หมู่บ้านร้าง

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 8 ปีที่แล้ว พงษ์จบจากมหาลัยเชียงใหม่

ในคืนวันเลี้ยงส่งนั้น พงษ์ก็ออกไปฉลองกับรุ่นน้องที่คณะมีแจน ต่าย ไอ้ป๋อง ป๋องเป็นคนที่บ้าบิ่น

ไม่กลัวความมืดและเป็นคนโผงผาง แต่รักเพื่อนฝูงมาก แล้วก็มีจอห์นซึ่งเป็นคู่หูกับป๋อง รวมพงษ์ด้วยทั้งหมดก็ 5 คน หลังงานเลี้ยงฉลอง

แน่นอนทุกคนยังไม่อยากกลับเลยถาม

"พี่พงษ์ จะไปต่อที่ไหนดี"

"จะต่อไหน ตี 2 ครึ่งเค้าปิดกันทุกที่แหละ กลับเถอะ คืนนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน"

"ไปหมู่บ้านร้างกันกูรู้จัก" จอห์นพูดขึ้น

"เอออ ดีๆๆๆ ไปนะพี่พงษ์ ไปด้วยกัน"

ด้วยความที่พงษ์เป็นคนที่กลัวผีมากพงษ์ก็ปฎิเสธไป

"อย่าเลยไปลบหลู่เค้าไม่ดีหรอก"

" ไม่ได้ไปลบหลู่แต่ไปเอาบรรยากาศ" ต่ายกับแจนพูดขึ้น

พงษ์ด้วยความเป็นรุ่นพี่กลัวจะเสียฟอร์ม เลยตกลงทั้งห้าคนก็ขับรถไปกันโดยมีจอห์นเป็นคนขับ ลักษณะรถเป็นรถจิ๊ปไม่มีหลังคา

พอไปถึงปรากฏว่าประตูใหญ่หน้าหมู่บ้านปิดอยู่ จอห์นเลยโชว์สปิริตลงจากรถไปเปิดประตูหน้าหมู่บ้าน

พงษ์ถึงกับตกใจอย่างแรง ..... เมื่อมองไปทางจอห์น

แล้วเห็นจอห์นไม่มีหัว เดินไปเปิดประตู

พงษ์เริ่มมีเหงื่อออกทั้งๆ ที่เวลานั้น อากาศค่อนข้างเย็น ยะเยือก.....

ในทางกลับกันคนอื่นๆ ก็ไม่แสดงอาการอะไรไม่แสดงความตกใจเหมือนพงษ์ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะตัวเองก็กินเข้าไปเยอะเหมือนกัน

คงเป็นจังหวะที่จอห์นเดินก้มหน้าพอดี จอห์นค่อยๆ

ขับรถเข้าไปช้าๆ ประมาณเกียร์ 1 ระหว่างขับรถเข้าไปสำรวจจอห์นก็เล่าว่า.....
......หมู่บ้านนี้เจ้าของเค้าเป็นโรคหัวใจตายก่อนเปิดจอง ลูกๆ หลานๆ

เลยไม่กล้าสานต่อ เพราะกลัวว่าธุรกิจไม่ดีโครงการก็เลยคาอยู่แบบเนี่ย บ้านก็ดูสวยดีระหว่างที่ทุกคนกำลังเพลินๆ กับบรรยากาศ จอห์นก็หยุดกระทันหัน

"เฮ้ย"
"เฮ้ยอะไรวะ ชอบแกล้งอยู่เรื่อย"

"ไม่ได้แกล้งโว้ย มีแมวดำวิ่งตัดหน้าเมื่อกี้ พวกมึงไม่เห็นเหรอ" .........

ระหว่างทางพงษ์เริ่มสังเกตเห็น .... แจนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังลงมานั่งก้มหน้า
ในตอนนั้นแจนเห็นอะไรบางอย่างบนหลังคาบ้านหลังหนึ่ง .........

มันคล้ายผู้ชายนั่งชันเข่าอยู่บนหลังคา แต่ไม่มีหัว แจนไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟังได้แต่ร้องไห้

"เฮ้ยเป็นไร ร้องไห้ทำไม"

"กลับหอเถอะ"

จอห์นบอกว่า "เดี๋ยวก็ถึงทางออกแล้ว"

ลักษณะหมู่บ้านจะมีประตูทางเข้าและทางออกอยู่ฝั่งละด้าน เนื่องจากวัยรุ่นกลุ่มนี้จะค่อนข้างเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ก็ไม่เคยเห็น และไม่อยากเห็นด้วย

แต่ตอนนั้นบรรยากาศเริ่มเงียบ (ตั้งแต่แจนก้มหน้านั่งร้องไห้) เจ้าที่เจ้าทางก็ค่อยๆ เริ่มปรากฏให้ทุกคนเห็นพร้อมกัน

พงษ์เลยคิดถึงตอนทางเข้าหมู่บ้านว่าตาของตนคงไม่ได้ฝาด

ต่ายเป็นผู้หญิงที่ใจแข็ง เธอเริ่มเห็นสิ่งผิดปกติ ......
เธอสะกิดป๋องให้แหงนหน้ามองไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง .............

ภาพที่เห็น.............. ผู้หญิงใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ยืนอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่บนต้นมะขาม
ต่ายกับป๋องมองหน้ากันแต่ต่างคนต่างไม่พูดกัน

พงษ์เป็นคนเดียวในกลุ่มที่เห็นทุกอย่าง...........

คนบนหลังคา

ผู้หญิงบนต้นไม้

แต่พงษ์ไม่กล้าทัก เพราะคนโบราณบอกว่าถ้าเจออะไรแนวๆนี้แล้ว อย่าทัก เดี๋ยวจะเข้าตัว

เฮ้อ .... ถึงหน้าประตูทางออกแล้ว จอห์นรีบเดินไปเปิดประตูด้วยความรวดเร็วไม่เหมือนตอนขาเข้า

ระหว่างที่ขับออกไปนั้น จอห์นหันไปมองกระจกหลัง

"เฮ้ย"

"อย่าพูดอะไรนะจอห์น ขอร้อง"

สิ่งที่จอห์นพบก็คือ..........................................................................................................
กลุ่มคนกำลังยืนโบกมือให้..............