วิญญาณที่ผูกพัน

"นายป้อม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากดินแดง

สงกรานต์ปีนี้ถึงจะมีผู้คนยกโขยงกลับบ้าน

หรือแห่กันไปเที่ยวต่างจังหวัดมากน้อยแค่ไหน คงไม่สำคัญเท่ากับการป้องกันให้เกิดอุบัติเหตุ บาดเจ็บล้มตายน้อยที่สุด

กับเที่ยวสงกรานต์ให้สนุกสมกับเป็นเทศกาลขึ้นปีใหม่ของไทยเราหรอกนะครับ

พูดถึงการป้องกันอุบัติเหตุ

น่าชื่นชมที่ผู้รับผิดชอบทุ่มเทแรงกายแรงใจกันเต็มที่ มากกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมาก็ว่าได้

ทั้งการตั้งด่านตรวจรถราและผู้ขับขี่ มีจุดให้หยุดพักผ่อน ไม่ว่าการงีบหลับหรือนวดแผนไทย นวดเท้า

แจกน้ำชากาแฟและผ้าเย็นเช็ดหน้าให้กระปรี้กระเปร่า

สดชื่น ไม่เกิดอาการหลับในได้ง่ายๆ

มีอุบัติเหตุจากความประมาท ดื่มเหล้า ไม่เคารพกฎจราจร เป็นสาเหตุสำคัญก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา

เหมือนเราต้องมีตำรวจ ศาลและเรือนจำมาแต่ไหนแต่ไร...จะไม่ให้มีคนละเมิดกฎหมายเลยก็คงเป็นไปไม่ได้

ยอมรับความจริงดีกว่าครับ!

ไม่ใช่สมัยก่อนที่พยายามปกปิดตัวเลขผู้บาดเจ็บล้มตาย จนมีเรื่องน่าขันว่า เกิดอุบัติเหตุรถชนกัน

มีคนเสียชีวิตก็อ้างว่าเป็นโรคหัวใจ ตกใจตายเองมากกว่า บาดเจ็บเล็กน้อยน่ะไม่ทำให้ถึงตายหรอกน่า

ใครถูกรถชนลงไปตายข้างถนนก็บอกว่า คนแก่ถูกรถชนแค่แขนขาหัก

ไม่ถึงกับจะเป็นจะตายอะไร แต่บังเอิญกระเสือกกระสนหาคนช่วยเหลือไกลเกินไปเลยเป็นลมตายไปเอง...

ลดยอดผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปได้อีก 1 ราย

จะตายเท่าไหร่ก็เท่านั้น! มาหาทางป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุรุนแรงจนมีผู้บาดเจ็บ ล้มตายเป็นจำนวนมากในปีต่อไปจะมิดีกว่าหรือครับ?

วันนี้ผมมีเรื่องขนหัวลุกจากสงกรานต์เมื่อราว 4-5 ปีก่อนมาเล่าสู่กันฟัง

ในย่านดินแดงใกล้ๆ บ้านผมมีครอบครัวหนึ่ง อยู่กันสองผัวเมีย ชื่อพ่อใหญ่กับน้าละมุน

พ่อใหญ่เป็นจ่าตำรวจนอกราชการชื่ออะไรไม่มีใครรู้แน่ แต่เป็นคนเก่าแก่ที่คนเรียกพ่อใหญ่ๆ กันทั้งซอย

ทั้งสองมีลูกสาวคนเดียวชื่อดวงเดือน อายุต้นยี่สิบ

เป็นคนสวยน่ารักมากๆ ผิวขาว ผมยาว เอวบางร่างน้อย เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยเมื่อปีก่อน

นิสัยดีมาก สุภาพเรียบร้อย รื่นเริง รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ ใครๆ ก็ชมเชยกันทั้งนั้นว่าพ่อใหญ่กับน้าละมุนโชคดีมากที่มีลูกสาวอย่างหนูเดือน รุ่นน้องผมคนนี้

พ่อใหญ่รักและหวงลูกสาวมาก ขนาดเปรียบเทียบกันว่า

เหมือนจงอางหวงไข่ มีพวกหนุ่มๆ และเพื่อนฝูงของเดือนมาหา พ่อใหญ่จะทำหน้าบึ้งตึง ถามว่ามาที่นี่มีธุระอะไร?

บางคนบอกว่ามาเที่ยว พ่อใหญ่ก็แค่หัวเราะ บอกว่าที่นี่บ้านคน...ไม่ใช่ที่ท่องเที่ยว

สมัยเรียนน่ะ เวลาหนูเดือนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ ร่วมคณะ หรือแบบทัศนศึกษา

เมื่อกลับถึงบ้านพ่อใหญ่จะไล่ลูกสาวไปอาบน้ำผักผ่อน

ตัวเองจัดการเปิดกระเป๋าเดินทาง...ขนเสื้อผ้าลูกสาวออกมาใส่กะละมังซักทันที!

วันเกิดเหตุก่อนสงกรานต์ราว 2 - 3 วัน ดวงเดือนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนที่ทำงานเพราะได้พักร้อน

ฉวยโอกาสไปเที่ยวก่อนสงกรานต์ พ่อใหญ่เองก็มีเพื่อนฝูงชวนไปดื่มเหล้าที่นั่นที่นี่...ล่าสุดได้ข่าวว่ามีเพื่อนชวนไปร่วมวงที่สุทธิสาร

"คืนนี้อยู่ดึกไม่ได้นะ เพราะลูกสาวอั๊วจะกลับจากต่างจังหวัดพรุ่งนี้เช้าแล้ว"

พ่อใหญ่ขี่มอเตอร์ไซค์คู่ชีพออกจากบ้านตอนเย็น น้าละมุนเข้ามาคุยกับแม่ผมตอนค่ำจนเกือบสองทุ่ม

ผมได้ยินเสียงแกปรับทุกข์ว่าหมู่นี้ฝันไม่ค่อยดี ลูกเต้าไปต่างจังหวัดก็อดห่วงไม่ได้ จนกว่าจะกลับนั่นแหละถึงจะโล่งใจ

แม่ผมปลอบว่าฝันร้ายมักจะกลายเป็นดี...ให้น่าละมุนสบายใจไงครับ

เจ้าติ่งเพื่อนบ้านในซอยหิ้วขวดเหล้าเข้ามาหา เราปักหลักโจ้กันที่ม้าหินริมรั้วสองคน น้าละมุนเดินเหงาๆ กลับบ้าน แสงไฟดูเยือกเย็นน่าวังเวงใจบอกไม่ถูก

ผมร้องไปว่า...พรุ่งนี้เช้ามืดหนูเดือนก็กลับแล้วละน้า เจ้าติ่งก็เสริมขึ้นว่า...น้าไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวพ่อใหญ่ก็กลับบ้าน

"ขอให้จริงเถอะ พ่อหนุ่ยพ่อติ่ง"

แกฝืนยิ้มแล้วผลักประตูรั้วเลี้ยวไปทางก้นซอย...เจ้าติ่งมองตามแล้วอ้าปากค้าง

"เฮ้ย! ทำไมน้าละมุนแกไม่มีเงาวะ?"

ผมด่าเพื่อนเบาๆ ที่ปากเสีย...จากนั้นเราก็ดวดเหล้ากันต่อจนเกือบสองยาม เจ้าติ่งยอมแพ้ขอตัวกลับบ้าน...ผมออกมาส่งเพื่อน

กำลังจะปิดประตูก็พอดีเห็นพ่อใหญ่ขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามา

ผมทักทายแก แกก็หันมาพยักหน้ายิ้มๆ แล้วขับรถตามหลังเจ้าติ่งไปจนลับตา...

จู่ๆ หมาในซอยก็โก่งคอหอนขึ้นมาเสียงโหยหวน เล่นเอาผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว...

เขาว่าหมอหอนเพราะมันเห็นผีไม่ใช่หรือครับ? รีบกลับขึ้นบ้านทันที...คืนนั้นผมฝันเห็นแต่พ่อใหญ่ น้าละมุน และหนูเดือนไปตลอดคืน

รุ่งขึ้นตรงกับวันเสาร์ ผมก็ได้ข่าวร้ายน่าขนหัวลุก!

พ่อใหญ่เกิดอุบัติเหตุขากลับ คนเมาขับรถกระบะพุ่งข้ามเลนมาชนจนรถราแหลกยับพอๆ กับร่างพ่อใหญ่ที่เลือดท่วมตัว ที่ตายอยู่ข้างถนนนั่นเอง

นึกถึงเวลาที่เห็นแกขับรถผ่านหน้าบ้านผมแล้วแทบเป็นลม...เพราะพอขาดใจปุ๊บวิญญาณพ่อใหญ่ก็คงจะไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว

ก็ขับรถกลับบ้านด้วยความห่วงใย และรักใคร่ลูกเมียทันที

ตอนแรกผมนึกว่าตาฝาดไปเองคนเดียว...แต่หนูเดือนที่กลับมาตอนใกล้รุ่งพอตื่นขึ้นก็เห็นเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทาง ซักและขึ้นราวเรียบร้อย...ขนหัวลุกน่ะซีครับ!