โดนดีที่หน้าต่าง

ผมมีเรื่องจะมาเล่าเป็นเหตุการณ์จริง ๆ

ที่ผมประสบพบมากับตัวเองเรื่องอาจจะยาวไปหน่อยนะครับครอบครัวผมอยู่ใน จังหวัดลำพูน มีอยู่ด้วยกัน 4 คน ผมเป็นลูกคนโต พ่อผมทำงานราชการ แม่ผมค้าขายปรกติแม่ผมต้องตื่นนอน เวลา ตี 2 ทุกวันครับผม เพื่อมาเตรียมของจะไปขายในตลาด

ซึ่งผมก็ตื่นพร้อมๆแม่ของผม

วันนั้นเป็นเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีก่อน เดือน พฤจิกายน พ.ศ. 2542 ผมจำได้ดีเพราะเลย วันงานลอยกระทงไม่กี่วันนี่เองครับผมแต่จำวันที่ไม่ได้ผมก็ตื่นมาช่วยแม่เตรียมของไปขายในตลาดตามปรกติ(ช่วยขายด้วยครับ)

วันนั้นผมรู้สึกง่วงนอนขึ้นมาเฉย ๆ

ผมก็ขอแม่กลับบ้านมานอนแต่ผมมานอนห้องแม่เพราะห้องแม่อากาศถ่ายเถสะดวกผมก็ล้มตัวนอนแต่ยังไม่กลับครับผมผมก็ได้ยินเสียงเหมือนหมาวิ่งไล่อะไรสักอย่างนี้ครับ

ผมก็ง่วงและรำคาญผมก็กระโกนด่า

ทั้ง ๆ ผมนอนหลับตานะครับพอผมด่าเสร็จผมเหมือนมีคนมาข่วนมุ้งลวดตรงหน้าต่างผมก็ขนลุกไปทั่งตัวหนาวแล้วก็เหงื่อแตกออกมาเยอะมากผมรู้ทันทีว่าผมโดนดีแน่ ๆ ผมก็คลุ่มโปงเลยครับผมมันก็ข่วนไปเรื่อย ๆ จนผมคิดว่าผีหน้าตาเป็นยังไงผมก็ตัดสินใจค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นค่อย ๆ แอบดู

ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งไว้ทรงผมเกียน

เหมือนคนมากครับแต่ตรงที่ตาของเค้าใหญ่ข้างเล็กข้างปากก็ใหญ่ข้างเล็กข้างตรงหน้าเค้าก็มีแสงสีเขียวๆปนเหลือง ๆ ส้ม ๆ เรืองแสงออกมาแล้วผมก็ตัดสินใจคลุ่มโปงต่อครับเพราะผมกลัว (ตอนผมแอบดูจากผ้าห่มไม่มีเสียงพอผมคลุ่มโปงก็มีเสียงข่วนเหมือนเรียกให้เราไปดู) ตอนนั้นผมก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือมันก็เป็นเวลาตี5:20(นาฬิกาผมมีพรายสามารถมองเห็นได้ที่มืด)

ผมก็คิดเลยตัดสินใจว่า

จะพุ่งตัวลงจากเตียงแล้ววิ่งไปหาพ่อแม่ที่ตลาดเสียงข่วนมุ้งลวดก็ดังอยู่พอผมคิดได้ผมก็พุ่งตัวลงแล้ววิ่งเตลิดไปหาพ่อแม่ที่ตลาด(พ่อผมวันไหนไม่ได้เข้าไปในค่ายก็จะออกมาช่วยแม่รวมทั้งน้องด้วยครับ)พอผมไปถึงผมได้เล่าเรื่องราวที่เจอให้ฟังแต่ไม่มีใครเชื่อผมเลยสักคน

แต่ยังไม่จบแค่นี้นะครับ

ถัดอีกวันต่อมาผมก็รู้สึกง่วงอยากนอนมากก็เลยขอมานอนที่บ้านแต่ผมไม่นอนห้องแม่นะครับแต่ผมไปนอนห้องน้องผมแต่วันนี้ผมได้นอนแล้วหลับไปครับแล้วก็ฝันว่าตัวเองยืนข้างเตียงแต่เห็นตัวเองนอนอยู่ทั้ง ๆ ที่ผมยืนต่อมาผมก็ได้รู้สึกเห็นเงาดำ ๆ ตัวหใญ่ ๆ เดินมาหาผมจากด้านหลังแล้วก็เดินทะลุร่างผมไปแล้วผมก็สะดุ้งตื่นพอผมตื่นก็รู้สึกว่ามีคนค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นทีละนิดๆ(ทีแรกนึกว่าพ่อเข้ามาปลุกผม)

แต่พอดึงขึ้นจนผ้าห่มหลุดจากตัว

ผมก็เหมือนมีคนค่อยๆขั้นมาหาผมจากปลายเท้าค่อยๆขึ้นมาจนถึงอกตอนนั้นผมดิ้นหรือขยับตัวไม่ได้เลยแล้วผมก็ได้ยินเสียงพูดเป็นภาษาอะไรไม่รู้ผมไม่รู้เรื่องผมจะขัยบตัวสู้หรือดิ้นไม่ได้เลยจนผมอ่อนแรงแล้ว

ในความคิดของผมก็เหมือนมีความมืดค่อย ๆ ปกคุมไปทั่ว

มืดไปหมดครับตอนนั้นผมได้แต่คิดว่าผมคงไม่รอดแล้วสงสารแม่ไม่มีใครคอยช่วยยกของขายของแล้วที่สำคัญยังไม่ได้บวชคุณพ่อแม่เลยพอคิดแบบนี้ก็เริ่มมีแสงเล็กๆอยู่มุมมืดในความคิดหรือภวงค์อะไรก็แล้วแต่ครับ

ผมก็รู้สึกตัวคราวรั้ผมดิ้นสู้สุด ๆ

จนขยับตัวได้ผมก็นั่งร้องไห้แล้วเดินไปที่ตลาดไปหาพอ่แม่( ตอนผมเดินไปตลาดผมได้หยุดร้องแล้วนะครับ)ไปบอกพ่อแม่ว่าผมไม่ไหวแล้วผมไม่อยู่แล้วบ้านหลังนี้แล้วพ่อแม่ถามผมเป็นไรผมบอกว่าเรื่องเมื่อวานทีโดนผีหลอก

พอพูดจบพ่อแม่ให้น้องขายของแทน

แล้วก็เข้าบ้านถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดผมก็เล่าไปจนจบแม่ผมก็ลยให้ย้ายไปอยู่บ้านตาของผมแต่ผมไปอยู่แค่ 2 - 3 วัน ก็พอทำใจได้นะครับก็กลับมาช่วยแม่ทำงานต่อเพราะแม่เค้าทำงานคนเดียวไม่มีใครช่วย ครับแต่กลับมาคราวนี้ผมไม่เจอไรเลยครับไม่รู้เพราะอะไร ขอบคุณครับที่อ่านเรืองของผม