มะขามผีสิง

"นายจ๊อด" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากศรีราชา

เจ้าเอ๊ะ - บ้านเพื่อนผมอยู่ศรีราชานี่เอง เมื่อปลายเดือนเมษายนมันชวนพวกผมไปเที่ยว ตอนมหาวิทยาลัยปิดเทอมพอดี

วันนั้นอากาศอบอ้าวแต่เช้า พอตกเย็นฝนก็กระหน่ำหนัก ดีนะ ที่เราไปถึงบ้านเจ้าเอ๊ะก่อนเที่ยง ไม่งั้นแย่แน่

เพราะทางเข้าบ้านนั้นแยกจากถนนใหญ่

ไกลมาก ไกลขนาดสองข้างทางเป็นสวนครึ้ม มีบ้านปลูกห่างๆ กัน

พูดถึงบรรยากาศก็...แหม! น่ากลัวดีครับ

ภายในบ้านไม้สองชั้นขนาดใหญ่ไม่ได้ทาสี ดูทึบๆทึบๆ ชอบกล เปิดไฟก็ไม่ค่อยสว่างนัก

บ้านเจ้าเอ๊ะมีคุณยาย คุณป้ากับคุณแม่

ผู้หญิงทั้งนั้นเลยครับ พ่อไปทำงานราชการอยู่ทางภาคใต้หลายเดือนแล้ว แต่ได้ยินข่าวว่าจะย้ายกลับมาเร็วๆ นี้

เมื่อพวกเราไปถึง คุณยายคุณป้าและแม่ดีใจน่าดูเลย เอ๊ะมาเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ โดยอยู่หอกับผม ฐานะมันดีนะครับ มีรถขับด้วย

พวกผมก็อาศัยรถมันไปมหาวิทยาลัย

และไปเที่ยวไหนต่อไหน รวมทั้งมาที่บ้านศรีราชาของมันด้วย

รถของเอ๊ะเป็นรถคันเก่าของพ่อ แต่ใช้งานได้ดีเชียวละ อาจจะเพราะไปยกเครื่องมาใหม่ๆ ก็ได้

เที่ยวคราวนี้เราไปกัน 4 คน มีผมกับต๋องและปอ รวมเอ๊ะเป็น 4 คนพอดี!

ก่อนเข้าบ้านเราซื้อเบียร์ น้ำแข็ง หมูเห็ดเป็ดไก่

รวมทั้งผลไม้ไปฝากญาติผู้ใหญ่ ตอนเย็นก็เลยสบาย ไม่ต้องขับรถออกมาอีก ฝนก็ตกหนัก แม่กับป้าทำกับข้าวให้เรากิน อร่อยมากครับ

บรรยากาศในคืนนั้นไม่น่ากลัว แต่อบอุ่นดีจริงๆ เพราะพวกเรา 4 คนนั่งกินนั่งเล่นกันตลอดคืน ปล่อยให้พวกผู้ใหญ่ท่านหลับสบาย

ราวๆ ตีสาม พวกผมชักเงียบเสียง ทีวียังเปิดอยู่

แต่พอง่วงมากเลยลากหมอนมานอนกับพื้นห้อง สักพักหนึ่งปอก็เอามั่ง มันล้มตัวลงนอนข้างๆ ผม

อากาศกำลังสบาย ไม่อบอ้าวอย่างตอนเช้า ฝนยังตกพรำๆ แต่เราไม่ได้ปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมเย็นๆ ชื้นๆ โกรกเข้ามา

ขณะที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ

พลันก็ได้ยินเสียงหมาหอนมาแต่ไกล...มันหอนรับกันเป็นทอดๆ ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามาทุกที!

"เฮ้ย! หอนอะไรวะ รึว่าผีมา?" เอ๊ะพูดแล้วเดินไปดูที่หน้าต่าง ผมก็ชักจะตาสว่างขึ้นมาแล้วซี

...พวกเราชอบเรื่องผีกันครับ มันตื่นเต้นสนุกดี

แต่เราไม่เชื่อเรื่องผีหรอก เกิดมาจนป่านนี้ยังไม่เคยพบเคยเห็นสักตัว! เราถึงชอบลองของ...อยากเห็นมั่งนี่ครับ ใครเขาว่าที่ไหนผีดุเราก็ขับรถไปดูกลางดึกกลางดื่นมาแล้ว

สรุปว่าได้แต่บรรยากาศ ไม่เจอผีจริงๆ สักที!

"อยากเห็นว่ะ หมาหอนแบบนี้ก็แปลว่า

มันเห็นผี" ต๋องลุกไปดูที่หน้าต่างบ้าง ส่วนผมลุกขึ้นนั่ง

"นั่นใครวะ? ผู้หญิงใส่ชุดนอนมาเดินทำไมแถวนี้ ผีรึคน?"

คำพูดของต๋องทำให้ผมยืนขึ้นทันที แล้วตามไปสมทบกับเพื่อนทั้งสอง

จริงๆ ด้วยละ! แสงไฟถนนทำให้เราเห็น

หญิงสาวคนหนึ่ง ผมสั้นแค่คอ รูปร่างอ้อนแอ้น แต่งชุดนอนผ้าไนลอน เปียกโชกเชียว เห็นแล้วใจหาย...นี่มันตีสามแล้วนะ!

เธอเป็นอะไรรึเปล่า? เอ้า! ดูซิ...ร้องไห้ฮือๆ ด้วย เสียงสะอื้นดังมาถึงนี่...สงสัยทะเลาะกับแฟนแน่เลย เธอเดินโซเซยังไงพิกล

"ผีอะไร...คนชัดๆ" เจ้าเอ๊ะแน่ใจ

พยายามเพ่งมองว่าเป็นคนแถวนี้หรือเปล่า "ไม่รู้จักว่ะ ลูกใครวะ?"

เราปรึกษากันว่าน่าจะลงไปถามไถ่กันหน่อย มันน่าประหลาดมากที่มีผู้หญิงเดินร้องไห้กลางสายฝนมาตอนตีสามอย่างนี้...ว่ามั้ยครับ?

จากนั้น เราก็รีบออกจากบ้าน

ใส่รองเท้าแตะเดินตามไปดู ไม่ต้องการร่มละ เราไม่กลัวฝนพอๆ กับไม่กลัวผี! ผู้หญิงคนนั้น

เดินผ่านหน้าบ้านเราไปราวสามสิบเมตร เห็นหลังไวๆ เราไม่อยากทำให้เธอตกใจเลยค่อยๆ เดินตามไปเฉยๆ

หญิงคนนั้นเดินลงข้างทางไปที่ต้นมะขาม...

"เฮ้ย! ท่าไม่ดีแล้วว่ะ สงสัยเขาจะผูกคอหรืออะไรสักอย่าง" ผมใจหาย แล้วรีบเร่งผีเท้าไปที่นั่น...

ไม่ถึงนาทีเราก็ไปอยู่ใต้ต้นมะขามยืนทะมึน น้ำฝนหยดลงมาแปะๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว...เราค้นดูจนทั่วก็ไม่มี!

และไม่มีทางอื่นเลยที่เธอจะไปหลบซ่อน

เพราะนอกจากมะขามต้นนั้นแล้วก็เป็นทุ่งโล่งจริงๆ

เอาละซี...จะลองของหรือมาเจอของกันแน่?

เสียงหมาที่เงียบไปนานกลับโหยหวนขึ้นมาอีก เราชวนกันกลับเพราะเห็นท่าชักไม่ค่อยดี

ระหว่างทางกลับบ้าน ต๋องเป็นคนแรก

ที่เห็นภาพข้างหน้า มันชะงัก ชี้มือ

ข้างหน้านั่น...ผู้หญิงคนเดิมเดินสวนเรามา ท่าทางเธอเดินโซเซ ร้องไห้ฮือๆ เราทั้ง 4 คนยืนตัวแข็ง หนาวเข้ากระดูกดำ!

เธอเดินผ่านเราไปช้าๆ ใบหน้านั้น

ผมลืมไม่ลงแน่ๆ มันติดตามาก...เป็นหน้าซีดขาว ดวงตาลืมโพลงคล้ายคนเสียสติ เธอเดินแข็งทื่อไปทั้งตัว...เดินไปที่ต้นมะขาม!

ใช่ครับ ผู้หญิงที่เราเห็นน่ะ...ผี! เธอผูกคอตายที่นี่เมื่อสามวันก่อน ไม่มีใครเจอเธอหลอกหลอน

นอกจากเราสามคนที่มาเอาตอนที่เธอตาย

มาครบสามวันพอดี...เป็นอันว่าเราได้เห็นผีสมใจ แต่เข็ดแล้วครับ ขออย่าให้มาเห็นอีกเลย!