เสียงเรียกจากความมืด..

โดยเรื่องราวนี้เกิดขึ้นกับเเม่จขกท.นะคะ เเม่เล่าย้อนไปเมื่อ สี่สิบปีที่เเล้ว สมัยเเม่ยังเป็นสาววัยเเรกรุ่น ใช้ชีวิตตามประสาคนต่างจังหวัด สมัยนั้นความเจริญยังเข้ามาไม่ถึงเท่าที่ควร เรียกได้ว่า ยังมีพรานล่าสัตว์ เสือสมิงอยู่ เเม่เป็นลูกคนที่สองจากพี่น้องทั้งหมดสี่คน ถ้านับตามลำดับ ป้า เเม่ น้าผู้ชาย เเละน้าผู้ชายคนสุดท้อง โดยจริงๆเเล้ว ยายเคยมีลูกสี่คนก่อนหน้า เเต่เสียชีวิตหมด อายุไม่เท่าไหร่ก็เป็นป่วยไข้เสียชีวิต จากไปก่อนวัยอันควร หมอธรรมในสมัยนั้นทักว่า ยายเป็นคนมีดวงผีเสื้อสมุทรค่ะ กล่าวก็คือ ดวงกินลูก ตอนนั้น ที่ลูกๆเสีย หมอธรรม ก็ตัดเเบ่งร่างเเยกส่วนกัน เเล้วเเยกฝังคนละทิศเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กมาเกิดอีก เเต่จนเเล้วจนรอด หมอธรรมเลยต้องมาทำพิธีที่ยายค่ะ เพราะมิฉะนั้น ยายจะไม่มีลูกสักคนเลย จนท้ายที่สุดก็มีป้า น้าๆ เเม่ ทั้งหมดสี่คนอยู่รอดจนถึงปัจจุบันนี้

เข้าเรื่องนะคะ ในสมัยนั้น นาข้าวเเละไร่สวนจะอยู่ไกลจากบ้าน ยายกับลูกทั้งหมด ต้องเดินไปกลับระหว่างบ้านกับนาหลายกิโลค่ะ บางครั้งเหนื่อยกลับไม่ไหว ก็นอนค้างกับบ้านญาติๆเเถวนั้น เเล้วค่อยกลับตอนย่ำรุ่ง ไม่ค่อยนอนที่เพิงพักที่สร้างไว้ เพราะเคยโดนผีหลอกจนต้องวิ่งออกมาอยู่กลางทาง จึงไปนอนค้างบ้านญาติเสีย เห็นจะดีกว่ามาก

จนคืนหนึ่ง คืนนั้นเป็นคืนเดือนหงาย ฟ้าเปิด เเม่อยากกลับบ้านมาก เเต่ยายกับพี่น้องกลับไม่ไหว เเกเลยดื้อกลับเอง ยายก็พูดอะไรไม่ได้มาก เพราะเเม่เป็นคนที่ดื้อ เเละรั้นที่สุดในบรรดาลูกทั้งสี่คน เมื่อไม่มีใครกลับด้วย เเกเลยเดินกลับคนเดียว โดยใช้เส้นทางเดิม ผ่านเนินเขา สองข้างทางเป็นไร่ข้าวโพดของชาวบ้าน นานๆจะมีบ้านสักหลัง ด้วยที่เป็นคืนเดือนหงายเเละเงียบสงัด เเม่เดินมาได้ครึ่งทาง ก็ปวดฉี่ เลยหาที่เหมาะตรงข้างทาง เเม่มองหาได้ชั่วครู่ก็เห็นตรงขอนต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่งล้มนอนอยู่ เเม่เห็นอย่างนั้นจึงตรงเข้าไป นั่งยองข้างต้นไม้ต้นนั้น พอเสร็จสรรพกำลังจะลุกออกมา ไม่ทันได้ก้าวขาเดิน ก็มีเสียงหนึ่งเป็นเสียงผู้หญิงตะโกนเรียกมาจากตรงนั้น ด้วยความที่เเม่เป็นคนไม่กลัวอะไร ก็ขานรับ เเล้วถามกลับไปว่านั่นใคร เเต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ก็เข้าใจว่าคงเป็นชาวบ้านเเถวนั้น ก็ไม่สนใจ เลยเดินกลับบ้านปกติ

หลังจากคืนนั้น เเม่มาถึงบ้าน ได้สองสามวัน เเม่ก็ล้มป่วยลง โดยไม่มีสาเหตุใดๆ ไม่ยอมกินข้าวปลา รักษากับยาอะไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น เเม่เล่าต่อว่า ยายเล่าให้เเม่ฟังว่า วันต่อมา เเม่เริ่มเพ้อ ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ใส่ให้เท่าไหร่ก็ถอด เเม้เเต่เอาผ้าห่มไปห่มให้ก็ไม่เอา บ่นเพ้อว่าร้อนๆ ป้ากับน้า ก็ได้เเต่ยืนดูเเม่ จนญาติๆคนอื่นที่รู้ข่าวมาเยี่ยมไข้ ก็เห็นท่าไม่ดี บอกยายว่า ควรพาไปโรงพยาบาล ยายเห็นควรด้วย จึงเข้าไปหาเเม่ บอกให้เเม่ใส่เสื้อผ้า จะพาไปหาหมอที่โรงพยาบาล เเม่ส่ายหน้าอย่างเดียว บอกไม่ไปๆ ญาติคนอื่นเลยพากันลากขึ้นรถ เเม่ก็ดิ้นบอกไม่ไปๆตลอดทาง จนถึงโรงพยาบาล เเม่ก็ดีขึ้นชนิดว่าเกือบหายเองจนยายเองยังเเปลกใจ จึงพากลับมาบ้าน เมื่อมาถึงบ้าน เเม่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม คือถอดเสื้อผ้า เพ้ออยู่คนเดียว จนมีญาติคนนึงเห็นท่าไม่ดีเเล้ว จึงพูดกับยายว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเเม่ มันไม่ปกติ ยาอะไรก็รักษาไม่ได้ หมอคนไม่หาย ก็คงต้องหมอผีหมอธรรมมา ยายที่ตอนนั้นจนใจเเละสับสน ก็ให้ญาติคนนั้นไปตามหมอมา

เมื่อหมอธรรมมาถึง ยายก็ให้ญาติพาหมอไปหาเเม่ ซึ่งอยู่ด้านใน เเละทันที ที่หมอธรรมเดินเข้ามาในบ้าน เเม่ซึ่งเพ้อๆอยู่ก็หยุดเพ้อ หันมามองหน้าหมอนิ่งเงียบ หมอธรรมนั่งลงตรงหน้าเเม่ เเล้วถาม "เอ็งเป็นใคร...มาจากไหน?" เเม่ไม่ตอบ นิ่งเเล้วก็เงียบ หมอธรรมถามอีกหลายรอบ จนหมอถอนหายใจถามว่า "ถามดีๆเเล้ว จะตอบดีๆ หรือจะให้สั่งสอนก่อนจึงจะตอบ" ในที่สุด เเม่ก็ยอมตอบว่า มาจากที่ตรงนั้น ที่เเม่ไปฉี่ เเม่ฉี่รดเขา เขาเลยโกรธ เลยตามเเม่มา หมอเลยบอกว่า ปล่อยเเม่ไปเถิด ยกโทษให้เเม่ เเม่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ หากจะอยู่ เบียดเบียนต่อไป ก็เป็นบาปต่อกัน หลังจากนั้น หมอก็พรมน้ำมนต์ให้ เเล้วหันมาพูดกับคนในที่ตรงนั้นว่า ให้เเม่นอนได้เเล้ว หายเเล้ว

หลังจากเหตุการณ์ในคราวนั้นจนปัจจุบันนี้ เเม่ยังพูดเลยค่ะ ว่าหลังจากหายเป็นปกติ เเทบไม่กล้าย่างกราย เฉียดขอนไม้ใหญ่อีกเลย เเต่เเม่ก็ไม่เลิกนิสัยไม่กลัวนี่นะคะ อะไรเเปลกๆกลางค่ำกลางคืนทักตลอด เเม้เเต่ยายห้ามก็ไม่ฟัง