ชุมทางผีดุ

"เฮียเล้ง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวัดใหม่ยายแฟง

สมัยเด็กผมอยู่แถวห้าแยกพลับพลาชัย ด้านหลังซอยกวางตุ้ง ถนนเจริญกรุง แถวนั้นมีทั้งวัดและศาลเจ้าชื่อดัง ตอนกลางวันมีแผงขายธูปเทียน พวงมาลัย รวมเครื่องเซ่นต่างๆ ทั้งขนมและผลไม้อีกมากมาย รถราแทบจะติดเป็นแพตลอดวัน

นอกจากวัดพลับพลาชัย วัดชื่อดังก็ต้องวัดใหม่ยายแฟงซีครับ

ถ้าจะเอาชื่ออย่างเป็นทางการก็คือวัดคณิกาผล แปลว่าผลจากนางคณิกาที่ชื่อยายแฟง แกทำมาหากินทางค้าประเวณีจนร่ำรวย คงจะนึกถึงบาปบุญคุณโทษขึ้นมาได้ก็เลยเอาเงินทองมาสร้างวัดเพื่อไถ่บาป

เรื่องขนหัวลุกของผมเกิดขึ้นแถวนั้นแหละครับ!

ตอนกลางวันพลุกพล่านทั้งรถราและผู้คนก็จริง แต่พอเลยค่ำไปหน่อยทำไมมันถึงดูเยือกเย็นน่าวังเวงใจยังไงชอบกล ศาลเจ้ากับวัดดูจะตกอยู่ในความเงียบเชียบ ต้นโพธิ์ใหญ่ริมรั้วศาลเจ้าก็ยืนทะมึน จู่ๆ ก็สะบัดกิ่งใบซู่ซ่าเกรียวกราว เล่นเอาพวกขาเมาที่เดินแอ่นกลับบ้านหูตาสว่างจ้า หวิดจะหายเมาไปตามๆ กัน

ลือกันว่าผีดุอย่าบอกใคร เพราะมีทั้งคนโดนรถชนตายมั่ง ไล่ฆ่ากันตายมั่ง จนถึงอยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นมาฆ่าตัวตายมั่ง

ชุมชนกว้างใหญ่และเก่าแก่นับร้อยปีน่ะมีคนตายซับตายซ้อน ไม่รู้ว่ากี่พันกี่หมื่นศพมาแล้ว เขาว่าใครทำบุญมาดีก็ได้ไปสู่ที่ชอบๆ ส่วนพวกคนบาปก็ถูกยมทูตลากคอลงนรกไปตามระเบียบ! แต่แหม...ประเภท "บุญก็ทำ-กรรมก็สร้าง" นี่ผมว่าเยอะกว่าเพื่อนแฮะ

ประเภทนี้แหละครับที่น่ากลัวนัก เพราะวิญญาณยังไม่ไปไหน เอาแต่วนเวียนอยู่แถวนั้น...วันดีคืนดีก็ปรากฏให้คนจ๊ะเอ๋ซะที ถ้าไม่มาให้เห็นก็ส่งเสียงหวีดหวิว ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเชียบ เล่นเอาคนดวงตกร้องจ๊าก เผ่นกระเจิงแทบตับทรุดไปตามๆ กัน

ผมกับเพื่อนชื่อเจ้าฮ้อ เคยเจอะเจอเรื่องขนหัวลุกเข้าเต็มเปา ขอยืนยันว่าไม่ได้เมามายหรือตาฝาดแน่นอน เพราะเราเห็นกันเต็มตาทั้งสองคน!

คืนนั้นเราไปเที่ยวงานที่วัดพลับพลาชัยด้วยกัน

ไม่ใช่งานประจำปีอย่างภูเขาทอง หรือว่างานปีใหม่อะไรหรอกครับ แต่ว่าเป็นงานศพของเศรษฐีแถวสะพานยาว ลูกหลานจัดให้มีมหรสพครึกครื้น ทั้งลิเก ลำตัด ภาพยนตร์....อ้อ! มีหมอลำด้วย เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นนี่เอง ไม่ใช่ว่าคุ้นหูคุ้นตาเหมือนสมัยนี้

เรื่องอาหารการกินไม่ต้องห่วง ขึ้นชื่อว่างานวัดซะอย่าง พอจะนึกภาพออกนะครับว่ามีของกินเล่นกินจริงอื้อซ่า ไม่ว่าปลาหมึกย่าง ลูกชิ้นปิ้ง หมูสะเต๊ะ ก๋วยเตี๋ยวแทบทุกชนิดก็ว่าได้...โดยเฉพาะก๋วยเตี๋ยวแคะที่ใส่ลูกชิ้นหมูสับในเต้าหู้ ที่นับวันก็หากินยากขึ้นทุกที...แถวบ้านผมในซอยข้างวัดใหม่ยายแฟงมีร้านอาหารแคะสุดอร่อยอยู่ด้วย...นึกถึงแล้วน้ำลายไหล

เราเที่ยวดูหนังดูหมอลำอย่างเพลิดเพลิน แสงไฟสว่างจ้า ท่ามกลางเสียงเพลงกับเสียงโฆษกบ้าน้ำลายครึกครื้น หนุ่มสาวคึ่กๆ บางทีก็มีเสียงวี้ดว้ายแทรกขึ้นมา...เป็นอันรู้กันว่าสาวเจ้าโดนคนเมาหรือมือบอนแอบ "บีบแตร" หรือไม่ก็ขยำสะโพกงอนงามเข้าให้แล้ว

แหม! ไม่ว่าในงานปีใหม่ที่ท้องสนามหลวง หรืองานภูเขาทอง ฯลฯ ขอให้มีคนแน่นๆ เถอะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นประจำ

สองยามกว่าเห็นจะได้ เมื่อผมกับเจ้าฮ้อเดินกลับบ้าน...

ไม่มีความครึกครื้นสนุกสนานอีกต่อไปแล้ว นอกจากความเงียบเชียบเยือกเย็น...สมัยนั้นรถรายังน้อย พอผ่านศาลเจ้าก็โดนหมาข้างถนนเห่าขรม เล่นเอาเราสะดุ้งโหยง กำลังจะหันไปด่าไอ้หมาปากเปราะก็ต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง

ยอดโพธิ์ไหวซ่าเกรียวกราวขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่ไม่มีลมพัดแม้แต่นิดเดียว! เอ...ชักจะยังไงๆ ซะแล้วซี...

ครั้นผ่านวัดใหม่ยายแฟงก็ต้องชะงักกึก คราวนี้เป็นเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กๆ กลุ่มใหญ่ ผมกับเจ้าฮ้อหันมองหน้ากัน ทำตาปริบๆ อยู่ในแสงสว่างจากเสาไฟ...เด็กบ้าอะไรจะมาวิ่งเล่นในวัดตอนดึกดื่นแบบนี้ล่ะครับ ยกเว้นแต่พวกมันจะเป็น...

"ไปไหนกันจ๊ะ? มาเล่นกับพวกหนูในวัดมั้ย น้าจ๋า..."

สิ้นเสียงเยือกเย็นน่าขนลุก ผมก็เห็นพวกเด็กๆ ไว้จุกเปลือยอกเกือบสิบคนนั่งห้อยขามาจากกำแพงวัด ไอ้ฮ้อร้องจ้า พุ่งพรวดนำหน้าเลี้ยวขวาเข้าซอยเหมือนเหาะได้ ผมด่ามันเสียงขรมก่อนจะวิ่งกวดไปติดๆ กว่าจะถึงบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กันก็แทบขาดใจตาย

สมัยนี้พวกภูตผีอาจจะถูกความเจริญขับไล่ไปหมดสิ้นแล้วก็เป็นได้ แต่ถ้าใครผ่านไปแถวนั้นลองหันไปมองต้นโพธิ์ใหญ่ข้างศาลเจ้าดูซีครับ! บรื๋อออ....


ขอบคุณข้อมูลจากข่าวสด