วิญญาณอาฆาต

ในเรื่องมีความพูดที่หยาบนะคับและไม่มากเพราะเป็นคำพูดที่พูดกับเพื่อน

เริ่มเลยและกันตัวผมเองมาเรียนอยู่ที่กรุงเทพกับเพื่อนอีกคนวันนั้นเป็นวันศุกร์แล้วผมเลิกเรียนดึกและผมก็นั่งรถไปหมอชิตเพื่อที่จะนั่งรถกลับบ้านและวันนั้นเป็นวันที่คนน้อยมาก ซึ่งทุกสัปดาห์วันนี้จะมีคนเยอะมากแน่นเติมรถผมจึงนั่งที่ A9และเพื่อนผมนั่งที่B9ซึ่งติดกันซึ่งเป็นที่ประจำ เมื่อนั่งไปซักสักผมสังเกตุเห็นเหมือนสุสานของคนจีนที่เขาไปไหว้กันในวันเชงเม้งนะคับผมจึงถามเพื่อนว่า เห้ย ปอ แกกลัวผีไหม มันตอบว่า กลัวดิ ผมเลยย้อนไปว่า เห็นก็ไม่เคยเห็น เจอก็ไม่เคยเจอ จะกลัวทำไม ปอมันเลยตอบกับมาว่า มีงไม่เคยเจอก็ไม่รู้ ขอให้มีงเจอสักวัน ผมเลยย้อนไปว่า เออถ้าข้าเจอนะ ข้าจะขอหวยสักที ขอให้ข้าเจอสักที่เถอะ

เมื่อคุยกันจบผมก็หลับไป เมื่อถึงวังจันทร์เพื่อนผมขอลงก่อนเพราะมันจะไปหาญาติมัน

ก่อนกลับมันยังอวยพรขอให้เจอผีนะ เมื่อมันไปแล้วนอนต่อ สักพักก็มีผู้หญิงมานั่งข้าง ๆ ผมก็ไม่ว่าอะไรแต่ที่แปลกก็คือเธอนั่งโดยไม่พิงเก้าอี้และก้มหน้าซึ่งผมไม่เห็นหน้าเธอเพราะมันมืดมากและผมเธอก็ปิดหน้า นั่งไปได้ไม่นานผมก็รู้สึกเหม็นกลิ่นตุ ๆ เหมือนซากอะไรซักอย่างเน่า ผมก็ทนไป แต่ทนไปได้ไม่นานผมก็จะลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งแต่ผู้หญิงคนนั้นจับข้อมือของผมดูเธอจับเบา ๆ แต่แรงกระแทกทำให้ผมเอนไปกระแทกกับพนักพิงเก้าอี้และผมก็นั่งตรงนั้นที่เดิมขยับตัวไม่ได้แต่รู้สึกตัวตลอดเวลาตอนนั้นก็เลยสามย่านมานานพอควรซึ่งใกล้จะถึงจันทร์แล้วพอถึงขนส่งจันทร์ทุกคนบนรถก็ลงรถกันหมดแล้วแต่ผมยังไม่ลงเพราะขยับตัวไม่ได้จนคนขับรถมาเรียกผมจึงขยับตัวได้และรีบลงรถโดยเร็วที่สุดและผมก็รีบขึ้นรถกลับบ้าน

โดยแม่ผมจอดรถรออยู่เพราะรู้เวลาที่ผมจะกลับ เมื่อขึ้นรถแม่ผมถามว่ามีอะไรหรือเปล่า

ผมบอกว่าไม่มีอะไรแต่พอนั่งรถกลับบ้านไปสักพักก็ได้กลิ่นเหม็นเหมือนบนรถทัวร์และแม่ผมก็ได้กลิ่นต่างคนก็ก็ไม่พูดอะไรจนถึงบ้านแม่จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจึงบอกแม่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนรถทัวร์แม่ก็ด่าผมสักพักก็แยกย้ายเข้านอน ระหว่างนอนอยู่นั้นผมก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันที่หน้าบ้านคือเสียงผู้หญิงสาวกับผู้หญิงแก่คุยกัน เสียงผู้หญิงสาวพูดว่า มันลบหลู่ข้า ข้าจะเอามันไปอยู่ด้วยและผู้หญิงแก่ก็พูดว่ายังไงก็เข้าไปไม่ได้ เสียงนั้นเล่นเอาผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลย พอตอนเช้าแม่เข้ามาถามผมในห้อง ว่าเมื่อคืนได้ยินอะไรไหม ผมตอบว่าได้ยิน เท่านั้นแหละแม่ให้ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวไปวัดเพื่อไปทำบุญและไปถวายสังฆทานทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

แต่พอตอนกลางวันมีเหตุการณ์ที่จะทำให้ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอด

คือตอนนั้นผมข้ามถนนไปซื้อของระหว่างรอถนนว่างนั้นก็มีเหมือนอะไรมาผลักผมให้ออกไปตัดหน้ารถเขาแต่พอดีเขาเบรกทันผมจึงมีแค่รอยถลอก พอตกกลางคืนผมก็ได้ยินเสียงเหมือนเมื่อคืนผู้หญิงแก่เค้าทำบุญให้แล้วยังไม่พอหรือไงผู้หญิงสาวพูดว่าแค่สังฆทานข้าไม่เอาหรอก ข้าจะเอามันไปอยู่ด้วยทันได้นั้นผมเข้าไปนอนกับแม่ พอเช้าผมก็เล่าให้แม่ฟังแม่ผมเลยพาไปหาคนทรงคนทรงบอกว่าวิญญาณตนนี้มีแรงอาฆาตมากต้องบวชให้เขาถึงเขาจะยอม ผมจึงหาฤกษ์โดยเร็วที่สุดและผมก็บวชประมาณ 7 วันก็สึกและก็กลับมาเรียนตามปกติ แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมกลายเป็นคนกลัวผี และเป็นคนจิตอ่อน ตกใจง่ายไปเลย ส่วนไอ้ปอเพื่อนผมก็หัวเราะจนท้องแข็งและเย้ยผมว่าคราวนี้วแกกลัวหรือยัง............


ขอขอบคุณปรสบการณ์ชวนขนหัวลุกจาก
ช๊อคเอฟเอ็มออนไลน์ดอทคอม