ห้องนี้...ผีดุ!

"สายป่าน"เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากหอพัก

ดิฉันได้ห้องเช่าห้องหนึ่งในซอยวัฒนวงศ์ ใกล้ๆ สี่แยกมักกะสัน ถือว่าโชคดีมากแล้วค่ะ

ปกติน่ะหายากจะตายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลางเมืองแบบนี้ ใกล้ที่ทำงาน แล้วยังสะดวกสบายไปทุกอย่าง

หารู้ไม่ว่านอกจากจะพออกพอใจสุดๆ แล้ว

ดิฉันยังได้เพื่อนร่วมห้องเป็นของแถมด้วย!

หอพักแห่งนี้ดูๆ แล้วก็มีแต่คนดีๆ มาเช่าอยู่ มีทั้งนักศึกษาและคนหนุ่มสาววัยทำงาน

ทำธนาคารบ้างเป็นพนักงานบริษัทบ้าง เจ้าของหอพักเขาเลือกผู้เช่าค่ะ นัยว่าจะได้ไม่ทำให้เขาเดือดร้อน

ที่นี่เป็นตึก 3 ชั้น สร้างเป็นรูปตัวแอล

ด้านหน้าเป็นลานจอดรถ มีด้วยกันแค่ 24 ห้องเท่านั้นเอง

สภาพภายในอยู่สบาย ดิฉันได้ห้องที่ชั้น 3 ตรงกลางๆ และมีห้องน้ำในตัวด้วย ราคาแพงกว่าห้องที่ไม่มีห้องน้ำ แต่ดิฉันชอบมาก ห้องนี้เป็นห้องเดียวที่ว่างอยู่...ราวกับมันรอดิฉันมาเช่ามันอย่างนั้นแหละ!

ตอนเปิดห้องเข้าไปมีกลิ่นอับๆ นิดหน่อย

เจ้าของซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคน บอกว่า ห้องนี้ปิดอยู่นานแล้ว ดิฉันบอกว่าไม่เป็นไร

เปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทเดี๋ยวก็หายอับเองละค่ะ...ว่าแล้วดิฉันก็กดพัดลมให้หมุนส่าย ขณะเปิดหน้าต่างกว้างๆ

ที่จริงห้องนี้มีเครื่องปรับอากาศด้วยนะคะ

ดูๆ แล้วยังใหม่เอี่ยมทีเดียว ผิดกับห้องอื่นๆ ที่นอนก็ใหม่ ยังไม่ได้เอาพลาสติกที่หุ้มไว้นั้นออกเลยค่ะ เจ้าของหอเอาหมอนใบใหม่มาให้ ส่วนดิฉันมีผ้าปูเตียงสองชุดและผ้าห่มมาเอง

ว่าแต่ว่า เตียงไม้น่ะดูกลางเก่ากลางใหม่ มีคราบสีน้ำตาลๆ เปรอะไปทั่ว...ไม่น่าเกลียดหรอกค่ะ มันจางมาก ดิฉันก็ช่างสังเกตไปเอง...มันอาจเป็นรอยน้ำหรืออะไรสักอย่างก็ได้

ดิฉันพอใจมากกับห้องนี้ มันดูน่าอยู่ไม่น้อย

แต่พอตกกลางคืนกลับรู้สึกอึดอัดพิกล ทั้งๆ ที่ดิฉันไม่ใช่คนที่กลัวอะไรง่ายๆ มันก็ไม่ถึงกับกลัวหรอกนะคะ เพียงแต่รู้สึกเหมือนวังเวงและเหงาๆ เศร้าๆ ยังไงก็ไม่รู้ซีคะ

...เราอาจจะคิดไปเองก็ได้ เพราะเพิ่งได้งานในกรุงเทพฯ ต้องจากบ้านที่ราชบุรีมาอยู่คนเดียวแบบนี้ อีกหน่อยคงชินไปเอง

คืนนั้นดิฉันเข้านอนราวห้าทุ่ม

พอหัวถึงหมอนก็รู้สึกมีพลังบางอย่างดึงจิตให้ตกวูบๆ อย่างฝืนไม่ได้ ดิฉันจะขยับตัวแต่ก็ต้องตกใจมาก

ทั้งแขนขาและศีรษะขยับไม่ได้อย่างใจนึก...มันเหมือนเป็นอัมพาตไปเฉยๆ อย่างนั้นแหละ

ขณะนอนนิ่ง ใจเต้นระทึกอยู่ท่ามกลางความเงียบ

ดิฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนเดินอยู่ตรงทางเดินข้างนอก!

เสียงฝีเท้านั้นดังก้องๆ คล้ายใส่ส้นสูง มันกระทบพื้นเป็นจังหวะ ดังช้าๆ เหมือนเธอผู้นั้นเดินทีละก้าวๆ ใกล้เข้ามาๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงประตูหน้าห้อง...

และแล้ว...ที่ปลายเตียงนั้นก็มีเงาดำๆ

ของผู้หญิงสาวคนหนึ่ง!

ดิฉันเห็นว่าเธอมีผมยาวถึงบั้นเอว แขนเรียวยาว เธอเอามือเท้าตรงปลายเตียงและจ้องดิฉันนิ่งอยู่...

สัญชาตญาณบอกว่าเธอไม่ใช่คนแน่ๆ สักพักเธอก็ถอนใจยาว แล้วนั่งลงตรงปลายเตียงนั่นแหละ ที่นอนงี้ยุบฮวบลงตามน้ำหนัก

คราวนี้ดูเธอมีมิติเป็นคนที่มีเนื้อหนัง

ไม่ใช่เพียงเงา ใบหน้าเธอเป็นรูปไข่ยาวๆ และจากความเลือนรางนั้น เธอคงสวยอยู่เหมือนกัน

ดิฉันอยากกรีดร้อง อยากขยับตัวหนี แต่ทุกส่วนของร่างกายถูกอำนาจประหลาดตรึงเอาไว้ ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ เหงื่อกาฬแตกพลั่กไปทั้งตัว

ผีผู้หญิงคลานขึ้นมาบนเตียง ทำท่าจะมานอนข้างๆ

แล้วก็ทำเช่นนั้นจริงๆ

เธอทิ้งตัวลงนอนชิดกับดิฉัน หัวเธอหมุนอยู่บนหมอนใบเดียวกัน กลิ่นอับๆ และสาบสางกระจายฟุ้งไปทั้งห้อง สัมผัสของเธอเหมือนหมูแช่แข็งยังไงยังงั้น คือ แข็งทื่อและเย็นเฉียบ!

ดิฉันกลัวแทบขาดใจ เธอเอาใบหน้าที่เหม็นหึ่งมาซุกซอกคอ! พ่อแก้วแม่แก้ว...ดิฉันท่องนะโมปากสั่น! ได้แค่นี้จริงๆ ค่ะ น้ำตาไหลพรากเลย

ทันใดนั้น ดิฉันก็ดิ้นสุดฤทธิ์

มันเหมือนดีดนิ้วเผาะเดียวทุกอย่างก็เป็นปกติ

ดิฉันหายใจหอบฮักๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าที่มีแต่เหงื่อ ครั้นแล้วก็โดดลงจากเตียงทันที รีบไปเปิดไฟ...นาฬิกายังห้าทุ่มกว่าๆ อยู่เลย

นี่แสดงว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาแค่ 2 - 3 นาทีเท่านั้นเอง!

ดิฉันจะทำยังไงดีเนี่ย...

เท่าที่ทำได้ก็คือโทร.หาเจ้าของหอ ให้เธอช่วยหาเด็กมาอยู่เป็นเพื่อน เจ้าของส่งเด็กสาวๆ มาคนหนึ่ง แต่พอลับหลังเจ้าของหอ เด็กก็ขอให้ดิฉันไปนอนที่ห้องของพวกเธอที่มีอยู่ด้วยกัน 5 คน

มันคับแคบมาก แต่ดิฉันก็หลับได้ละค่ะ

เด็กเล่าว่า ห้องนี้เคยมีผู้หญิงฆ่าตัวตาย

กว่าจะพบศพก็ขึ้นอืด ส่งกลิ่นแล้ว!

สรุปว่า ดิฉันยอมเสียเงินค่าเช่าที่ให้ล่วงหน้าไป เพื่อยกเลิกการเช่า แต่เจ้าของก็ใจดี เธอคืนเงินทุกบาททุกสตางค์

และแนะนำหอพักแถวถนนเพชรบุรีให้ ดิฉันหาเพื่อนมาอยู่ด้วย แบ่งจ่ายค่าเช่ากัน...ไม่ต้องกลัวว่าจะเจอะเจอเหตุการณ์ขนหัวลุกอย่างคืนนั้น

เข็ดจนตาย ต่อไปนี้ไม่ขออยู่คนเดียวอีกแล้วค่ะ!