ผีวงมโหรี

โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนเก่านิดๆ ไม่มาก ยังไม่ร้อยปี แต่ถ้านับเวลาตอนนีก็เฉียดๆ แต่บรรดาข้าวของในโรงเรียนถ้าแยกเป็นชิ้นๆ นี่เก่าแก่มาก หลายอย่างสืบทอดมาจากสมัยรัชกาลที่ 4 อย่างเครื่องมโหรีทั้งวง ที่อายุมากกว่าปู่เราอีกมั้ง (ไม่แน่ใจเรื่องอายุ แต่สืบทอดมาจากวัง คณะละครสมัยก่อนแหละ)

เครื่องดนตรีไทยทั้งหมดถูกเก็บอยู่ที่ห้องดนตรีไทย ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ ข้างเวทีในหอประชุม...(นึกภาพเวทีหอประชุมที่สร้างมาเพื่อเล่นละครเลยมีห้องแต่งตัวข้างๆ) ซึ่งหอประชุมมี ‘เศียรครู' ประดับที่ผนังน่าจะเกือบๆ สี่สิบเศียร ซึ่งเป็นครูสายการศึกษานะ ไม่ใช่การละคร บนเวทีมีตู้พระธรรมลายรดน้ำจากยุคใกล้ๆ เครื่องดนตรีอยู่อีกคู่ ถ้าเป็นคนที่มีเซนส์มีอะไรคงบอกว่าเป็นแห่งรวมพลังงานสุดๆ

เย็นวันหนึ่งในช่วงประถมปลาย เราเลิกเรียนไว เลยขึ้นไปยังหอประชุมกับเพื่อนเพื่อรอเรียนดนตรีไทย (เรียนพิเศษหลังเลิกเรียน) เราไปจับประตูห้องแล้วพบว่าอ้าว ห้องล็อค เลยมานั่งรอครูที่บันไดข้างเวทีละคร จู่ๆ เราก็ได้ยินเสียงโหมโรงของโรงเรียนดังขึ้นมา เราก็คิดว่า เอ้า มีคนมาแล้วเหรอ เลยเดินไปดู

เรานอนลงกับพื้น มองลอดใต้ประตูเข้าไป ในห้องไม่มีใคร เพลงโหมโรงของโรงเรียนเป็นเพลงที่ไม่มีการบันทึกเทป เป็นเพลงที่ถูกบรรเลงสดด้วยเครื่องดนตรีวงมโหรีชุดนั้น เท่านั้น เพื่อนเราเริ่มกลัวและร้องไห้ เพราะมั่นใจมากๆ ว่าต้องมีเรื่องเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นกับเราสองคนแล้วแน่นอน เพลงโหมโรงที่ได้ยินแม่งไม่ธรรมดาแน่ๆ แต่ด้วยความที่เราไม่ใช่คนกลัวเรื่องแบบนี้ (โคตรมีทัศนคติโพสิทีฟกะเรื่องแนวนี้ โลกสวยมาก) เลยบอกเพื่อนไปว่า "ไม่เป็นไรหรอกเธอ พวกครู (ในเครื่องดนตรีไทย) เขามาอยู่เป็นเพื่อนเรา เพราะว่าหอประชุมมันมืดและเปลี่ยวมาก"

หลังจากนั้นราสิบนาทีครูสอนดนตรีไทยก็มา เราจึงเล่าให้ฟัง ครูแค่เพียงยิ้มๆ เปิดห้องเข้าไปและไม่พูดอะไรสักคำเกี่ยวกับเรื่องนี้ สำหรับเราจนตอนนี้ก็ไม่กลัวอยู่ดีนะ อาจจะเพราะเชื่อว่าเป็นพลังงานหรือจิตที่อัดแน่นมากกว่าอะไรที่น่ากลัวมากๆ ก็ได้ หรือไม่ก็เจออะไรเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้จนชิน

เครดิตแหล่งข้อมูล : thematter.co