แดนมรณะ

"ปรัศนีย์" เล่าเรื่องขนหัวลุกจากฝันสยอง

หนทางไกลและเลือน...

สรรพสิ่งรอบกายมีแต่หมอกขาวโพลน ความเยือกเย็นแผ่ซ่านมา จากทุกหนทุกแห่ง เสียงคล้ายลมพัดวู่หวิวดังมาจากทุกทิศทุกทาง... เหลียวซ้ายแลขวาด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะพังทลายออกมานอกอก

ฉันอยู่แห่งหนใดกันหนอ? แหละหรือว่านี่คือโลกหน้าที่จะต้องมุ่งไปเยือน?

ไม่มีใครอยากจะมาสู่ดินแดนที่เย็นเยือก ดูเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างจนน่าขนลุกขนพอง ลำคอตีบตันจนแทบจะไม่อาจหายใจเข้าออกได้สำเร็จ...


คุณพระช่วย! นี่ฉันยังมีลมหายใจอีกละหรือ?

ยกมือขึ้นกุมทรวงอกเมื่อนึกภาพนั้น...ภาพสุดท้ายก่อนที่ฉันจะถูกพลังเร้นลับดึงดูดมาสู่สถานที่น่าสยดสยองพองขน...ไม่มีใครอยาก มาเลยแม้แต่คนเดียว แต่ก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนหลบหนีได้สำเร็จแน่นอน

ดินแดนแห่งความตาย!!

ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือตัวของฉันเอง นอนหงายแน่นิ่ง เปลือกตาปิดสนิท แก้มยุบ นัยน์ตาคล้ายจมลึกลงไปในเบ้า...นัยน์ตาที่ไม่มีวันจะลืมขึ้นมามองโลกอันแสนสวยงามได้อีกแล้วตลอดกาลนาน...

ว่าแต่ภาพนั้นคือตัวของฉันแน่หรือ? เหตุใดจึงดูซีดเซียวทรุดโทรม คล้ายก้อนเนื้อที่กำลังจะกลายเป็นสีเขียวคล้ำ รอการเน่าเปื่อย สูญสลายกลายเป็นผงคลีดิน...เป็นเพียงฝุ่นธุลีที่ลงเอยด้วยการถูกลมพัดปลิวไปสู่ความอ้างว้างเดียวดาย เฉกเช่นทุกชีวิตที่เคยสุขและทุกข์ เริงร่าและร่ำไห้คล้ายจะประกาศให้โลกรู้ถึงความมีตัวตนที่ยิ่งใหญ่เต็มประดา...


หัวเราะและน้ำตา! ก่อนจะกลับคืนไปสู่ธาตุเดิมแน่นอนเหนือสิ่ง อื่นใด!

มหาราชและนักรบผู้เกรียงไกรนับไม่ถ้วน ล้วนแต่ลงไปนอนอยู่ใต้พื้นพสุธานับประสาอะไรกับมนุษย์ตัวกระจิริด จะไม่ย่อยยับดับสลายเพราะถูกเข่นฆ่าด้วยกาลเวลา...

เสียงกัมปนาทหวาดไหวคล้ายเสียงอสนีบาตฟาดเปรี้ยงปร้าง จนฉันสะดุ้งโหยงสุดตัว แผดร้องสุดเสียงก่อนจะลุกขึ้นมานั่งตระหนกอกสั่นอยู่บนเตียงอันยะเยือกเย็น ในห้องนอนของตัวเอง...

สวรรค์ทรงโปรด...ฉันยังไม่ตาย!!

ได้ยินเสียงตัวเองถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความโล่งอก ตามสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิตทั่วไปที่รักสุข-ชังทุกข์ หวงแหนชีวิต...ชีวิตนี้เป็นที่รัก! ไม่มีสิ่งใดจะล้ำค่ายิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง และพยายามหลบเลี่ยงความตายทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้

ฉันระมัดระวังในเรื่องอาหารการกิน ดูแลสุขภาพตัวเองอย่างเข้มงวด ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ อยู่อาศัยในที่อากาศปลอดโปร่ง อารมณ์แจ่มใส ไม่วิตกกังวลต่อปัญหาจิปาถะประจำวัน

ไม่มีสุราและยาเสพติดทุกชนิด ไม่ค่อยปล่อยตัวเพื่อเสาะหาความสำราญให้ตัวเองแบบโง่เขลา ไม่เคยอดหลับอดนอนให้ร่างกายทรุดโทรม...จนกระทั่งเวลาผ่านไป และผ่านไป...


กาลเวลาที่เป็นศัตรูตัวฉกาจของมนุษย์เราทุกผู้คน!

ไม่มีทางที่ใครจะหลบหนีจากมรณะซึ่งรอคอยอย่างมีน้ำอดน้ำทนได้สำเร็จ

ท่ามกลางความยาวนานของกาลเวลา ฉันเคยเจ็บป่วยเล็กๆ น้อยๆ จนถึงล้มหมอนนอนเสื่อ เมื่อความแข็งแรงของร่างกายกำลังถดถอยลงไป แต่การแพทย์แผนใหม่และโอสถทันสมัยก็ทำให้ธาตุทั้งสี่ยังรวมตัวอยู่ได้ โดยเฉพาะกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ให้ยาวนานที่สุด ช่วยให้ฉันเอาชนะความตายมาได้ทุกครั้ง

มฤตยูมารอคอยอยู่ข้างกาย แต่เมื่อเห็นฉันยังไม่ยอมแพ้ก็ต้องล่าถอยออกไป ด้วยท่วงท่าน่าครั่นคร้าม...เป็นสัญญาณว่าพร้อมจะกลับมาหาอีกครั้ง...และอีกครั้งจนกว่าจะถึงวันนั้น


วันที่ฉันหมดสิ้นทั้งแรงกายและแรงใจที่ต่อสู้ดิ้นรน กระเสือกกระสนหลบหนีความตายอีกต่อไป!

ในที่สุด เกือบทุกคืนที่ฉันนอนหลับใหล ก็พบว่าตัวเองกำลังเดินไปสู่ดินแดนอันขาวโพลน เยือกเย็น อ้างว้างเปล่าเปลี่ยวจนน่าขนหัวลุกเสียนี่กระไร

เสียงกึกก้องสะเทือนขวัญก็ทำให้ฉันต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความอกสั่นขวัญหาย...เหงื่อกาฬแตกซิกโซมกาย หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความเหน็ดเหนื่อยและหวาดกลัวปานจะสิ้นใจ

จนกระทั่งคืนนี้ ความหลับสนิทชักนำฉันไปสู่ดินแดนอันน่าประหวั่นพรั่นพรึงอีกแล้ว...แต่จิตใจที่เคยประหวั่นพรึ่นพรึงกลับสงบนิ่งคล้ายจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยดุษณีภาพ...

หนทางไกลและเลือน...ฉันดุ่มเดินไปช้าๆ แต่มั่นคงและแน่นอนเหนือสิ่งอื่นใด!



ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด