บ้านผีดุ!!!

"คนซอย 3" เล่าเรื่องสยองขวัญของผีดุวิญญาณเฮี้ยน

ถึงแม้จะไม่เคยถูกผีหลอกมาก่อนแต่ผมก็ยอมรับอย่างน่าชื่นตาบานล่ะครับว่าเป็นคนกลัวผีเข้าขั้น...น่าแปลกนิดหน่อย

ที่สังเกตว่าอารมณ์หวาดกลัวที่ว่านั้นไม่ค่อยแน่นอนเท่าไหร่ คือบางทีก็กลัวมาก แต่บางทีก็กลัวน้อย

คงจะขึ้นอยู่กับสิ่งแวดล้อมและอารมณ์ของเรามากกว่า

คืออยู่ในสถานที่และเวลาที่เปล่าเปลี่ยว เยือกเย็นและน่าวังเวงใจ คนเราก็อาจจะจินตนาการไปได้ร้อยแปด เกิดภาพหลอนตัวเองจนหวาดกลัว

ไม่ว่าจะมืดหรือสว่าง เช่น ไปนอนตามโรงแรมต่างจังหวัดคนเดียวจะปิดไฟก็กลัว จะเปิดไฟสว่างก็กลัวอีก

โธ่! ลองนึกดูซีครับ ว่าถ้าเราเกิดลืมตาขึ้นมากลางดึกแล้ว

เห็นใครมานั่งมานอนอ้าปากบ๋ออยู่บนเตียง จ้องมองเราเขม็ง จะทำให้ตระหนักอกสั่นสุดขีดปานใด

สติแตกได้ง่ายๆ แค่ไหน เผลอๆ ก็หัวใจล่มสลายไปดื้อๆ อย่าล้อเล่นไปทีเดียว!

วันนี้ผมมีเรื่องน่าขนหัวลุกมาเล่าสู่กันฟัง อ่านจบแล้วคุณๆ มาช่วยพิจารณาด้วยว่า "สิ่งนั้น" เป็นภูตผีปีศาจ ภาพลวงตา หรือว่าเป็นอะไรกันแน่?

บ้านผมอยู่ซอยวิภาวดีฯ 3 พอเข้าไปไม่ไกลก็เลี้ยวขวา

ก่อนถึงโรงแรมซูเปอร์ เป็นหมู่บ้านยาสูบที่เก่าแก่มาราว 40 ปีแล้ว มีทั้งหอพักใหญ่โตอย่างจินดาอพาร์ตเม้นต์และที่กำลังก่อสร้างใหม่

ทั้งหอพักและคอนโดฯ ใกล้ๆ โรงงานทำของเล่นเด็ก ผู้คนคึกคักไม่เปล่าเปลี่ยวเลยแหละ

ยิ่งมีตลาดนัดขนาดย่อมๆ ในหมู่บ้านทุกอาทิตย์,

อังคาร และพฤหัสบดี ยิ่งมีหนุ่มๆ สาวๆ มาเดินเบียดเสียดกันซื้อของกินของใช้ เป็นสีสันที่น่าสดชื่นจริงๆ ครับ

"พี่รมย์" เป็นแม่บ้านอยู่ใกล้ๆ กับหอพักจินดานั่นเอง!

สาวใหญ่วัย 40 เศษ ผิวขาว ร่างท้วม หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส อารมณ์ดีเป็นประจำ รู้จักกันมาหลายปียังไม่เคยเห็นพี่รมย์หน้าบึ้งหน้างอซักครั้งเดียว

แต่ในย่านนั้นซูฮกว่าพี่รมย์เป็นเจ้าแม่ หรือเบาะๆ ก็ "ขาใหญ่" ประจำซอย

สาเหตุก็คืออยู่มานานเกือบ 20 ปีแล้ว รู้จักคนเยอะ ไม่ว่าบ้านนั้นบ้านนี้ ตั้งแต่คุณลุงคุณป้า เด็กเล็กรู้จักหมด คนงานทั้งชายและหญิง

พ่อค้าแม่ค้าที่ผ่านไปมาเกือบตลอดวัน คนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง ลุงยามที่จินดา รวมทั้งคนตามขาไพ่ คนเดินโพยหวย...เพื่อนฝูงพี่รมย์ทั้งนั้นแหละ

นายจ้างพี่รมย์คือคุณป้าที่รับราชการใกล้เกษียณ

กับคุณย่าอายุราว 80 ซึ่งมักนั่งๆ นอนๆ พักผ่อนอยู่ในบ้านเพราะความชรา

ความที่พี่รมย์เพื่อนฝูงเยอะ จึงมีคนนั้นคนนี้ไปมาหาสู่แทบทั้งวัน ยิ่งตอนเย็นๆ ด้วยแล้วจะมีเด็กๆ แถวนั้นกลับจากโรงเรียน

เช่น ด.ช.พล ด.ญ.สายป่าน เข้ามาวิ่งเล่นในบ้านที่มีขนมนมเนยให้กิน ไหนจะของเล่นต่างๆ ที่คุณป้าใจดีซื้อไว้ให้เด็กๆ เล่นอีกล่ะ

แต่ประสบการณ์น่าขนหัวลุกของพี่รมย์เกิดขึ้นตอนกลางวันแสกๆ นี่เอง!

บ้านพี่รมย์เปรียบเหมือนชุมทางของเพื่อนฝูง เดี๋ยวก็ทำส้มตำ ทำลาบ นึ่งข้าวเหนียวกินกัน วันไหนมีตลาดนัดก็ยิ่งสะดวก

คนนั้นซื้อหอยแครงลวก คนนี้ซื้อลาบกับเสือร้องไห้กับข้าวเหนียว คนโน้นซื้อหมูปิ้ง ปลาสร้อยทอดกรอบ บางวันก็มียำไข่มดแดง น้ำตก

หัวหมูลวกจิ้มน้ำส้มมาที่บ้านพี่รมย์

ปูเสื่อนั่งล้อมวงกันที่ลานจอดรถใต้ถุนบ้านโล่งๆ เพราะคุณป้ายังไม่กลับจากที่ทำงาน

บางวันเป็นวันเกิดคนนั้นคนนี้ บางวันเกิดมีใครถูกหวยขึ้นมา ก็จะมีเบียร์มาเพิ่มความครึกครื้นให้กลุ่มสาวน้อย สนุกสนานเฮฮากันตั้งแต่บ่ายไปจนถึงเย็น

วันเกิดเหตุก็เช่นกัน! เบียร์หมดไปหลายขวดแล้ว

เสียงเม้าธ์เรื่องละครทีวีเมื่อคืนดังแซ่ดเชียว...แต่จู่ๆ ก็มีเสียงกระดานลั่นเอี๊ยดๆ อยู่ข้างบน ตอนแรกก็ไม่สนใจ

หนักเข้าเสียงนั้นยิ่งดังมากขึ้นทุกที ต่างคนต่างมองตากัน...เสียงพูดคุยก็ค่อยๆ เงียบหายไป

ใครขึ้นไปเดินอยู่บนบ้าน? ในเมื่อคุณย่าก็หลับนอนอยู่ชั้นล่าง

ไม่ได้ขึ้นบันไดไปหลายปีแล้ว

"โครม!!" เสียงเหมือนใครหกล้มตึงตังอยู่เหนือหัว "โครมๆๆ"

คราวนี้เล่นเอาสาวน้อยราว 4-5 คนนั่งตัวแข็ง อ้าปากค้าง พี่อ้วนหลุดปากเสียงสั่นๆ ว่า...ใครวะ? คำตอบก็คือเสียงโครมสนั่นเหมือนฟ้าผ่ากำลังจะทะลุลงมาดื้อๆ

ไม่มีการสงสัยไต่ถามอะไรกันอีกแล้ว

วงเบียร์แตกกระเจิงคล้ายผึ้งแตกรังเผ่นไปประตูรั้ว เลี้ยวขวาไปหอบแฮกๆ อยู่ที่ศาลพระพรหมหน้าจินดาอพาร์ตเม้นต์...

ลุงยามที่เพิ่งมาเข้าเวรทักว่า ทำไมหน้าตาตื่นเหมือนถูกผีหลอกไปตามๆ กันล่ะ?

ไม่ช้าทุกคนก็ลืมเรื่องนี้ คิดว่าจะมีแมวขึ้นไปซุกซนมากกว่า...กลางวันแสกๆ จะโดนผีหลอกได้ไง? บ้านนั้นก็ไม่เคยมีคนตายมาก่อนด้วย

จนกระทั่งเหตุการณ์สยองขวัญอุบัติขึ้นอีกครั้ง!

สาวน้อยชุดเดิมนัดรวมพลกันอีกครั้ง เนื่องในโอกาสที่ "พี่ปี" ถูกเลขท้ายสองตัวอย่างจังถึง 50 บาท

รับทรัพย์มาสามพันกว่า ประกาศว่าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงฉลองกันให้เต็มที่...เบียร์และกับแกล้มไม่อั้น

ตอนนั้นราวบ่าย 2 ได้ สนุกเฮฮากันจนถึง 4 โมงเย็นกว่าๆ

ใกล้จะแยกย้ายกันกลับบ้าน พอดีมีลมพัดแรง อากาศเย็นเฉียบแต่ไม่มีใครสนใจ...พี่รมย์ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มก็มองเห็นหน้าแปลกๆ

ในกลุ่มเพื่อน...หน้าตาที่บิดเบี้ยวเหยเกของหญิงแก่คนหนึ่งมานั่งจ้องเขม็งอยู่ข้างๆ พี่อ้วนนั่นเอง

"ใครวะ?" พี่รมย์ยังนึกไม่ออก เพื่อนร่วมวงหันมองตามสายตานั้นไป

ก็แผดร้องสุดเสียง กระโดดโหยงเหมือนโดนไฟลน วิ่งพลางร้องพลาง...ผีหลอกโว้ย! พี่รมย์ร้องแต่ว่า "รอกูด้วยๆ" แต่ไม่มีใครรอซักคนเดียว

เชื่อว่าเป็นผีเจ้าที่เจ้าทาง แต่ไม่ว่าจะเป็นผีอะไรก็ไม่มีใครกล้ามาตั้งวงเฮฮากันที่บ้านพี่รมย์อีกต่อไป...กลัวช็อกตายคาที่น่ะซีครับ!