เสื้อผ้าของคนตาย

"ข้าวเม่า" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกของเสื้อผ้าคนตาย

หนูชื่อข้าวเม่า อยู่อำเภอโพนทอง จังหวัดร้อยเอ็ด

หนูเรียนชั้น ม.3 วันนี้มีเรื่องผีมาเล่า เป็นเรื่องที่เจอมากับตัวเอง หนูขอเรียกตัวเองว่า "เม่า" นะคะ

น้าของเม่าชื่อน้าหมู เพิ่งกลับจากเกณฑ์ทหาร

น้าหมูเป็นน้องคนสุดท้องของแม่นิดค่ะ แม่นิดของเม่ามีพี่น้องตั้ง 6 คนแน่ะ แต่ตอนนี้เหลือแค่ 3 คน คือ แม่นิด น้าไก่และน้าหมู

บ้านเราทำนา แต่รายได้ไม่พอ ยังเป็นหนี้อยู่เยอะ แม่นิดต้องไปทำงานเป็นผู้ช่วยแม่บ้านที่กรุงเทพฯ อยู่ทางนี้พ่อกับน้าหมูไปเป็นลูกจ้างไร่ผลไม้ที่อีกอำเภอหนึ่ง

เมื่อตอนดำนาเดือนกรกฎาคม แม่นิดและป้าแมวคนข้างบ้าน

ขอลานายที่กรุงเทพฯ กลับมาทำนา

ป้าแมวมีเสื้อผ้าที่นายให้มาแจกลูกๆ หลานๆ มากมายเป็นลังๆ เลยละค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสื้อผ้าผู้ชายสีสดๆ

ทั้งเสื้อเชิ้ตแขนสั้น แขนยาว เสื้อยืด เสื้อวอร์ม กางเกงยีน เป็นขนาดตัวที่มีแต่น้าหมูเท่านั้นที่ใส่ได้

เพราะมันเป็นไซซ์เอสค่ะ ตัวเล็กแบบเด็กวัยรุ่นผอมๆ

น้าหมูผอมค่ะเลยใส่ได้ ชอบใจใหญ่ เพราะมันดูใหม่เอี่ยมมากเลย

พอถึงเทศกาลเข้าพรรษาเรามีงานบวช งานบุญ ไม่ใช่ที่หมู่บ้านเรานะคะแต่เป็นหมู่บ้านอื่น ตำบลอื่น

งานใหญ่ที่สุดคืองานบวชลูกเจ้าของโรงสี เราไปร่วมงานกัน พ่อแม่ทำนาเสร็จเมื่อวันที่ 30 กรกฎาคมพอดี

คืนต่อมาเราออกไปงานบวช ต้องเดินไปขึ้นรถไกลออกไปพอสมควร

น้าหมูใส่เสื้อใหม่สีเขียว กางเกงยีน พ่อแม่เดินนำหน้าไปก่อน แล้วก็น้าหมู ส่วนเม่าตามหลังค่ะ

ทีแรกก็ก้มหน้าก้มตาเดิน มีอยู่ตอนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมองก็ร้องอยู่ในใจว่า เอ๊ะ! คนที่เดินอยู่ข้างหน้าเราไม่ใช่น้าหมูนี่นา!

น้าหมูผมสั้นเกรียน แต่ผู้ชายที่ใส่เสื้อสีเขียว กางเกงยีน

ผมดกหนามาก...ยาวเกือบระบ่าแน่ะค่ะ

ตอนที่เห็น เม่าตกใจแต่ยังไม่ได้คิดเรื่องผี นึกแค่ว่า อยู่ดีๆ ใครมาเดินกับเรา แต่เม่าเผลอตัวเรียกว่า "น้าหมู!" ผู้ชายคนนั้นก็หันมาค่ะ

เขาหันมาทั้งๆ ที่ยังเดิน และหันมาแต่หัว...ไม่ใช่เหลียวมานะคะ!

มันเหมือนกับหัวของเขาค่อยๆ หมุนกลับมา

หน้าตานั้นไม่ใช่น้าหมูแน่นอน เม่ายังจำได้...คิ้วของเขาหนามากเหมือนชินจัง ตาคมเหมือนแขก

จมูกโด่ง เม่าหยุดเดินแล้วตะเรียกแม่เสียงดังมาก...หน้านั้นหันกลับไปตามเดิม

แม่ดุเม่าว่าตะโกนอะไรตกใจหมด เม่าเดินไม่ออก ก้าวขาไม่ได้ ร้องเรียกแม่อีกที คราวนี้ร้องไห้โฮเลย

พ่อกับแม่ตกใจใหญ่ น้าหมูก็ทำหน้าเหลอหลา

เม่ากลัวมาก มันหนาวจับใจ หนาวจนตัวสั่น เม่าบอกแม่ว่าน้าหมูไม่ใช่น้าหมู!

เม่าร้องซ้ำๆ ซากๆ กลัวมาก สั่นมาก จนพวกเราทุกคนกลับบ้าน ไม่ไปงานบวชแล้ว

เมื่อถึงบ้าน เปิดไฟสว่างหมดทุกๆ ห้อง เม่าก็เล่าว่าเห็นอะไร พ่อบอกว่านึกแล้วเชียว สังหรณ์อยู่เหมือนกัน

เพราะวันก่อนพ่อก็เห็นน้าหมูกลายเป็นผู้ชายคนนั้นลักษณะเดียวกับที่เม่าเห็น

พอน้าหมูได้ยินก็หน้าซีด รีบเปลี่ยนเสื้อออกแล้วเอาผ้าทั้งหมดไปคืนป้าแมวทันที บ้านป้าแมวอยู่ติดบ้านเราค่ะ

พ่อแม่ เม่าและน้าหมูไปหาป้าแมวที่กำลังดูเกมโชว์ทางทีวีอยู่ ป้าแมวทำท่างง แต่ก็เชื่อค่ะ ทำท่าขนลุกพลางร้องว่า ต๊าย! ฉันไม่น่าเอามาเลย!

แม่นิดถามว่า เสื้อผ้านี้ของใคร?

ป้าแมวบอกว่าเป็นของหลานชายนายป้าแมวเองแหละ เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย

แต่เอาแต่เที่ยวเลยถูกรีไทร์ ไล่ออกน่ะค่ะ คงจะติดยาเสพติดอะไรสักอย่างด้วย ป้าแมวได้ยินมาอย่างนั้น

ข้อสำคัญคือเขาฆ่าตัวตายด้วยการกินยานอนหลับกับเหล้า

ในห้องนอนของตัวเอง เสื้อผ้าพวกนี้พ่อแม่คนตายเขาบริจาคเป็นทานค่ะ ป้าแมวเห็นว่ามันยังใหม่ก็เลยเอามาฝากกันนี่แหละ

นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าผีเจ้าของเสื้อผ้าจะตามมาถึงร้อยเอ็ดด้วย แถมยังดุขนาดหนักอีกต่างหาก

เขาหวงของเขาละมังคะ?

ตกลงพอวันรุ่งขึ้น เราเผาเสื้อผ้าทั้งหมด เพราะไม่มีใครกล้ารับไปใส่ มีแต่ทำท่าขนลุกขนพอง

ถอยหนีกรูดๆ กันทั้งนั้น ต่อให้เป็นเสื้อผ้าใหม่ๆ สวยๆ ก็ไม่มีใครใจถึงกล้าลองของหรอกค่ะ

กลัวโดนผีหลอกกันทุกคนเลย!

เสร็จแล้วก็ทำบุญ กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้เจ้าของเสื้อผ้า หวังว่าเขาจะไปสู่สุคตินะคะ

อยากขอร้องท่านที่ใจบุญทุกๆ ท่านว่า กรุณาอย่านำเสื้อผ้าของผู้ตายมาบริจาคให้คนอื่นเลยค่ะ เพราะถ้าเจ้าของเขาไม่หวงก็แล้วไป

แต่ถ้าเจ้าของเขาหวงมากๆ แบบรายนี้

ติดตามมาปรากฏกายให้เห็น ดีไม่ดีคนขวัญอ่อนอาจจะตกใจจนหัวใจวายตายเอาง่ายๆ ก็ได้

คิดจะทำบุญทำทาน กลับกลายเป็นทำบาปโดยไม่เจตนาเลยค่ะ