อยู่กับวิญญาณ

เมื่อประมาณปี พ.ศ.2540

ผมได้เข้ามาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดราชบุรี ซึ่งที่ๆผมมาอยู่นี้

ผมต้องมาเช่าหอพักอยู่ในตัวเมือง ซึ่งมีราคาไม่ค่อยแพงมากนัก ผมอยู่ได้ประมาณ 2 อาทิตย์ ก็มีผู้ชายอยู่คนหนึ่งเข้ามาพักด้วย เค้าชื่อ อ้อ เค้าบอกว่าทางบ้านเค้าไม่ค่อยจะมีเงิน

เค้าจึงอยากจะออกค่าเช่าคนละครึ่งกับผม ซึ่งที่จริงนั้นผมรู้จักกับเค้ามาก่อนหน้านั้นประมาณ 1 อาทิตย์ได้ เค้าเรียนอยู่คนละที่กับผมๆได้อยู่มาเรื่อย ๆ

จนวันหนึ่ง

ผมก็กลับมาจากมหาลัยตามปกติ พอมาถึงที่หอพัก ผมไม่พบอ้อที่จริงอ้อเค้าจะต้องกลับจากเรียนก่อนผม แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ผมนึกว่าเค้าอาจจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ของเค้าก็อาจจะเป็นได้ เค้าหายไปประมาณ 2 วัน เค้ากลับมา ผมว่าเค้าดูไม่ค่อยเหมือนแต่ก่อน ก่อนหน้านั้นเค้าดูเป็นคนร่าเริงช่างพูดหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสตลอด

แต่วันนี้ดูเค้าเงียบ ๆ ไม่พูดจา

นอกจากผมจะถาม เค้าจึงจะพูด เวลาเดินเค้าจะเดินก้มหน้าผมลองสังเกตสีหน้าเค้าดูออกจะซีดๆ ผมก็ได้แต่ถามว่าเค้าไปทําอะไรมา เค้าก็ไม่ยอมบอกเอาแต่ทําหน้าเศร้า ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้แต่มันดูแปลก

ผมอยู่กับเค้ามาประมาณ 3 วัน

ผมก็เริ่มผิดสังเกตในพฤติกรรมเค้า ตอนกลางคืนผมนอนอยู่บางทีผมเห็นเค้าลุกไปเข้าห้องนํ้าแล้วหายไปเป็นครึ่งชั่วโมงผมก็กลัวเค้าจะเป็นอะไรรึเปล่าจึงลุกไปดู ปรากฎว่าไม่พบเค้า ซึ่งถ้าเค้าจะออกไปข้างเค้าจะต้องเดินผ่านเตียงที่ผมนอนอยู่ ผมไม่เห็นเค้าไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าเลย

ผมก็เริ่มหวั่นๆแต่ก็ทําใจดีสู้เสือ

พอผ่านมาอีกวันหนึ่งวันนี้เหละผมเจอดีเข้าจนได้ ตอนกลางคืนผมกําลังอ่านหนังสืออยู่ผมไม่รู้คิดยังไงมองไปที่เค้า ผมตกใจมากเพราะภาพที่ผมเห็นเค้าไม่มีหัวครับตามลําตัวมีบาดแผลเหวอะหวะน่าสยดสยอง ผมร้องไม่ออกเลยครับผมลองขยี้ตาดูอีกทีก็พบว่าเค้านอนอยู่เหมือนเดิมแต่ตามตัวไม่มีบาดแผลหัวของเค้าก็ยังอยู่เหมือนเดิม

ผมจึงนึกว่าผมตาฝาดไป

และคืนนั้นพอผมเข้านอนผมได้ฝันว่าเค้ามาบอกลาผมเค้าขอบคุณสําหรับทุกอย่างที่ผมคอยดูแลเค้า ผมสังเกตว่าเค้ามาในชุดสีขาว ซักพักภาพนั้นก็หายไปผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็พบว่าอ้อเค้าไม่อยู่แล้วเค้าหายไป ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เค้าเป็นอะไรเลย

2 วันต่อมาพ่อกับแม่ของอ้อก็มาที่หอเค้าบอกว่าจะมาเก็บของ

ผมก็สงสัยว่าเค้าจะมาเก็บของทําไมในเมื่อยังไม่ถึงเวลาปิดภาค -เรียนซักหน่อยและเค้าก็ไม่ได้บอกว่าเค้าจะย้ายหอด้วยผมก็ถามพ่อและแม่เค้าๆก็ตอบมาว่า...อ้อมันเสียมาได้ 6 วันแล้วยังไม่รู้อีกเหรอ

ตอนแรกผมก็ยังไม่เชื่อจนพ่อกับแม่เค้าชวนผมไปงานศพ

ผมได้ไปเห็นกับตา ในตอนนั้นผมเข่าอ่อนเลยครับช็อกมาก ผมก็ได้แต่อธิฐานให้เค้าไปดี หลังจากวันที่เค้าเผาแล้วผมก็ได้ไปถวายสังฆทานและทําบุญกรวดนํ้าไปให้หลังจากวันนั้นเค้าก็ไม่มาให้เห็นอีกเลย.........