วิญญาณกลับ!?

"สายป่าน" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบ้านริมคลอง

ช่วงเมษายนของทุกปีเป็นช่วงเวลาที่มีเด็กๆตายมากที่สุด

ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องการจมน้ำ และอุบัติเหตุภายในบ้าน เช่น ไฟดูด ตกจากที่สูง ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสลดใจมาก

สาเหตุมาจากช่วงที่เด็กปิดเทอมอยู่กับบ้าน

โดยที่พวกผู้ใหญ่ไม่มีเวลามานั่งดูแลแกทั้งวี่ทั้งวัน อย่างเพื่อนบ้านของดิฉันนี่ละค่ะ พวกเขาหาเช้ากินค่ำกันทั้งบ้าน

ยายทำขนม แม่ขายผัก พ่อขับแท็กซี่ ปิดเทอมทีก็จะทิ้งลูกๆ หลานๆเป็นโขยงให้อยู่กันเอง

และแล้ว ก็เกิดโศกนาฏกรรมขึ้นจนได้!

แม้ฐานะของดิฉันกับข้างบ้านจะห่างกันลิบลับ แต่เราก็เข้ากันได้ดี เวลาคุณแม่ทำกับข้าวอร่อยๆก็มักจะแบ่งไปให้บ้านนั้นบ้าง

ส่วนยายขาวก็จะตอบแทนโดยเอาขนมกล้วย ขนมตาลมาให้บ้านดิฉันกิน

ยายขาวเป็นคนน่ารักค่ะ ขจี-ลูกสาวของแกก็นิสัยดี ขยันขันแข็งอย่างน่าสงสาร อย่างไรก็ตาม

นับว่าขจีโชคดีที่ได้สามีเป็นคนทำมาหากิน

แต่กระนั้นชีวิตก็ยังไม่วายลำเค็ญ...แหม! ลูกเธออย่างกับกระต่าย เบ่งออกมาได้ตั้ง 5 คนแน่ะ!

คนโตเป็นเด็กชายชื่อจ้อย อายุเพิ่ง11 ขวบ ตามด้วยโจ๋ จุ๋ม, จ๋าและคนสุดท้องก็คือเด็กชายแจ๊ค อายุเพียง 3 ขวบ ยังไม่เข้าโรงเรียนเลยค่ะ

ปกติยายจะกระเตงไปขายขนมที่ตลาดด้วยทุกวัน

แต่พอปิดเทอมพี่ๆ เขาอยู่บ้าน แจ๊คน้อยก็อยู่กับเขาด้วย

ทุกเย็น เวลาดิฉันกลับบ้าน จะได้ยินเสียงเด็กเล่นกัน คือมีเด็กๆ จากบ้านอื่นมาเล่นที่บ้านยายขาว เพราะมักจะได้กินขนม

และบ้านยายขาวก็อยู่ติดริมคลอง มันน่าสนุกออกจะตาย เด็กๆ จะโดดน้ำเล่นกันตูมๆ เด็กพวกนี้ว่ายน้ำเก่งค่ะไม่ต้องห่วง ยกเว้นแต่แจ๊ครูปหล่อ-ยอดดวงใจของยายขาว

แกเป็นเด็กน่ารักมาก ขี้อาย ไม่ซน ไม่โยเยเลย

เจอดิฉันแต่ละทีก็จะเอานิ้วเข้าปาก ยิ้มอย่างเอียงอาย

รูปร่างหน้าตาและผิวพรรณก็ดียิ่งกว่าพวกพี่ๆ ทุกคน

บ่ายวันเสาร์ที่ดิฉันหยุดอยู่บ้าน กำลังเอาที่นอนหมอนมุ้งออกมาตาก ก็พลันได้ยินเสียงจุ๋ม เด็กหญิงที่อายุ 7 ขวบน่ะค่ะ ร้องเสียงลั่นว่า...แจ๊คหาย!!

เอาละซิ...เด็กก็คือเด็ก

พวกแกเล่นกับเพื่อนๆ ต่างคนต่างก็เพลิน จ้อยและโจอยู่กับกลุ่มผู้ชาย

ส่วนจุ๋มกับจ๋า เด็กเล็กอายุแค่ 7 กับ 5 ขวบก็เล่นอยู่อีกทาง...แจ๊คหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้

เมื่อได้ยินเสียงจุ๋มร้องว่าน้องหาย

ดิฉันกับสาวใช้ก็ไปชะโงกข้ามรั้วดูจ้อยกับโจเข้ามามองๆ แล้วก็วิ่งไปตามยายที่ตลาด

เราหาแจ๊คกันวุ่นไปหมด ยายขาวตื่นตระหนก แกไม่รู้ว่ามีคนลักขโมยเอาหลานไป หรือหลานจมน้ำตาย

ตั้งแต่บ่ายจนพลบค่ำยังหาแจ๊คไม่เจอ

เพื่อนบ้านต่างช่วยกันดำน้ำงมหา ทว่าไม่มีวี่แวว

ดึกดื่น บ้านยายขาวไม่ได้หลับได้นอน พวกเขาทุกข์แสนทุกข์ แสงไฟฉายส่องไปตามลำน้ำด้วยความที่แน่ใจว่า

แจ๊คคงจะจมน้ำตายมากกว่าอย่างอื่น ไม่มีทางหรอกที่จะมีใครมาลักพาตัวหรือแจ๊คจะเดินออกไปไหนต่อไหนเอง

โดยเพื่อนบ้านไม่เห็น เพราะหน้าบ้านยายขาว

มีร้านขายก๋วยเตี๋ยว...ผู้คนก็ไม่น้อย คนในซอยทั้งนั้น บางคนนั่งกินไปคุยไป ถ้าแจ๊คออกจากประตูบ้าน ไม่ว่าจะมีใครอุ้มหรือเดินออกมาเอง คนเหล่านั้นต้องเห็น

ตีสอง ดิฉันลุกเข้าห้องน้ำ เสียงยายขาวร้องไห้ และพร่ำบ่นว่าเป็นความผิดของแกเอง...แกน่าจะพาหลานไปตลาดด้วยกัน!

ดิฉันมองจากหน้าต่างชั้นบนไปที่บ้านแก...อะไรนั่น?

แจ๊คนั่งอยู่ข้างหลังยายขาวนี่นา! เออ...แล้วยายขาวร้องไห้ทำไม?

แจ๊คกลับมาแล้ว นั่งตาแป๋วเชียว ดิฉันเห็นอดโล่งใจไม่ได้ ยายขาวคงตกใจเสียขวัญมาก ถึงจะได้หลานกลับมาก็ยังผวากับเหตุการณ์ตลอดวันนั้นอยู่

ขณะที่คิดเพลินๆ เด็กน้อยก็เงยขึ้นมาสบตากับดิฉัน แกยิ้มน้อยๆ และยกมือป้อมๆ ขึ้นโบกให้

ดิฉันเผลอโบกตอบ...เฮ้อ!

โล่งอกซะที คืนนี้หลับสบาย พรุ่งนี้ค่อยไปแสดงความยินดีรับขวัญพวกเขาแล้วกัน

รุ่งเช้า ดิฉันตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องไห้โฮ ระงมดังลั่น...อะไรกันนี่? ดิฉันตะกายลุกจากที่นอนตรงไปที่หน้าต่าง...

และนั่น...ผู้ชายคนหนึ่งกำลังอุ้มร่างแข็งทื่อของเด็กชายตัวกระจ้อยร่อยขึ้นมา
จากน้ำ!

ภาพที่เห็นทำให้ดิฉันงงงัน สับสน

เมื่อรีบแต่งตัวลงไปก็ได้ความว่า เมื่อคืนนี้ตอนดึก พวกเขาจุดธูปบอกเจ้าที่ หรือสิ่งใดก็ตามแต่

ให้ได้ร่างของแจ๊คกลับมาเพราะแน่ใจว่าแกตกน้ำตาย เพราะราวสองยาม รองเท้าแตะของแจ๊คลอยมาติดที่ท่าน้ำข้างหนึ่ง

ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า แจ๊คที่ดิฉันเห็นเป็นวิญญาณ...ไม่ใช่คน!

ตั้งแต่นั้นมา ตลอดเวลาหลายเดือน ดิฉันกลัวแจ๊คสุดขีด เวลานอนก็ต้องให้สาวใช้มาอยู่เป็นเพื่อน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความกลัวก็เลือนรางจางหาย เหลือแต่ความสงสาร และเรื่องเล่าที่น่าพิศวงอันเป็นประสบการณ์ของดิฉันเอง

แจ๊คตายไป 3 ปีแล้วค่ะ

ถ้าอยู่ป่านนี้แกคงจะมีอายุ 6 ขวบ เรียนอยู่ ป.1 ความตายของแกทำให้พ่อแม่บ้านอื่นๆ แถวๆ นี้ดูแลลูกอย่างใกล้ชิดขึ้นเยอะ

ส่วนดิฉันน่ะคงไม่มีวันลืมสายตาที่จ้องมองขึ้นมา รอยยิ้มและมือน้อยๆ ที่โบกให้...นึกทีไรก็หวังว่าแกคงไปสู่สุคติ

แกเป็นวิญญาณบริสุทธิ์ ไม่น่ากลัว แต่ก็ทำให้ขนหัวลุกเกรียวเชียวละค่ะ!