คืนผีหลอก

"วิชิตา" เล่าถึงวิญญาณทรมานในร้านข้าวต้ม

คืนนั้นราวสี่ทุ่มกว่าๆ เราเพิ่งออกจากงานแต่งงานที่เจ้าบ่าวเป็นเพื่อนสามีดิฉันเอง บรรยากาศเต็มไปด้วยความสรวลเสเฮฮา แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

ดิฉันแอบถอนใจยาวด้วยความโล่งอก เพราะอยากกลับบ้านเต็มที่แล้วด้วยเหตุผลที่ว่า อย่างแรกคือง่วง อย่างที่สองคืออยากกอดอยากหอมลูกสาวตัวน้อยที่ฝากให้คุณ แม่ดิฉันพาเข้านอน ป่านนี้คงหลับปุ๋ยไปแล้วล่ะ รอแม่แป๊บนึงนะ อีกไม่เกินชั่วโมงเราก็คงกลับถึงบ้าน ได้พักผ่อนอย่างสบาย

แต่เดี๋ยวก่อน...นั่น สามีดิฉันเดินเกาะกลุ่มมากับเพื่อนอีกสี่คน

"พาเพื่อนไปแวะกินข้าวต้มหน่อยนะ นานๆ เจอกันที" สามีพูดเสียงหวานขณะนำเพื่อนพ้องตรงไปที่จอดรถ ดิฉันอึ้ง แต่ก็ต้องยิ้มรักษามารยาท ภาพเตียงนุ่มๆ กับแก้มนิ่มๆ ของลูกลอยหายไปเหมือนลูกโป่งสวรรค์ที่ลอยขึ้นฟ้าอันมืดมิด


สามีดิฉันขับรถตามคำบอกทางของเพื่อนไปถึงร้านข้าว ต้มย่านบางแคที่อยู่ละแวกเดียวกับบ้านเพื่อนคนนั้น นี่มันออกนอกเส้นทางกลับบ้านของเรามาไกลมากเลยนะ

ดิฉันนึกโมโหขณะมองเขาสั่งข้าวต้มและกับมาเต็มโต๊ะ แถมเหล้า เบียร์ น้ำแข็ง โซดาอีกต่างหาก โอ๊ย! เวร

พวกเขาคุยกันสนุกสนาน สามีดิฉันไม่ดื่มเพราะต้องขับรถ เขาดูมีความสุขที่ได้พบปะเพื่อนฝูง ดิฉันจ้องนาฬิกา เข็มมันเดินช้าเหลือเกิน

ในที่สุด ดิฉันก็ได้ยินประโยคที่ว่า "เดี๋ยวเบียร์ขวดนี้หมดก็กลับกันเถอะ"

เฮ้อ! ดิฉันนึกเชียร์ให้เขากระดกแก้วกันไวๆ หน่อย


นึกอีกที เออ จริงนะ กว่าจะถึงบ้านอีกตั้งไกล เผลอๆ ต้องไปส่งเพื่อนพวกนี้ด้วย ขอเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า ดิฉันลุกเดินไปหลังร้านตามที่บริกรชี้บอกทาง

ห้องน้ำแบ่งเป็นฝั่งผู้หญิงกับผู้ชาย แต่มันแคบนิด เดียวเองค่ะ ห้องน้ำผู้หญิงน่ะ พอเปิดเข้าไป ด้านซ้ายก็เป็นอ่างล้างมือสองอ่าง กับกระจกจากอ่างล้างมือ หันหลังเดินสองก้าวสั้นๆ เป็นห้องน้ำสองห้อง แต่ห้องหนึ่งปิดป้ายว่าชำรุด

ที่อ่างล้างมือมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนส่องกระจกอยู่ เธอมองดิฉันแว่บหนึ่ง สีหน้าเรียบเฉย ขาวเผือด แล้วหันหลังก้าวเข้าห้องน้ำไปเลย เป็นอันว่าดิฉันต้องคอย แต่คอยแล้วคอยเล่าเธอก็หายเงียบจนดิฉันกระวนกระวาย

ทันใดนั้นก็มีเสียงครางดังลอดออกมา เอ๊ะ เธอท้องผูก หรือเป็นอะไรกันนั่น เธอครางเป็นชุดจนดิฉันเป็นห่วง

"คุณคะ เป็นอะไรรึเปล่า?" สิ้นเสียงดิฉัน ประตูก็แง้มออกนิดนึงเหมือนกลอนหลุด ดิฉันค่อยๆ ผลักเบาๆ มองลอดเข้าข้างใน

คุณพระช่วย! ในห้องน้ำว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน


ดิฉันถอยกรูดด้วยความตกใจ บริกรที่อยู่ข้างนอกเห็นเข้าก็ชะงักแล้วเผ่นแจ้น เขาต้องรู้อะไรแน่ๆ

ดิฉันลนลานกลับมาที่โต๊ะ เล่าสิ่งที่เจอให้สามีฟัง เขาปลอบเป็นทำนองว่าอาจคิดไปเอง แต่เพื่อนเขาซิคะ ตาลุก ตื่นเต้นใหญ่เชียว เขาแจงอย่างผู้รู้ว่าเมื่อเดือนก่อน มีผู้หญิงมาตกเลือดตายในห้องน้ำนี้

โอ๊ย! ลมจะใส่ ทำดิฉันกลับบ้านช้าแล้วยังพามาให้ผีหลอกอีก

เพื่อนคนนี้ ดิฉันจำหน้าจำชื่อไว้ไม่ลืมเลยค่ะ คราวหน้าชวนไปไหนก็ไปกันเองเถอะ ดิฉันไม่ไปด้วยแล้วจริงๆ


ขอบคณบทความจากข่าวสด