ผีริมทาง

เริ่มเรื่องเลยนะครับ เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงครับ

ช่างนั้นผมเรียนอยู่ชั้นประถม 6 ที่ รร.แห่งหนึ่งใน กทม. พอดีวันนั้นเนีย มันเป็นวันเกิดของเพื่อนผม มันชื่อว่าไอ้โก้ ผมและเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อไอ้ดา นัดกันไปกินเลี้ยงวันเกิดที่บ้านของโก้ ช่างนั้นเป็นเวลาลาเย็น ประมาน 5-6 โมงเย็นได้ ผมกับไอ้ดาเนีย บอกให้ไอ้โก้กลับไปเตรียมงานก่อน แล้วผมกับดาจะตามไปที่หลัง ผมกับดาเนียไปหาชื้อของเพื่อที่จะมากินเลี้ยงวันเกิดของโก้ เดินเล่นตลาดอยู่นาน จนเวลาเลยไปถึ่งทุ่มกว่าๆ ผมกับดาจึงรีบปั่นจักรยานไปบ้านโก้

(คนละคันนะครับ) โดยทางที่จะไปบ้านโก้เนีย มันเป็นถนน 2 เลนมีระยะทางประมาณ 7-8 โลได้ สองข้างทางเป็นป่ามีต้นไม้ใหญ่มากมาย นานๆทีจะมีรถวิ่งผ่านมาซักคัน พอไปถึงบ้านโก้ประมาน 2ทุ่ม เราก็เริ่มเลี้ยงกันอย่างสนุกจนลืมเวลาไปเลย หันมาดูเวลาอีกที 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว

ผมกับดาเนีย เห็นว่ามันดึกแล้ว จึงขอตัวกลับ ผมและดาปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ เพราะถนนเส้นนั้นไม่มีไฟทาง มีแต่แสงไฟของบ้านเรือนที่อยู่ไกลออกไป จุ่ๆไอ้ดามันหันมามองหน้าผม แล้วมันก็บอกว่ามันรู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง ของตัวรีบไปก่อน แล้วมันก็ปั่นจักรยานเหมือนกับว่ามันกำลังจะหนีอะไรซักอย่าง ผมก็ตกใจครับ ได้แต่ทำหน้างงๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไร



ตอนนี้มีแต่ผมคนเดียว กับสิ่งแวดล้อมที่ไม่ค่อยจะเป็นใจเท่าไรนัก

เพราะอากาศเริ่มเย็น ผมรู้สึกได้ว่ามันหนาวแบบแปลกๆ จึงได้แต่รีบปั่นให้มันถึงบ้านเร็วๆ ระหว่างทางนั้น ผมเห็นู้หญิงคนหนึงเดินอยู่ริมทาง ผมแปลกใจมาก ว่าทำไมเวลาอย่างนี้ถึงมีคนมาเดินอยู่อีก ผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดขาว ผมยาว ผิวขาว ด้วยความที่เป็นเด็ก เลยอยากจะรู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยังไม่เข้าบ้านนอนอีก เลยปั่นเข้าไปใกล้ๆ แล้วหันหน้ากลับมามองหน้าผู้หญิงคนนั้น อย่างช้าๆ ผู้หญิงคนนั้นมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ผม ช่าวเวลานั้นในใจผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้ดูท่าทางจะเป็นมิตร ทันไดนั้นครับพี่ๆ หน้าที่ดูเหมือนว่าจะเป็นมิตร กลับเปลียนไป มีสีหน้าที่ดำ ลูกตาไม่มี เลือดไหลออกมาเต็มร่างกาย ผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้น พยามยามจะจับตัวผม ผมตกใจมากครับพี่ๆ รีบปั่นจักรยานอย่างสุดชีวิต ปั่นไปเรือยๆ ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว ช่วงเวลานั้น ผมหันหน้ากลับมามองดูผู้หญิงคนนั้น พี่ๆครับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีท่าทีที่จะมีระยะห่างออกไปจากตัวผมเลย ผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมาด้วยเสียงที่ดังมากๆ "ช่วยหนูด้วยหนูกลัว" แล้วผู้หญิงคนนั้นล่มลงแล้วก็หายไป

พอรุงเช้าผมเอาเรื่องไปเล่าให้ โกและดาฟัง ดาทำหน้าตกใจมาก ผมเลยถามดาว่า "ไม่เชื่อกูหรอว่ะ" ดาตอบกลับมาว่า "มึงก็เจอหรอว่ะ" ผม ดา โก้ ตกใจมาก เลยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ยายของดาฟัง ยายของดาเล่าให้ฟังว่า ถนนเส้นนั้นมีคนมาตายบ่อย เพราะถนนเส้นนั้นสร้างทับป่าช้าเก่า



ผมขอฝากเรื่องนี้ให้พวกพี่ๆด้วยแล้วกันนะครับ

ปล.พิมถูกบ้างผิดบ้างต้องขอโทดด้วยนะครับ



จาก.....บิ๊ก....


ขอบคุณเรื่องเล่าจากช็อคเอฟเอ็มดอทคอม