อย่าตีกู กูเจ็บนะ

อย่าตีกู กูเจ็บนะ

ป้าน้อยคนข้างบ้านฉันเป็นคนที่ใจจืดใจดำมาก แม้แต่กับแม่ของตัวเรียกซึ่งใคร ๆ เรียกกันติดปากว่ายายแดง ยายแดงแก่มากแล้วก็มีอาการป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ขี้หลงขี้ลืม แต่ไม่มีใครถือสาแก กลับเห็นเป็นเรื่องตลกดีด้วยซ้ำ มีแต่ป้าน้อยเท่านั้นที่ตรงกันข้าม เพราะคอยแต่จะดุด่าว่ายายแดงประจำ หลายครั้งที่เราได้ยินเสียงหวายหวดดังควับ ๆ ตามด้วยเสียงยายแดงร้องโอดโอยว่า "อย่าตีกู กูเจ็บนะ" ดังออกมาจากบ้านป้าน้อย

เกาะประตูอ้อนวอนขอให้ป้าน้อยเปิดประตูเป็นชั่วโมง ๆ

วันนึงป้าน้อยโมโหที่ยายแดงเที่ยวไปฟ้องใครต่อใครว่าถูกตัวเองตีบ่อยๆ อยู่แล้วด้วย วันนั้นเลยปิดประตูหน้าบ้านไม่ยอมให้ยายแดงเข้าบ้าน ภาพที่ใคร ๆ เห็นแถวนั้นคือ ยายแดงนั่งยอง ๆ เกาะประตูอ้อนวอนขอให้ป้าน้อยเปิดประตูเป็นชั่วโมง ๆ ใครเรียกให้ไปอยู่ที่บ้านเค้าก่อน ยายแดงก็ไม่ไป ร้องจะเข้าบ้านตัวเองท่าเดียว จนอีกซักพักป้าน้อยก็มาเปิดประตูแล้วเราก็ได้ยินเสียงตี และเสียงร้องอย่างที่เคยอีก...

แม่ แม่ ฉันกลัวแล้ว ๆ

จนเมื่อสองเดือนที่แล้วประตูบ้านป้าน้อยที่เคยเปิดเฉพาะช่วงให้คนเดินเข้าออกก็เปิดออกกว้างหมด และมีรถกระบะถอยหลังเข้าไป ในรถคันนั้นมีโลงศพยายแดง หลังจากงานศพประมาณ 1 อาทิตย์ ป้าน้อยไปธุระข้างนอกแต่กลับเข้าบ้านไม่ได้เพราะทำกุญแจหาย แปลกมากที่คนในบ้านเมื่อมาเปิดประตู แต่เปิดยังไง ๆ ก็เปิดไม่ออก ป้าน้อยก็เมื่อยหลังและขามากจึงนั่งยองๆ ลงไปเกาะประตูซึ่งภาพที่เห็นเหมือนถอดแบบจากที่ยายแดงเคยทำเปี๊ยบเลย ถัดไปอีก 2 วันป้าน้อยก็วิ่งหน้าตื่นออกมาหน้าบ้านแล้วร้องว่า "แม่ แม่ ฉันกลัวแล้ว ๆ" เพราะป้าน้อยเจอผียายแดงยืนถือหวายอยู่ในครัว ทำท่าจะเฆี่ยนป้าน้อยให้ได้เลย
ไม่มีใครเห็นใจสงสารป้าน้อยแม้แต่คนเดียว มีแต่สมน้ำหน้าด้วยซ้ำ