คืนขวัญหาย

เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง เพื่อนบ้านคนหนึ่งชื่อลุงสมจิตต์

แกเป็นข้าราชการบำนาญมาราว 5-6 ปีแล้ว จู่ๆ ก็เสียชีวิตขณะขับรถไปทำธุระที่ดอนเมือง...ไม่ใช่เพราะเกิดอุบัติเหตุอะไร แต่หัวใจวายกะทันหันเพราะมีอาการเส้นเลือดหัวใจตีบอยู่แล้ว

ในรถมียาอมใต้ลิ้นตกเกลื่อน...สันนิษฐานว่าแกคงหยิบยาเข้าปากไม่ทัน ภรรยาและลูกๆ นำศพไปบำเพ็ญกุศลที่วัดแห่งหนึ่งย่านบางเขน

ผมสนิทกับลุงสมจิตต์มานาน รักใคร่นับถือกันเสมือนญาติ...นอกจากจะไปงานสวดศพ 2-3 ครั้งแล้ว คืนสุดท้ายที่จะบรรจุศพไว้ 100 วัน ก่อนจะทำพิธีฌาปนกิจ ผมกับเพื่อนบ้านอีกหลายคนก็ไปร่วมงานด้วย

คืนนั้นฝนตกพรำๆ มาตั้งแต่หัวค่ำ

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเยือกเย็นน่าวังเวงใจอย่างบอกไม่ถูก ผมกับเพื่อนบ้านเดินตามหลังญาติๆ ของลุงสมจิตต์ไปยังสุสานด้านหลังเงียบๆ ผ่านไปตามฮวงซุ้ยขาวโพลนที่เห็นตะคุ่มๆ อยู่ในแสงไฟ

ยอดไม้ไหวซ่าตามแรงลม ทำให้น้ำฝนตกลงมากระทบเนื้อตัวเย็นเฉียบ เสียงหมาหอนโหยหวน ระคนกับเสียงใครสะอื้นเบาๆ ทำให้รู้สึกเสียวสันหลังชอบกล

จนกระทั่งจุดหมาย...

สัปเหร่อจัดการบรรจุโลงศพใส่ฮวงซุ้ยที่เปิดด้านหน้า ใกล้ๆ กับร่มไม้ชายน้ำ พวกลูกเมียของลุงสมจิตต์ก็ยกมือไหว้ร่างไร้วิญญาณ บ้างก็หยิบเงินใส่เข้าไปในฮวงซุ้ยคนละ 10-20 บาท บอกว่า...เอาไปซื้อที่ซื้อทางด้วยนะ! ก่อนจะถอยออกมาให้เขาจัดการปิดฮวงซุ้ย

ใครคนหนึ่งพึมพำว่า...ในที่สุด คนเราก็ต้องมาลงเอยในป่าช้าเหมือนกันทุกคน น่าใจหายสิ้นดี!

จนกระทั่งพิธีต่างๆ เสร็จสิ้น ท่ามกลางความมืดสลัว มีแสงไฟวอมแวม

ฝนยังตกพรำๆ เศร้าสร้อย เสียงลมพัดลู่ไปตามสุมทุมพุ่มไม้น่าวังเวงใจ...พวกเราก็พากันออกมาเงียบๆ ทิ้งลุงสมจิตต์ให้นอนอยู่ในฮวงซุ้ยอย่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย...

เพื่อนบ้านคนหนึ่งบอกกับผมว่า ลูกชายคนโตของลุงสมจิตต์ไม่ยอมกลับ!

ผมหันไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนตะคุ่มๆ อยู่ข้างฮวงซุ้ยขาวโพลน แต่ไม่ได้หันหลังให้อย่างที่น่าจะเป็น ตรงข้าม กลับหันหน้ามาทางพวกเราที่กำลังเดินห่างออกมา...

ขนลุกซ่าไปทั้งตัว...ลุงสมจิตต์น่ะซีครับที่กำลังยืนมองตามมาอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนที่จะเลือนรางจางหายไปในความมืดสลัวของราตรี!