ตายไม่รู้ตัว!?

"ไม่ได้เข้าแถว"

เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเป็นเวลาประมาณ 6 ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันยังเรียนอยู่ม.4 ฉันทำงานเป็นอาสาสมัครสารวัตรนักเรียนอยู่ในห้องปกครองของโรงเรียน

จึงไม่ต้องเข้าแถวเคารพธงชาติ วันนั้นฉันจำได้ว่าฉันทำงานเสร็จก็พอดีกับแถวเคารพธงชาติเลิกพอดี ( ประมาณ 08.30 ) ใกล้เวลาจะเข้าไปเรียนคาบแรกแล้ว ฉันเห็นเพื่อนนักเรียน

"หน้าซีด"

อีกห้องหนึ่งกลุ่มใหญ่มากมายืนร้องไห้อยู่ที่หน้าห้องปกครอง ก็เลยเข้าไปถามเพื่อนที่อยู่ตรงนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนคนนึงเล่าทั้งที่ยังร้องไห้ว่า เมื่อวานตอนเช้ามีการบ้านภาษาอังกฤษต้องส่งอาจารย์กัน

ในห้องเกือบทุกคนก็เลยต้องมาโรงเรียนแต่เช้า เค้าก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น มาตั้งแต่ 7 โมงเช้าเป็นคนแรก เข้ามาในห้องเห็นเพื่อนคนนึงชื่อนิน นั่งอยู่ในห้องหลังสุด หน้าตาเศร้าและซีดมาก

"อย่าเปิด แสบตา"

เพื่อนเลยหันไปถามว่าทำการบ้านภาษาอังกฤษแล้วยังแต่นินบอกว่ากำลังจะมาขอลอกเพื่อนคนอื่นอยู่ เพื่อนของฉันก็จะไปเปิดไฟเพราะในห้องเรียนมีแสงสว่างไม่พอ ประกอบกับเป็นฤดูฝนด้วย

ทันใดนั้น นินก็ตะโกนออกมาว่า "อย่าเปิด แสบตา" เพื่อนของฉันเลยงง จึงกลับมานั่งที พอดีกับมีเพื่อนอีกคนเดินเข้ามา ก็เลยได้ลอกการบ้านไป จนกระทั่งเพื่อนคนอื่นทยอยเข้ามา

"ไปก่อนเถอะ"

ลอกการบ้านกันจนเข้าแถวเคารพธงชาติ ทุกคนก็เก็บของจะไปเข้าแถวกัน และมีเพื่อนอีกคนในห้องหันไปถามนินว่าทำไมไม่เก็บของไปเข้าแถวกัน นินก็ได้แต่บอกว่า

"ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวตามไปอยากนั่งอยู่ตรงนี้ก่อน คิดถึง......" ก็เลยไม่มีใครสนใจเพราะรีบไปเข้าแถวกัน เวลาผ่านไปจนกระทั่งตอนเที่ยง ตอนบ่าย เพื่อนในห้องไม่เห็นนินอีกเลย

"ตายแล้ว"

ก็สงสัยกันว่านินไปไหน ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมที่ห้องพยาบาลก็ไม่เจอ โทรไปหาที่บ้านก็ไม่มีคนรับสาย จนกระทั่งเลิกเรียน เพื่อนดิฉันกลับไปถึงบ้านประมาณสองทุ่ม ก็โทรไปที่บ้านนิน กไม่มีคนรับอีก

จนกระทั่ง เช้านี้ ลองโทรไปหานินดู ปรากฎว่าแม่นินรับสาย บอกว่า "นินตายแล้ว เมื่อวานตอนหกโมงเช้า รถนักเรียนคว่ำนินตายคาที่แบบไม่รู้ตัวเลย เมื่อคืนจัดงานศพเป็นคืนแรก"

"ตายทุกปี"

เพื่อนฉันเลยร้องไห้โฮ นึกว่าทำไมเป็นแบบนี้ เพราะเมื่อวานตอน 7 โมงเช้าถึงตอน 8 โมง นินยังนั่งอยู่ในห้องเลย ทั้งยังได้คุยกับเพื่อนในห้องอีกหลาย ๆ คนด้วย

ทุกคนเลยลงความเห็นกันว่า นินอาจจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองตาย เลยมาที่โรงเรียนมานั่งลอกการบ้านและคุยกับทุก ๆ คนเหมือนเดิม หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา ทุก ๆ ปีเด็กที่เรียนที่ห้องนั้น

จะต้องมีคนตายไปปีละ 1 คน เป็นมะเร็งบ้าง ไข้เลือดออกบ้าง จนทางโรงเรียนต้องนิมนต์พระมาสวด เหตุการณ์จึงเป็นปกติ