นึกว่าเพื่อน!!

ช่วงปิดเทอมช่วงหนึ่งตอนม.4 ฉันและฝน ชวนกันไปเที่ยวที่โรงเรียนเก่าซึ่งพวกเราเพิ่งเรียนจบกันไป คงเป็นเพราะช่วงปิดเทอมเล็ก จึงไม่มีทั้งนักเรียน ครู หรือแม้แต่ภารโรงในโรงเรียน

เราสองคนเดินเข้าไปนั่งที่ใต้ตึกซึ่งติดกับบันไดทางขึ้นตึกเรียนซึ่งปิดประตูและล็อคไว้ พวกเราจึงเดินดูรอบๆตึก จนมาทะลุกับตึกอีกฝั่งหนึ่ง

ฉันมองขึ้นไปที่ชั้นสอง ซึ่งเป็นห้องสมุด ที่ชั้นนั้นมีระเบียงยื่นออกมาสำหรับปลูกต้นไม้ซึ่งลักษณะระเบียงนั้นต่ำลงมาประมาณเกือบครึ่งชั้น เรียกว่าต้องปีนลงกันไปทีเดียว

แต่บริเวณนี้แหละที่บรรดาลูกวอลเล่ย์และลูกแบตชอบขึ้นไปติดเป็นประจำ และยากที่จะปีนลงไปเอา ฉันจึงได้ความคิดว่าจะปีนไปเก็บลูกวอลเล่ย์ลงมาเล่นกับฝนเพื่อฆ่าเวลาเพราะฝนจะได้ไปโบสถ์ตอนเย็นต่อ

ฉันจึงชวนฝนปีนขึ้นไป เพราะบริเวณใต้ตึกจะอยู่ติดกับบันไดหินซึ่งมีชานพักติดกับประตูเหล็กข้างล่างทางเข้า ซึ่งทำให้ปีนขึ้นไปได้ง่าย แต่ฝนไม่อยากปีนเพราะเมนท์มา ฉันจึงอาสาปีนขึ้นไปเอง

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ฉันยังจำได้ดีถัดจากบันไดหินคือห้องน้ำ ห้องเรียนห้อง1 ห้อง2 ห้อง3 ห้อง4 ซึ่งห้อง4อยู่มุมมืดของตึก และอยู่บริเวณทางเชื่อมไปอีกตึกหนึ่งซึ่งจะเป็นห้องน้ำอีกห้อง ห้องเรียน ถัดมาจึงเป็นห้องสมุด และด้านหน้าห้องสมุดก็คือระเบียงที่ต่ำกว่าชั้น2อยู่เกือบครึ่งชั้น

ทุกอย่างทำให้ฉันระลึกถึงความหลัง ฉันจึงเดินเข้าไปที่ห้อง2 ซึ่งเป็นห้องเรียนที่ฝนเคยเรียน สักพักฉันก็เหลือบไปเห็นเงาคนวูบผ่านไปที่บานเกร็ด จากนั้นก็มีเสียงคนตบประตูหลังและวิ่งมาตบประตูหน้า

ปัง ปัง ปัง

ฉันจึงเดินไปเปิดประตูดู แต่ไม่เจอใคร ตัวฉันคิดว่าฝนแอบปีนขึ้นมาแกล้งแน่ๆ จึงตะโกนบอกไปว่า

"ไม่ต้องมาแกล้ง ไม่กลัวหรอก" แล้วเดินเข้ามานั่ง


ระหว่างที่ฉันดูสมุดเรียนก็มีเสียงตบบอร์ดด้านหลังห้องดังขึ้นมาอีก ฉันคิดว่าเป็นฝนแน่ๆ จึงไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

จากนั้นจึงเดินออกไปที่ห้อง3 ซึ่งเป็นห้องที่ฉันเคยเรียนพร้อมพูดดังๆว่าเล่นอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างหรือไง มุขซ้ำๆซากๆ ฉันเดินเข้าไปในห้องพร้อมระลึกความหลัง

เหตุการณ์เมื่อสักครู่ก็เกิดขึ้นมาอีกแต่เสียงเริ่มดังขึ้น ฉันเริ่มรำคาญ จึงเดินออกจากห้อง เพื่อจะได้รีบๆไปเก็บลูกวอลเล่ย์ คิดในใจว่า

...ยัยฝนนี่กวนชะมัด ขอเวลารำลึกความหลังหน่อยก็ไม่ได้ ทำมาเล่นแบบนี้ คอยดูนะ เจอเมื่อไหร่ล่ะ...ฮึ่ม!!

ผ่านห้องสี่ ซึ่งอยู่บริเวณมุมอับของตึก ประตูห้องนี้เป็น2บานคู่แบบผลักได้ไม่เหมือนกับห้องอื่น และอยู่บริเวณทางเชื่อมตึกที่จะไปห้องสมุด

เมื่อฉันเดินมาถึงห้องสมุด ฉันลองบิดลูกบิดประตูดูปรากฏว่าล็อค พอเงยหน้าขึ้นไปจะเป็นช่องลม และเห็นได้ว่าพัดลมปิดอยู่ ต่อมาฉันจึงค่อยๆปีนลงไปที่ระเบียง และโยนลูกวอลเล่ย์ลงไปข้างล่าง

จากนั้นฉันก็ปีนขึ้นมา แต่ระหว่างที่ปีนนั่นเอง ฉันได้ยินเสียงพัดลมติดเพดานดังขึ้น ทำให้ฉันตกใจเลยเหยียบพลาด และมือหลุดจากที่จับ...!!

ฉับพลันนั้นเองมีมือมาช่วยดึงแขนเอาไว้ ทำให้สามารถปีนขึ้นไปได้ ในใจฉันคิดว่าเป็นมือของฝน แต่ก็ต้องตกใจและกลัวมาก

เมื่อฉันเห็นฝนกำลังเล่นวอลเล่ย์ที่ฉันโยนลงไปอยู่ข้างล่าง ความรู้สึกบางอย่างมันสั่งให้ฉันออกวิ่งทันที!!

ระหว่างที่วิ่งไปเหมือนมีคนวิ่งตามและตบประตูไปด้วย จากห้องสมุด ห้องน้ำ จนมาถึงห้องที่สี่ ประตูเปิดปิดอย่างแรงทั้งที่ที่ไม่มีลม

ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เสียงวิ่งและตบประตูยังคงดังและประชิดตัวเข้ามาเรื่อยๆ ทันทีที่ถึงบันไดฉันตัดสินใจกระโดดลงมาเลย ถึงแม้ขาจะพลิก

แต่ด้วยความกลัวที่มีมากกว่าฉันยังคงวิ่งต่อไปหาฝน และถามเธอว่า


"ฝน แก...แกได้ขึ้นไปข้างบนหรือเปล่า" และคำตอบของเธอทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ เพราะเธออยู่ข้างล่างตลอด ฉันรีบชวนฝนกลับบ้านทันทีและไม่กล้ากลับมารำลึกความหลังที่นี่อีกเลย


*****************************************************