอกว่าเข้าไม่ได้

"ที่ปลายเท้า"

ข้างนอกหนาวมาก ในใจคิดว่าแม่คงจะฝันไป พอหลับต่อไปได้สักพัก รู้สึกมีลมเย็นๆๆผ่านหน้า สบาย ในใจคิดว่าแม่คงจะลุกขึ้นมาพัดให้ เพราะสมัยก่อนที่บ้านยังไม่มีไฟฟ้าใช้ เป็นบ้านสวน ที่ฝั่งธน

จึง นอนตะแคง ตัว สลึมสลือ ค่อยลืมตา ภาพที่ปรากฎต่อหน้าคือกงมานั่งที่ปลายเท้าพัดให้เราอยู่ เรางี้ขนลุกไปหมดไม่กล้ากระดุกกระดิกเลย สักพักกงก็ลุกไป แล้วไปนั่งตรงเก้าอี้โยก

"กลิ่นสเลด"

จ้องมองมาที่พวกเรา เราอธิฐานในใจบอกกงว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ แล้วก็ข่มตาหลับ ตอนเช้าตื่นมาเล่าให้แม่ฟังแม่ก็ร้องไห้อีกบอกว่าเห็นเหมือนกัน พี่ชายด้วย จึงไปทำบุญให้เผาเสื้อผ้าไปให้

แต่ทุกคนในบ้านก็ยังได้กลิ่นอยู่ ( กลิ่นยา + กลิ่นสเลด ) จนแม่ต้องไปเชิญซินแสมานำวิญญาณกงไปที่ฮวงซุ้ย ที่ศรีราชา หลังจากนั้นก็ไม่มีใครได้กลิ่น หรือเห็นกงอีกเลย