สิ่งลี้ลับในบ้านหลังหนึ่ง

วันนี้ผมมีเรื่องเล่าของบ้านหลังหนึ่งย่านอ้อมน้อยมาเล่าให้ฟังครับ

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 4-5ปีที่แล้ว ช่วงนั้นผมเรียนอยู่ม.5ตอนนั้นเป็นงานวันเกิดของรุ่นน้องผมคนหนึ่ง ซึ่งผมและเพื่อนๆก็ได้ไปร่วมงานครั้งนี้ด้วยที่คาเฟ่แห่งนึงซึ่งพ่อของรุ่นน้องคนนี้เป็นเจ้าของ

จนกระทั่งเวลาประมาณตี1 งานก็เลิกครับ

ตอนนั้นผมและเพื่อนๆตัดสินใจกันว่าจะไปนอนที่บ้านของรุ่นน้องคนนี้ ซึ่งผมก็เคยไปมาบ้างแล้วแต่ไม่เคยเจออะไรจนกระทั้งวันนี้เมื่อไปถึงบ้าน

รุ่นน้องผมจะเป็นคนเดินนำหน้าตามด้วยผมและเพื่อนอีกประมาณ3คนถ้าจำไม่ผิดนะครับ ขณะที่เดินขึ้นไปทางขึ้นห้องจะต้องเดินผ่านครัวเพื่อขึ้นบันไดครับ

ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

พอรุ่นน้องผมเปิดห้องเข้าไปพวกผมก็หาอะไรทำตามประสาคนช่างรื้อส่วนผมก็เปิดโทรทัศน์ดูคนอื่นก็เล่นกีต้าร์บ้างอ่านหนังสือบ้าง สักพักนึงเพื่อนผมคนหนึ่งก็พูดถามรุ่นน้องขึ้นมาว่า

"เมื่อกี้พี่สาวเหรอ ที่อยู่ในครัวน่ะ"

พวกผมนั่งอึ้งแล้วหันมองตากันด้วยความสงสัย

ผมจึงถามกลับไปว่าใครในครัวไม่เห็นมีนี่

เพื่อนผมมันก็ยืนยันว่าก็เขายืนล้างจานอยู่พวกนายไม่เห็นกันเหรอ พวกผมก็เถียงกลับไปว่ามีที่ไหนกัน รุ่นน้องผมก็บอกว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่เพราะไปทำงานที่คาเฟ่กันหมด ผมเห็นเพื่อนผมเริ่มมีสีหน้าไม่ดีจึงบอกว่าไม่มีอะไรมั้งตาฝาดน่ะ

ขณะที่กำลังปลอบกันอยู่

พี่ครับอยู่ๆโทรทัศน์มันก็ดับเอง พวกผมเงียบกันสักพักนึงแล้วมองไปที่โทรทัศน์ ผมเอื้อมมือไปกดสวิทเพื่อปิดแล้วเปิดใหม่มันก็ติดขึ้นมา แล้วผมก็หันไปบอกกับคนอื่นที่กำลังนั่งอึ้งว่าไม่มีอะไรมั้งไฟคงตกน่ะ

(ซึ้งตอนนั้นผมเสียงสั่นมากเลยครับ)

แต่สักพัก พวกผมก็ต้องกระโดดมารวมตัวกันอยู่บนเตียงครับ

อยู่ๆโทรทัศน์มันก็ดับขึ้นมาอีกครั้งนึงตอนนั้นผมกลัวมากเลยครับ พวกผมนั่งอยู่บนเตียงสักพักจนเริ่มตั้งสติได้ก็เริ่มสลายตัว พอดีเพื่อนผมคนนึงปวดท้องเบาขึ้นมาเลยบอกให้ผมพาไปหน่อย

ขณะที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิด เพื่อเปิดประตู

ผมก็ต้องสะดุ้งตัวโหย่งเลยครับเพราะเหมือนมีคนบิดลูกบิดประตู

เพื่อจะเข้ามาข้างในซึ่งตอนนั้นห้องล็อคอยู่ พี่ป๋องลองนึกสิครับ เสียงลูกบิดประตูดังกึกๆๆ ทั้งๆที่ในบ้านก็มีเพียงแค่พวกผมซึ่งทั้งหมดอยู่ในห้อง

และก็เป็นไปไม่ได้ว่ามีคนกลับมาแล้วเพราะถ้ามีคนอื่นกลับมาจะต้องได้ยินเสียงเปิดประตูเลื่อนหน้าบ้าน ผม

ทุกคนรีบคลุมโปงนอนเลยครับ

พอตอนเช้ารุ่นน้องผมก็เล่าให้ฟังว่าบ้านนี้เจ้าที่แรงและพ่อเขาก็เลี้ยงกุมารไว้ด้วยเขาเจอบ่อยแต่ไม่เคนหนักเหมือนเมื่อคืน สักพักพ่อของรุ่นน้องก็เรียกพวกผมลงไปกินข้าว

ตอนที่นั่งกินข้าวอยู่ก็มีเรื่องขนลุกขึ้นมาอีกครับพี่ป๋อง ในห้องที่ผมนั่งกินข้าวอยู่เป็นห้องที่ไม่มีหน้าต่างเลยครับ

แต่กระป๋องสเปรย์ปรับอากาศมันกระเด็นลงมาจากชั้นวางของได้ไงก็ไม่รู้

ผมเห็นต็มตาเลยครับว่ามันลอยออกมาเหมือนมีคนปัดให้กระเด็นพวกผมเลยรีบกินข้าวแล้วขอตัวกลับบ้านเลยครับ ซึ่งก่อนกลับผมก็ยกมือไหว้บ้านหลังนั้นแล้วนึกในใจขอขมาที่ไม่ได้บอกกล่าวที่อยู่ๆก็มานอน

ซึ่งพ่อรุ่นน้องผมก็บอกว่า

ทีหลังก่อนจะเข้าบ้านก็ยกมือไหว้บอกกล่าวก่อนนะ เรื่องก็มีอยู่แค่นี้แหละครับ อาจไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่นะฮะ