คืนสุดหลอน

ม.ดินแดง เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อต้องอยู่บ้านคนเดียว

คืนนี้ลมแรงมากนะครับ ตอนกลางเดือนมีนาคมของปีที่อากาศปรวนแปรเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ภาคเหนือของเรากำลังแย่เพราะหมอกควันพิษ ขณะที่ปลาในลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาก็กำลังลอยขึ้นมาตายนับล้านตัวเพราะมลภาวะอันแสนร้ายกาจ

ตามด้วยข่าวสะเทือนใจ รถทัวร์เบรกไม่อยู่ ชนต้นไม้ข้างทางไฟลุกท่วม

คนตายถึง 30 คน โคม่าอีกเกือบ 10 คนใจผมหดหู่เพราะเรื่องเหล่านี้ หรือเพราะผมติดสอบซ่อมจนต้องอยู่โยง

เฝ้าบ้านคนเดียว ระหว่างที่พ่อแม่กับน้องๆ ไปเที่ยวหัวหินกัน?

ผมว่าทั้งสองสาเหตุนั่นแหละ..ข่าวสารทำให้ผมสลดใจ แต่เรื่องที่บ้านผมไปเที่ยวกันหมดนั่น ผมไม่ว่าหรอกครับ

ทีแรกพวกเขาคิดล้มเลิกแผนการที่วางไว้ รวมทั้งจะโทร.

ไปบอกเลื่อนการจองห้องพักโรงแรม แต่ผมบอกว่าไปกันเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้สบายมาก! ไหนจะต้องไปส่งงานแปลภาษาอังกฤษวันเสาร์ตอนเช้า

ตามที่อาจารย์นัด แค่นี้ก็สอบผ่านแล้วครับหมายถึงแก้ศูนย์ได้ หรือสอบซ่อมได้น่ะครับ เป็นอันว่าจบ ม.5 ขึ้นม.6 แน่สบายใจได้เลย

แต่พอพวกเขาออกเดินทางไปเมื่อบ่ายวันศุกร์ ผมก็เหงาใจ

จะออดอ้อนอะไรก็ไม่ได้..แหม! ผมลูกผู้ชายนี่ครับ!

แม่ทำกับข้าวไว้ให้ แถมให้เงินผมไว้ด้วย พ่อแม่และน้องๆ ไปแค่สองคืนเท่านั้นเอง เดี๋ยวเย็นวันอาทิตย์ก็กลับบ้านแล้วละ

ก่อนไป แม่กำชับให้ปิดประตูล็อกกุญแจให้ดี และต้องโทร.หาแม่บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

แม่คงเที่ยวไม่สนุกแน่เพราะห่วงผมมาก..นี่เป็นครั้งแรกที่ผมต้องอยู่บ้านคนเดียว

แหม! ตั้งสองคืนแน่ะ ไม่ใช่แค่สองคืนสักหน่อย!

จริงๆ แล้ว ในบ้านผมยังมีสิ่งมีชีวิตอีกสองอย่าง คือเจ้าดุ๊กดิ๊ก หมาพันธุ์ชิสุ ที่ชอบทำหน้าตาน่าสงสาร

ตัวนิดเดียวเหมือนตุ๊กตา นี่ถ้าขโมยเข้าบ้านละก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ตัวแค่เนี้ย! แถมมัดจุกไว้สามจุกกลางกบาล ขโมยเห็นมันก็ขำกลิ้งแล้ว

สิ่งมีชีวิตอีกอย่างคือ ปลาทองสามตัวที่แหวกว่ายสบายอารมณ์

อยู่ในตู้ปลาห้องนอนผม นี่ก็ช่วยอะไรผมไม่ได้อีกเหมือนกัน

เฮ้อ..ข้างนอกลมแรงจัง บ้านผมนี่ก็ช่างกว้างขวางเสียนี่กระไร พ่อซื้อที่ไว้ตั้งหนึ่งไร่ที่ท้ายซอยนี่ ตั้งแต่ก่อนผมเกิด

แล้วปลูกบ้านหลังไม่ใหญ่โต ส่วนพื้นที่ที่เหลือก็ปลูกต้นไม้ อ้อ! มีต้นมะขาม ต้นมะม่วง ที่ติดที่ดินมาแต่ไหนแต่ไร

พ่อบอกว่าไม่ได้ตัดทิ้งมันจึงเป็นต้นไม้ใหญ่มาก

สูงมาก เวลาลมพัดจัดๆ จะมีเสียงไหวซู่ซ่า..

ถ้ายามปกติก็ฟังดูดี แต่เพิ่งรู้ว่าเวลาอยู่คนเดียวน่ะ เสียงมันชวนสยองชะมัด!

เสียงไหวซู่ๆ ของมันทำให้ผมนึกถึงประวัติที่ดินผืนนี้ขึ้นมาได้..

เรื่องของเรื่องก็คือ ในห้องนอนที่น้องชายสองคนของผมนอนด้วยกัน มักจะมีอะไรแปลกๆ ดีนะที่น้องผมมันไม่กลัว มันแก่นครับ

บางทีไอ้ที่มันเล่าออกมาน่ะ จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้..มันว่าบางคืนก่อนจะหลับ

จะมีภาพเลือนๆ ของเด็กทารกเหมือนเด็กดองในขวดโหล ลอยไปลอยมาอยู่บนเพดาน บางคืนมีผู้หญิงผมยาวเปียกลู่มานั่งมองอยู่ปลายเตียง

ผมถามน้องว่าไม่กลัวเรอะ? มันตอบว่ากลัวเหมือนกัน แต่นอนกันสองคนก็ไม่เท่าไหร่หรอก อีกอย่างหนึ่งก็ไม่รู้ว่าฝันร้ายหรือคิดไปเองรึเปล่า แต่เห็นบ่อยมาก

น้องผมเล่าเรื่องนี้ให้ป้ากล้วยที่มาช่วยแม่ทำงานบ้านด้วย

ป้ากล้วยเป็นคนใจดี ช่างพูดช่างคุย เราชอบแกมาก แกอยู่ในซอยนี้มาตั้งนมตั้งนาน หลายสิบปีแล้วครับ

แม่กับพ่อชอบเพราะไว้ใจได้ บ้านป้ากล้วยอยู่กลางซอยนี่เอง แกมาช่วยทำงานแบบเช้าไปเย็นกลับ

แกยังถามผมว่าจะให้มานอนเป็นเพื่อนไหม ผมบอกว่าไม่ต้อง

เมื่อป้ากล้วยได้ยินที่น้องเล่าตอนนั้น ป้าบอกว่าไม่แปลกใจหรอก เพราะที่ดินผืนนี้เมื่อก่อนเป็นบึง น้ำตื้นแค่เข่า มีต้นกก ต้นบอนขึ้นเต็ม

และมักมีชาวบ้านไปทิ้งขยะ..ถ้าขยะอย่างเดียวก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ นี่บางทีมีผู้หญิงไปทำแท้ง รีดลูกมาแล้วเอาซากเด็กมาโยนทิ้งไว้ดื้อๆ

วันดีคืนดีก็มีคนเอาที่นอนหมอนมุ้งมาทิ้ง

ไม่รู้ว่าเป็นที่นอนคนตายหรือเปล่า และที่น่าขนหัวลุกกว่านั้นก็คือพวกที่เล่นของ มีรัก-ยม หรือตุ๊กตาเสียกบาล

ก็เอามาทิ้งซะดื้อๆ อีกด้วย..ทุกสิ่งทุกอย่างจมอยู่ใต้บ้านผมนี่เอง เพราะเวลาถมดินเขาไม่ได้กวาดขยะเหล่านี้ขึ้นมานี่ครับ

มิน่าล่ะ ผมเคยเห็นเด็กไว้ผมจุก นุ่งโจงกระเบนแดงๆ ไม่ใส่เสื้อวิ่งเล่นแวบๆ

ทำไมในคืนนี้ผมต้องคิดถึงเรื่องพวกนี้ขึ้นมานะ? เข้านอนดีกว่า..ผมเปิดไฟไว้ทั้งบ้าน ห้องนอนผมติดกับห้องนอนน้อง หวังว่าผีคงไม่ทะลุผนังมานะ..คิดแล้วเสียวไส้!

เจ้าชิสุดุ๊กดิ๊กดูหงอๆ พิกล มันหวาดระแวงอะไรก็ไม่รู้ ดีละ! ผมเอามันมานอนกอดเป็นเพื่อน มันซุกผมนึ่ง ครางหงิงๆ ส่วนเจ้าปลาทองสามตัวก็ดูกังวลยังไงๆ อยู่

เสียงใบมะขาม ใบมะม่วงไหวตามลม บางครั้งเกิดเสียงซู่ๆ

แต่บางคราวก็ดังเหมือนเสียงใครกำลังสะอึกสะอื้นคร่ำครวญด้วยความทุกข์โศก..เฮ้อ! ผมคงประสาทหลอน จินตนาการไปเองแน่ๆ เลยเนี่ย

ลมพัดใบไม้แห้งลากแกรกๆ ไปตามพื้นซีเมนต์ ลานตากผ้า นอกหน้าต่างห้องนอนผม!

สองคืนเต็มๆ ที่ผมต้องอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ ฟังดูนิดเดียวใช่ไหมครับ?

แต่มันยาวนานมากกว่าคืนไหนๆ ทั้งหมดในชีวิตของผม ทุกนาทีไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ในที่สุดผมก็ผ่านมาได้..ไม่มีผีมาหลอก แต่มันหลอนน่าดู

คราวหน้า ถ้าต้องอยู่โยงเฝ้าบ้านอีก ผมจะให้ป้ากล้วยมาอยู่เป็นเพื่อนแน่ๆ สาบานเลยครับ!