ผู้มากับสายฝน

"หลานเอก" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในคืนฝนตก

ผมเป็นคนชอบนอนฟังเสียงฝนตกกลางดึกครับ วัยรุ่นอย่างผมไม่นอนหัวค่ำกันหรอก

ยิ่งตอนปิดเทอมด้วยแล้ว บางทีเรานอนกันเช้าโน่นแน่ะ พ่อกับแม่ผมบอกว่าดีเหมือนกัน ไม่ต้องจ้างยามเฝ้าบ้าน

แต่...แฮ่ะๆ ต้องจ่ายค่าไฟเพิ่มขึ้นเยอะหน่อย

เพราะผมชอบดูทีวี หรือไม่ก็เล่นคอมพ์น่ะซีครับ

คืนนั้น ราวๆ เดือนเมษายนนี้แหละครับ พายุเข้าทำให้ฝนตกหนัก ลมก็แรง คนอื่นไม่ชอบแต่ผมชอบแฮะ

มันสบายดี...แอร์ในห้องผมเย็นจนหนาว แต่ต้องคอยดูหน่อยนะครับ เพราะมันจะเป็นน้ำแข็งง่าย

ดึกมากแล้ว ตีสองกว่าๆพ่อกับแม่หลับไปนานแล้ว

ส่วนพี่ปอย-พี่สาวผมก็นอนอยู่อีกห้องหนึ่ง ข้างๆ ผมนี่แหละ เธอเป็นสาวเปรี้ยว ทำงานบริษัทใหญ่โตแถวสีลมมีเงินเป็นฟ่อน...เงินเดือนเยอะนี่ครับ

แต่พี่ปอยเป็นคนน่ารักมาก เพราะนอกจากจะแบ่งเงินเดือนให้แม่ไว้ใช้แล้ว ผมยังพลอยฟ้าพลอยฝน โดนถามบ่อยๆ ว่ามีตังค์ใช้หรือเปล่า....

"เอ้า! เอาไปพันนึงละกัน!"

เป็นประโยคคำถามที่ไพเราะราวเทพธิดาโอภาปราศัยมาจากสวรรค์ ทั้งที่ยามปกติ เทพธิดาคนนี้ชอบแย่งรีโมตทีวีกับผมเป็นประจำ!

ก่อนนอน พี่ปอยถามว่าไม่กลัวเหรอ อยู่ทั้งคืนคนเดียวน่ะ? ผมบอกว่าชอบมาก บ้านเป็นของผมคนเดียว ไม่มีใครแย่งเปลี่ยนช่องทีวีด้วย!

ว่าแต่พี่ปอยเถอะ ระวังไว้นะมีเงินเยอะๆ

แทนที่จะสปา นวดตัว ขัดหน้าอย่างสาวคนอื่น กลับชอบเก็บตังค์ไว้ซื้อของแอนทีกมาประดับห้อง

พี่ปอยชอบสะสมของเก่า ไม่ใช่ของใหญ่โตอะไรหรอกครับ ส่วนมากเป็นเชิงเทียนสวยๆ รูปหล่อเทพเจ้าโบราณ ตุ๊กตาหุ่นไม้ ไปดูห้องของเธอสิครับ...น่ากลัวจะตาย!

เวลาผมเข้าไปน่ะ รู้สึกเหมือนแบ๊กทูเดอะฟิวเจอร์ยังไงก็ไม่รู้!

พี่ปอยมีหัวศิลป์ ตกแต่งห้องสวยมาก แต่มันดูขลังๆ เร้นลับพิกล คงเป็นเพราะอิทธิพลของของโบราณที่เธอชอบสะสมก็ได้นะครับ

เหลือบดูนาฬิกา ตีสองกว่าแล้ว...

ผมเบื่อๆ เกมคอมพิวเตอร์ เล่นมาตั้งแต่หัวค่ำ เพลินไปหน่อย ทีวีก็ไม่มีอะไรดู ผมปิดคอมพ์ ปิดไฟแล้วนอนฟังเสียงฝน

เสียงพายุดีกว่า ฟ้าแลบสว่างวาบๆ

ลอดผ้าม่านหน้าต่างเข้ามา เป็นบรรยากาศที่น่าตื่นเต้นพิลึก

ผมนอนคิดจินตนาการว่า นอนอยู่กลางป่า ในกระท่อมปีกไม้! เอ...แถวไหนดีล่ะ? ในอเมริกาใต้แล้วกัน มันสวยดี

ไม่ไกลจากนี้มีน้ำตกสูงลิ่ว มีนกปากขอพวกมาคอว์ตัวโตๆ สีสวยๆ พวกมันฉลาดมากนะครับ ผมว่าจะไปซื้อมาฝึกสักตัว ให้มันเล่นกลเล่นกายกรรม

เอ๊ะ...ถ้าอย่างนั้นต้องพวกนกคอนัวร์ดีกว่า

มันเป็นนกแก้วขนาดเล็ก แสนซน เล่นกลเก่ง

อ้าว? กำลังอยู่ในป่าดีๆ ทำไมมีสาวนุ่งผ้าซิ่น ลายทองอร่าม สวมเสื้อผ้าไหมแขนกระบอกเดินเข้ามาล่ะ...เธอเกล้ามวยสูง มีปิ่นปักแวววาว...

เออ...ห้องนี้รึก็มืด ทำไมผมเห็นเธอชัดจัง!

ดูๆ ยังกับมีแสงส่องมาที่ตัวเธอ...

หรือแสงนั้นมันเปล่งออกมาจากตัวผู้หญิงคนนี้ได้เอง?

ผมอาจจะเคลิ้มเข้าภวังค์ แต่ผมว่าผมยังไม่หลับสักหน่อย ดูสิ! ผมยังนอนหนุนแขนตัวเองอยู่บนกองหมอนนุ่มๆ

ผ้าห่มคลุมแค่เอว แต่...ผมขยับตัวไม่ได้! อยากลุกขึ้นนั่ง เอาแขนออกจากใต้หัว แต่ทำไม่ได้เลย

ตายละ...ผมถูกผีอำหรือนี่?

แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครล่ะ? ผีล่ะสิ...ผีแหงๆ เลย!

เธอหย่อนตัวลงนั่งข้างเตียง ที่นอนยุบเลยล่ะครับ แสดงว่าร่างนี้มีน้ำหนักเหมือนคนธรรมดา หอมด้วยสิ! เหมือนดอกไม้ผสมแป้ง ผสมกลิ่นธูป อึ๋ย...ขนลุก เธอยื่นแขนมาแล้ว

แขนนั้นใกล้เข้ามาๆ แล้วมือเย็นๆ นุ่มๆ ก็จับแขนผมไว้

"มาอยู่ด้วยกันนะ...ดีมั้ย?" เธอพูดโดยไม่ขยับปาก...ปากนั้นยังยิ้มอยู่เลย!

โอ๊ย! สวยก็สวยเถอะ แต่เป็นผี...ผมกลัวจริงๆ นะ

พริบตานั้น ผมแหกปากร้องลั่น ภาพนั้นหายวับไป ผมขยับได้ รีบลุกขึ้นนั่งกลางความมืด

รอบๆ ห้องเหมือนเดิม แต่กลิ่นยังอยู่ อากาศในห้องรู้สึกหนาวเย็นผิดกว่าเดิมจนขนลุกซ่า

กระโจนพรวดเดียวไปเปิดไฟสว่างจ้า

ใจคอหายหมดเลย...ไม่นอนแล้ว! ทำไงดี? จะเล่นคอมพ์ก็ไม่กล้า เสียวสันหลัง....ผมนั่งบนเตียง เตียงผมชิดฝาผนังครับ ผมเอาผ้าห่มมาคุม นั่งอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป

ตอนเช้า...ผมเล่าให้พ่อแม่และพี่ปอยฟัง เธอว่าไงรู้มั้ยครับ...เล่นเอาผมหวิดสะดุ้งเลยแหละ!

"ดี! เมื่อวานเพิ่งซื้อปิ่นปักผมมาอันนึง ซ้วยสวย..."

เฮ้อ! เจ้าของเขาตามมาด้วยสิ แต่พี่ปอยไม่กลัว...ทุกวันนี้ยังใช้ปิ่นอันนั้นเวลาไปงาน คนชมว่าสวย ดูแปลกตาดี...

ผมก็เลิกกลัวแล้วครับ แต่อย่ามาอีกเลย...ได้โปรด ขนหัวลุกน่ะซี บรื๋อออ...