หลอนสุดขีด

"พรรณราย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากห้องอาถรรพณ์

เขาว่าคนกลัวผีมักจะถูกผีหลอกง่ายกว่าคนไม่กลัวผี ดิฉันยอมรับว่าตัวเองกลัวผีมาตั้งแต่เด็กแล้ว คิดว่าไม่น่าอับอายหรอกค่ะ เพราะผู้ชายอกสามศอกหลายๆ คนก็ยืดอกรับสารภาพว่ากลัวผีอย่างแรงเช่นกัน ดิฉันยังไม่เคยถูกผีหลอกมาก่อน นอกจากจะหวาดระแวงไปเองตามประสาคนกลัวผี เชื่อว่าคนหัวอกเดียวกันคงเข้าใจดีนะคะ จะเข้าห้องน้ำก็เคยระแวงว่าจะเห็นใครอยู่ในนั้น! จะนอนก็เคยนึกหวาดว่าจะเห็นใครนอนอยู่บนเตียง...ลองคิดซิคะว่าถ้าเราเห็นตัวเองกำลังนอนจ้องมองมาเขม็ง จะเป็นภาพที่น่าสยองขวัญสั่นประสาท จนทำให้หัวใจอาจล่มสลายได้ง่ายดายเพียงไร?

แต่แล้วก็ต้องโดนผีหลอกอย่างดุเดือด ฉกาจฉกรรจ์ที่สุด...

ดิฉันได้พบกับเหตุการณ์น่าสยองขวัญสุดขีดในชีวิต ชนิดที่ไม่เคยคาดฝัน ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน ว่าจะมีเรื่องน่าอกสั่นขวัญหายสุดขีดขนาดนี้ ...น่าสะพรึงกลัวจนเคยสงสัยว่าตัวเองทำไมไม่หัวใจวาย หรือช็อกตายไปเสียก่อน ประสบการณ์สุดสยองเกิดขึ้นในโรงแรมที่อุดรธานีค่ะ เมื่อเรา...คือดิฉันกับเบญจาเพื่อนที่ทำงานไปเที่ยวกับบริษัททัวร์ จุดหมายคืออีสานตอนบนกับข้ามโขงไปเที่ยวลาว...

คืนแรกนั่นเองที่กลายเป็นคืนอุบาทว์ของชีวิต!

ดิฉันขอข้ามถึงการเดินทางและการแวะเที่ยว รวมทั้งการชมบ้านเมือง แต่ขอเข้าจุดหมายเมื่อเรากินอาหารเสร็จก็เข้าพักในโรงแรมระดับสี่ดาว ค่อนข้างใหม่และสะอาดสะอ้าน ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยค่ะ เพราะมีทั้งล็อกและโซ่คล้องประตู เตียงใหญ่กว้างชนิดนอนได้สามคนอย่างสบาย ราวสี่ทุ่ม เรากำลังจะเข้านอน เบญจาเกิดมีปัญหาเรื่องรอบเดือนเร็วกว่ากำหนด ตัวเองก็ไม่ได้นำผ้าอนามัยมาด้วย เลยบอกว่าจะลงไปซื้อที่ร้านใกล้ๆ โรงแรมนั่นเอง

ดิฉันเพิ่งนึกได้ว่าน่าจะโทร.ไปบอกโอปเรเตอร์ของโรงแรม เพื่อขอความสะดวกเรื่องนี้ แต่เบญจาก็ออกไปราวห้านาทีมาแล้ว

จัดการล็อกประตูแล้วคล้องโซ่ เปิดไฟสว่างทั้งห้องน้ำและห้องนอน แถมเปิดทีวีเอาเสียงเป็นเพื่อน ก่อนจะขึ้นเตียง...เพียงแต่ซุกร่างเข้าไปใต้ผ้าห่มเท่านั้น แสงไฟก็หรี่วูบลงจนดิฉันผงกหัวขึ้นอย่างลืมตัว ก่อนที่จะสว่างไสวตามเดิม ถอนใจโล่งอก แต่แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อภาพในจอทีวีดำมืด ก่อนจะกลายเป็นฝ้าขาวๆ ส่งเสียงซ่า...สะท้านเข้าไปถึงหัวใจจนดิฉันนอนตัวแข็งทื่อ

พริบตานั้นเอง แสงไฟทั้งห้องก็ดับวูบลงอีกครั้ง!

ได้ยินเสียงตัวเองร้องเบาๆ ด้วยความตกใจ หันไปมองทางหน้าห้องน้ำก็มืดสลัวเช่นกัน...ไฟเสีย! ดิฉันถอนใจยาว ใจคอชักไม่ค่อยดี แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงใครหัวเราะครืนมากระทบหู คุณพระช่วย! เสียงจากจอทีวีนั่นเอง ภาพของหญิงชรากลุ่มหนึ่งกำลังล้อมวงดื่มเหล้า หัวเราะเริงร่า ทั้งๆ ที่ไฟฟ้ายังดับมืดทั่วห้อง แต่ทีวีกลับเปิดโร่...ดิฉันหลับตา ถอนใจยาวนึกว่าตัวเองคงจะฟั่นเฟือนไปชั่วคราว...จะว่าแพ้ยาก็ไม่ได้กินยาอะไรนี่นา ร่างกายยังแข็งแรงเช่นเดียวกับคนอายุต้นสามสิบทั่วๆ ไป

เสียงหัวเราะดังก้อง คล้ายกับถาโถมเข้ามาทุกทิศทุกทาง...ลืมตาขึ้นมองทีวีให้แน่ใจอีกครั้ง แล้วก็ได้เห็นภาพนั้น...ภาพที่จะติดหูติดตาไปชั่วชีวิต!

ใบหน้าของชายหญิงในจอหันขวับมาจ้องมองเย้ยหยัน หัวเราะร่า สะท้อนสะท้านเข้าไปถึงหัวอกหัวใจ! ดิฉันได้ยินเสียงตัวเองกรีดร้องแสบแก้วหู โลกทั้งโลกกำลังแหลกสลายลงแล้ว ณ บัดนี้! กระโดดผลุงลงจากเตียง...ไฟสว่างพรึ่บ แต่ทีวีกลับดับวูบไปดื้อๆ ช่างเถอะ! ไม่ขอแยแสอะไรอีกแล้ว นอกจากจะเผ่นออกจากห้องอุบาทว์นี่ให้เร็วที่สุด...ถอดโซ่มือไม้สั่น หมุนล็อกกระชากประตู...แต่มันไม่ขยับเขยื้อนราวกับกลายเป็นประตูเหล็กแน่นหนาที่กักขังดิฉันไว้ตลอดกาล!

คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด! ดิฉันน้ำตาไหลพรากอาบหน้า ตัวสั่นงันงกไม่ผิดกับลูกนกต้องลมหนาว...ทำไมเบญจาไม่กลับมาเสียทีหนอ?

มือถืออยู่ไหน? ต้องเรียกเธอมาช่วย...แต่สมองเลอะเลือนจนจำหมายเลขไม่ได้แล้ว...โทร.หาโอปะเรเตอร์ไงล่ะ! ขอความช่วยเหลือให้เปิดประตู แต่ขาทั้งสองหนักอึ้งจนขยับเขยื้อนไม่ไหว...นี่มันอะไรกัน? เกิดนรกจกเปรตอะไรขึ้น? หรือว่าเรากำลังตกอยู่ในความฝัน...ฝันร้ายสุดสยองสิ้นดี!

"พรรณ! พรรณ..." เสียงแว่วๆ ของเบญจานั่นเอง ดิฉันหอบหายใจฮั่กๆ ยิ้มทั้งน้ำตา...เพื่อนมาแล้ว! กลับมาเสียที! แต่ว่าเกิดนรกจกเปรตอะไรขึ้นล่ะ?

เสียงเคาะประตูแรงๆ ถี่เร็วขึ้น ดิฉันร้องสุดเสียงให้ช่วย...พยายามดึงประตู ขณะที่เบญจาก็พยายามผลักเข้ามา แต่เราก็สิ้นหวังทั้งคู่...ขณะที่อากาศเย็นยะเยือกจนหนาวสะท้านไปถึงหัวใจ ไฟดับวูบอีกครั้ง ความมืดถาโถมเข้าใส่ คราวนี้ดิฉันปล่อยโฮ ทรุดร่างลงกองกับพื้นซบหน้าลงกับท่อนแขน ร้องไห้จนตัวโยนสลับกับร่ำร้อง...ช่วยด้วย! ใครก็ได้โปรดช่วยดิฉันด้วยเถิด!

"พรรณ! ทำไมมานอนที่นี่?" เสียงเบญจาดังแว่วๆ มากระทบหู ดิฉันลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าเพื่อนชะโงกมาหา กรีดร้องอีกครั้งก่อนจะโถมเข้ากอดรัด ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา...รุ่งขึ้นเราก็ขอตัวบินกลับกรุงเทพฯ ทันที

ดิฉันโดนผีหลอกหรือฝันร้ายสุดขีด? แม้จะหาคำตอบไม่ได้จนถึงวันนี้ แต่ดิฉันก็ขอสาปส่งห้องพักโรงแรมไปจนชั่วชีวิตจริงๆ ค่ะ!



ขอขอบคุณประสบการณ์ชวนขนหัวลุกจาก
เว็บไซด์หนังสือพิมพ์ข่าวสด