คืนเขย่าขวัญ

"ลิตเติ้ลบิ๊ก" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณน้องสาว

ผมเป็นลูกกำพร้า ต้องมาอาศัยอยู่กับคุณอาตั้งแต่เด็ก คุณอาเป็นคนใจดีมาก รักเด็กมาก แต่ไม่มีลูกของตัวเอง

นอกจากผมแล้ว คุณอายังรับเอาแอน-เด็กหญิงที่ถูกพ่อแม่ทิ้งมาเลี้ยงเป็นลูกสาว ผมกับแอนเป็นเสมือนพี่น้องกันแท้ๆ

เราเติบโตเป็นหนุ่มเป็นสาวมาด้วยกัน

แอนมีแฟนเป็นนักธุรกิจ เธอมีความสุขมาก แต่แล้ววันหนึ่งเขาทิ้งเธอไปมีคนใหม่

...แอนดื่มยาล้างห้องน้ำตายอย่างทุรนทุรายอยู่ในห้องนอนชั้นบนของเธอ!

ความตายของแอนช่างสะเทือนใจนัก คุณอาร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ท่านรักแอนที่สุด เด็กสาวที่น่าทะนุถนอม...

แอนเพิ่งอายุ 22 ปีเท่านั้น เรียนจบปริญญาสาขาบัญชีมาหมาดๆ

ได้เกียรตินิยมด้วยครับ

เธอน่ารัก ดูเผินๆ ก็คิกขุอาโนเนะ แต่แอนเป็นคนจริงจังมาก เธอถึงเสียใจแสนสาหัสเมื่อคนรักตีจาก

คุณอาเป็นคนไปพบศพในตอนพลบค่ำหลังกลับจากที่ทำงาน เธอตายอย่างทรมานมาก...

ยาล้างห้องน้ำมีโซดาไฟผสมอยู่

มันกัดหลอดอาหารและอวัยวะภายในของเธอจนเลือดทะลักออกมาทางปาก มือกำเกร็ง ตาเหลือกค้าง

เด็กสาวที่น่ารัก กลายเป็นศพที่น่าสยดสยอง น่าเวทนา และเป็นภาพที่ติดตาคุณอาอย่างยากที่จะลบเลือน!

คุณอาและสามีกับสาวใช้

ขนของออกจากบ้านนี้ไปอยู่คอนโดมิเนียมเพราะบอกตรงๆ ว่ากลัวผี ถึงอยากจะขายบ้านแต่ก็ยังขายไม่ออก ผมเองซึ่งไม่กลัวผีอาสาอยู่เฝ้าบ้านนี้ให้

สรุปแล้ว ผมอยู่ในบ้านสองชั้นที่โอ่โถงนี้เพียงลำพัง ตอนกลางวันก็ปิดไว้เฉยๆ พอเลิกงานผมก็กลับเข้าบ้านซึ่งมืดตึ๊ดตื๋อไปทั้งหลัง

ชาวบ้านชาวช่องถามว่าผมอยู่ได้ยังไง?

ไม่กลัวผีเหรอ? ผมขอตอบว่าผมรักและสงสารแอนจนกลบความกลัว

แต่ถ้าถามว่าหวาดไหม? ผมยอมรับว่าหวาดครับ เพราะบ้านมันเงียบเหลือเกิน และส่วนใหญ่ในบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งชั้นบนทั้งชั้นมืดสนิท

ผมย้ายมานอนห้องชั้นล่างที่เดิมเป็นห้องของสาวใช้ เสียอย่างเดียวที่ไม่มีห้องน้ำในตัว ตอนดึกๆ

ถ้าปวดท้องก็ต้องเดินออกมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ใต้บันได เสียวไส้น่าดู

บางทีผมไม่กล้ามองไปที่ช่องมืดๆ ของทางขึ้นบันไดเลยครับ!

ที่ต้องทนอยู่ก็เพราะข้อแรก ในบ้านยังมีข้าวของต่างๆ อีกไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือ

และถ้วยโถโอชามที่คุณอาขนไปไม่หมด คุณอาเป็นห่วงบ้าน กลัวขโมยขโจรเข้ามาหยิบของไปใช้ตามอำเภอใจ

ข้อสอง คุณอากลัวไฟไหม้

เพราะถ้าผมไม่อยู่บ้านก็ถูกทิ้งไว้เฉยๆ เรื่องแบบนี้ประมาทไม่ได้ เมื่อคุณอาเป็นกังวล ผมก็เฝ้าอยู่ให้

ประการสุดท้าย ผมยังไม่มีปัญญาย้ายไปไหน มันต้องใช้เงินเยอะนี่ครับ...อยู่อย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน

คืนหนึ่ง หลังจากที่แอนตายไปกว่าสามเดือน

ผมกำลังจะหลับก็พลันได้ยินเสียงตึงๆ ที่ชั้นบน!

เอาแล้วไง...มาละซิ! ผมขนลุกซ่า เอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งแหงนคอตั้งบ่ามองฝ้าเพดาน...อีกตึงแล้ว!

เอ๊ะ...อะไร? จะว่าจิ้งจกตุ๊กแกมันก็ไม่น่าทำได้ขนาดนั้น หรือว่า...ขโมยเข้าบ้าน!

พอคิดอย่างนี้ เลือดนักสู้ผู้กล้าก็ทำให้ผมฮึดขึ้นมาทันที

หน็อย! จะมาล้วงคองูเห่าละซิ! ผมลุกขึ้นทันที เปิดประตูออกไปชะโงกมอง บ้านยังมืดทั้งหลัง มีแต่แสงไฟถนนส่องลอดหน้าต่างเข้ามา

ตึ๊กๆๆ...เสียงวิ่งอยู่บนบ้าน! ชัดแล้ว...ขโมยแน่! ผมจะต้องไล่มันไป ไม่กลัวครับ เพราะมันคงมาคนเดียว ฝีเท้ามันแค่หนึ่งคน และคงจะตัวเล็กๆ เบาๆ ด้วย

เสียงนั้นวิ่งไปวิ่งมา ผมมองตาม มันจะวิ่งไปทำไม?

สักพักก็มีเสียงประตูเปิดแอ๊ด...ประตูห้องนอน...แล้วก็ปึง! เดี๋ยวเหอะ...

นั่นไง! มันคงสะดุดอะไรล้มเสียงโครม แล้วมันกลิ้งครับ...กลิ้งไปทางโน้นทางนี้

ไม่ใช่คนแล้ว! ผมถอยกรูด คนอะไรจะกลิ้งได้ดังลั่นบ้านขนาดนี้

มันกลิ้งแล้วก็ดิ้นตึงๆ จากนั้นก็เสียงประตูเปิด มันวิ่งออกมาข้างนอก!

ผมเผ่น! ทั้งที่ยังสวมชุดนอน ผมลนลานเปิดประตูล็อกกระจก ไม่ยอมหันไปมองบันได พอเปิดประตูได้ก็วิ่งออกไปที่ถนนในซอยเลย

เงินติดตัวก็ไม่มี กุญแจรถก็ไม่ได้เอามา...มันยังอยู่ในห้องนอนผมโน่น ไม่เอาแล้วครับ

โทรศัพท์มือถือก็อยู่กับกุญแจรถนั่นแหละ

สรุปว่าผมวิ่งออกมาตัวเปล่า...เอ๊ย! ไม่ใช่...ใส่แต่ชุดนอน

สุดท้าย ผมก็ไปกดออดเรียกน้าแจ่มเพื่อนบ้าน ถึงจะดึกดื่นเกือบตีสองแล้วก็เถอะ

น้าแจ่มตกอกตกใจ พอเห็นว่าเป็นผม เธอก็เข้าใจโดยไม่ต้องถามสักคำ เปิดบ้านให้ผมไปนอนสั่น กลัวผีอยู่ในห้องรับแขก

นี่ละครับประสบการณ์ของผม! มันจะเป็นอะไรซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ผี?

ขอสรุปอีกทีว่า คนเราต่อให้รักกันแค่ไหน ตายไปก็เป็นผี มันน่ากลัวสุดขีดเลยละครับ!