เพื่อนเก่าสองคน

ต้นปีที่แล้ว "ป๊อป" เพื่อนสมัยเรียนมัธยมเสียชีวิตหลังจากป่วยมานานหลายปี ตอนเรียนผมไม่ได้สนิทสนมกับเขานัก ไปมาหาสู่ก็ตอนเขาเริ่มป่วยนี่แหละ เขาป่วยเป็นมะเร็งต่อมลูกหมาก เจอเร็ว รักษาเร็วน่าจะหายแต่เขาก็ ไม่ดูแลตัวเองเท่าไหร่ ผมไปหาเขาสองสามครั้งที่บ้านเขาที่อุตรดิตถ์ตอนเป็นใหม่ๆ หลังจากเขาดีขึ้นก็ติดต่อทางเฟซมาตลอด จู่ๆ ปีที่แล้วหน้าเฟซเขาก็บอกว่าล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล จากนั้นก็เงียบไป ผมโทร.ไปทางหมายเลขที่เคยมีก็ ไม่มีใครรับ มาขึ้นหน้าเฟซอีกทีก็เสียชีวิตแล้ว ผมตกใจมาก ตัดสินใจไปงานศพเขาอย่างไม่ลังเล

เมื่อลางานได้แล้ว ก็ขึ้นรถทัวร์ไปตอน ค่ำ ถึงตอนเช้าผมไปหาถึงบ้าน ปรากฏว่าอยู่กันที่งานศพแล้ว ได้เพื่อนบ้านบอกชื่อวัดและศาลา ผมจึงเรียกมอเตอร์ไซค์วินให้ไปส่ง

ทราบจากภรรยาและลูกๆ ป๊อปว่า พ่อล้มป่วย เข้า โรงพยาบาลแล้วก็เกิดติดเชื้อในกระแสเลือดเสียชีวิตอย่างกะทันหัน ภรรยาและลูกตั้งตัวไม่ทันและกำลังโศกเศร้า ผมกับภรรยาเพื่อนและลูกๆ เขาไม่คุ้นเคยกัน ภรรยาเขาก็พยายามต้อนรับขับสู้ แต่ผมก็เกรงใจ มาก เขายังคงใหม่และไม่คุ้นเคยกับงานศพ ผมสังเกตว่าอาศัยเพื่อนบ้านและพ่อแม่สามี ที่จัดการงานศพมากกว่า ผมสบโอกาสจึงขอตัว

ผมไปหน้าวัดเรียกมอเตอร์ไซค์วินไปส่งที่กลางเมืองเลย บอกให้หาโรงแรมเก่าๆ หรือที่พักราคาถูกๆ ให้สักแห่งเพราะคิดว่าเก่าต้องถูก ผมไม่สนใจเรื่องคุณภาพ ขอแค่ที่ซุกหัวคืนนี้หลังสวดเสร็จ ผมก็จะกลับแต่เช้า เพราะหาตั๋วกลับบ้านรอบดึกทันทีไม่ได้

ผมเลือกแห่งที่สองเพราะใกล้ขนส่ง เดินไปก็ได้ ระยะทางราวสามร้อยเมตร สภาพทั้งอาคารและห้องพักก็เก่าสมใจแหละ เป็นห้องพักรายวัน วันละ 200 บาท จากนั้นก็เดินหาอะไรกินลงท้องแถวๆ นั้น ได้ผัดกะเพราไก่กับกาแฟเย็นแก้ง่วง จากนั้นก็เดินเล่นวนไปมาแถวนั้น จนที่สุดก็เข้าร้านกาแฟร้านหนึ่งสั่งกาแฟ เพราะชักเมื่อย ผมนั่งในร้านนี้จนเย็น จึงสั่งข้าวผัดในร้านรับประทาน จนใกล้เวลาสวดราวสองทุ่ม ผมจึงเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปส่งวัด

จุดธูปไหว้พระและกราบศพอีกรอบ ผมก็หามุมนั่งรอพระสวด เพื่อนผมคนนี้ตอนเรียนเป็นคนเงียบๆ หลังเรียนจบมันเหมือนผมที่ไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย ทราบตอนนั้นว่ามันเป็นลูกมือร้านข้าวมันไก่ จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันจนมาเจอกันในเฟซเมื่อสี่ห้าปีก่อน ตอนมันตรวจเจอใหม่ๆ

ก็เพิ่งเป็นมะเร็งระยะแรก จึงรักษาจนหาย ช่วงนั้นแหละที่ผมมาหามันสองสามครั้ง แต่ก็พักที่บ้านมันครั้งหนึ่ง อีกสองครั้งไปเช้าเย็นกลับ มันกลับบ้านเกิดที่อุตรดิตถ์ขายข้าวมันไก่จนพอตั้งตัวได้ มีบ้าน มีรถกระบะ มีลูกมีเมีย มีเงินทองใช้สอยอย่างไม่ลำบาก แต่มันมาเสียคราวนี้ไม่รู้ลูกเมียจะเป็นอย่างไร

ผมนั่งคิดเรื่องป๊อปตลอดเวลาที่พระสวด เมื่อไม่รู้จักใครในงานจึงลาพ่อแม่ป๊อปและภรรยากลับ พ่อป๊อปให้เด็กไปส่งผมถึง ที่พัก

รอบที่พักมืด ผมเจอทางเข้า กำลังจะก้าวเดิน อย่างไม่คาดคิดผมก็พบกับเพื่อนเก่าอีกคน ชื่อ "ชัย" เพื่อนสมัยเรียนมัธยมอีกคน ทั้งผมและชัยดีใจมาก ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาเป็นคนที่นี่ เหมือนป๊อป

"ป๊อปตายแล้ว มึงรู้ไหม" ผมพูด "นี่กูก็เพิ่งไปงานศพ มันมา"

"กูรู้แล้ว"

ชัยชวนคุยไปเรื่องอื่น เราคุยกันในห้องพักของผมแหละ คุยสารพัดเรื่อง จนใกล้เที่ยงคืนเขาก็กล่าวลา "พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมแวะไปเยี่ยมกูบ้างนะ"

"อ้าว มึงอยู่ที่ไหนล่ะ อีกอย่างกูมีตั๋วกลับตอนเช้ามืดพอดี ไว้มาคราวหลังล่ะกันนะ" ผมตอบ

ชัยยิ้มให้ ผมเดินมาส่ง และถาม "มึงยังไม่บอกเลย อยู่แถวไหน"

"ศาลาติดกับป๊อป กูเห็นมึงมางานไอ้ป๊อป แต่ไม่แวะงานกูเลย กูเลยน้อยใจ แต่ก็มาหามึงเองแล้วนี่ไง" ชัยตอบ

แล้วเขาก็เลือนหายไปต่อหน้าต่อตาผม ผมตกใจ ตะลึง ขาก้าวไม่ออก กว่าตั้งสติได้ผมก็ไม่อยู่แถวที่พักแล้ว