"จินดา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในอดีต
สมัยวัยรุ่นผมอยู่ที่ซอยร่วมศิริมิตร ปัจจุบันคือถนนวิภาวดี 3 ถนนสายนี้เคยชื่อซูเปอร์ไฮเวย์ มาเปลี่ยนเป็นวิภาวดีรังสิตเมื่อปี 2518 นี่แหละครับ
ซอยบ้านผมทะลุถึงซอยยาสูบ 1 ได้ด้วย เดี๋ยวนี้ก็กลายเป็นวิภาวดี 5 ไปตามยุคสมัย...ร่ำลือกันว่าที่นี่ผีดุนักหนา เพราะสมัยก่อนเป็นทุ่งนาเปล่าเปลี่ยวนัก...จะเปลี่ยวหรือไม่เปลี่ยวก็ขนาดใครจะย้ายมาอยู่แถวนี้ ญาติมิตรถึงกับทำตาโต ร้องว่า...โอ้โฮ! จะย้ายไปอยู่ถึงซูเปอร์เชียวเรอะ?
คิดดูละกันครับว่าไกลปืนเที่ยงแค่ไหน สมัยนั้นน่ะ!
เมื่อมีผีดุก็ต้องมีคนใจเกินร้อย ประกาศว่าไม่กลัวผีจริงๆ ขอให้รู้แน่เถอะน่าว่าที่ไหนมีผีสิงวิญญาณเฮี้ยน จะขอลองดีซักตั้ง ให้มันรู้ไปว่าผีมันจะเก่งกว่าคนได้ยังไง?
พี่เจิดคือคนที่ประกาศสู้ผีครับ บ้านแกอยู่ใกล้ๆ ผมก่อนถึงโรงแรมซูเปอร์ก้นซอย เป็นหนุ่มโสด รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ทำงานยาสูบ ได้ข่าวว่ามีสาวๆ ชม้อยชม้ายชายตาให้แกหลายคน ยิ่งตอนเช้าๆ เย็นๆ ที่มีรถโรงงานมารับมาส่ง พี่เจิดแกมักจะมีสาวๆ ห้อมล้อม พูดคุย หัวเราะคิกคัก จนเพื่อนๆ หลายคนอดอิจฉาไม่ได้
ตอนนั้นเอง มีข่าวน่าหวาดเสียวว่าสาวใช้ที่บ้านแถวซอยยาสูบโดนคนร้ายข่มขืนฆ่า...ด่าวดิ้นคาห้องนอนชั้นล่าง!
ดาหวันเป็นสาววัยต้น 20 มาจากต่างจังหวัด หน้าตาสะสวย ผมยาวประบ่า อกอวบพุ่งเด่น เอวกิ่ว สะโพกผึ่งผายหนั่นหนา เวลาเดินมักจะดูบิดไปบิดมาคล้ายจะท้าทายกึ่งเชิญชวน จนพวกปากคอเราะร้ายตั้งฉายาว่า "สะโพกยักคิ้วได้" นอกจากไม่โกรธ ดาหวันยังดูชอบเสียอีกแน่ะ
หนุ่มเจ้าชู้กับสาวเซ็กซี่ไม่มีโอกาสพบปะกันจังๆ ซักที จนเกิดเรื่องร้ายขึ้นมา!
เจ้าของบ้านลงมาพบศพเพราะประตูไม่ได้ใส่กลอน ร้องตะโกนเสียงหลง เพื่อนบ้านโผล่ไปเห็นภาพก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน เมื่อเห็นดาหวันนอนเปลือยร่างเต็มเตียง ทรวงอกแดงฉานด้วยเลือดสดๆ ที่มีมดแดงมาไต่ตอม ปากอ้าค้าง นัยน์ตาเหลือกลานด้วยความเจ็บปวดสุดขีดก่อนจะสิ้นใจ
ไม่มีร่องรอยของคนร้ายเลย แต่ตอนใกล้ค่ำเพื่อนบ้านเห็นชายแปลกหน้าเดินมาจากถนนซอยด้านหลังสถานีขนส่งหมอชิต คนบ้านใกล้ๆ กันก็เห็นชายนั้นมาเรียก ดาหวันอยู่ 2-3 คำ...แล้วเธอก็ลุกมาเปิดประตูรับ...ท่าทางอาจจะรู้จักมักคุ้นกันมาก่อนก็เป็นได้
ไม่เฉลียวใจเลยว่าสร้อยคอหนักหนึ่งบาทจะกลายเป็นสื่อมรณะมาให้ตัวเอง!
หลังจากงานศพผ่านไป ผีสาวเจ้าเสน่ห์ก็ปรากฏกายให้คนเห็นด้วยการเดินฉุยฉายที่ริมรั้วตอนค่ำๆ หลายคนเดินผ่านมองเห็นก็จำได้ ถึงกับร้องโวยวาย วิ่งหนีไม่คิดชีวิตไปตามๆ กัน
บางคืนก็มีเสียงร้องเพลงดังแว่วหวานมาจากในห้องมรณะ บางคืนก็มีเสียงหัวเราะต่อกระซิก สลับกับเสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้...เยือกเย็นไปถึงหัวใจของทุกคนที่ได้ยิน!
ลูกจ้างกี่คนๆ มาอยู่ได้คืนเดียวก็เผ่นอ้าว เจ้าของบ้านทนไม่ไหวต้องติดป้ายขายบ้านแล้วอพยพไปอยู่ที่อื่นชั่วคราว
พี่เจิดจอมเจ้าชู้ผู้ไม่กลัวผีถูกยุให้ไปลองดีกับผีสาว ดาหวัน แกก็ตกลงทันที!
คืนนั้น หนุ่มหล่อบอกเพื่อนฝูงว่าได้เรื่องราวยังไงจะมาเล่าให้ฟัง แล้วบินเดี่ยวเข้าไปจุดเทียนปักไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ตัวเองนั่งซดเหล้าแกล้มข้าวเกรียบกุ้งสบายใจเฉิบ ที่หลับที่นอนกับมุ้งม่านยังอยู่เรียบร้อย...กระทั่งเหล้าพร่องไปเกือบครึ่งก็ชักง่วงนอน...พอดีได้ยินเสียงหวานเยือกเย็นมาเข้าหู
"ง่วงก็มานอนซิ พี่เจิดจ๋า...แหม! ดานอนรอพี่มาตั้งนานแล้วรู้มั้ย?"
ชายหนุ่มสะบัดหัวมึนงงเพราะนึกว่าหูแว่วไปเอง แต่เมื่อมองไปที่เตียงก็เห็นดาหวันนอนระทวย ผมกระจายเต็มหมอน ผ้าผ่อนแทบจะไม่ติดตัว มองเห็นเนื้อหนังขาวผ่อง อวบอั๋นสั่นกระเพื่อมราวกับจะยั่วเย้าให้ชายชม... จนต้องลุกไปเหมือนถูกสะกด
เปลวเทียนสะบัดวูบวาบ ภาพสาวกึ่งเปลือยพลันสั่นไหวคล้ายภาพมายา ชายหนุ่มโถมเข้ากอดจูบ ไขว่คว้าเคล้นคลึงด้วยอารมคะนองใจ โดยไม่มีการปัดป้องจากสาวเจ้าผู้เหลือแต่ชุดวันเกิดขาวอล่องอยู่ในแสงไฟ
ก้อนเนื้อชูชันยั่วเย้าให้ฝังหน้าเฟ้นฟอนความหอมหวาน ดูดดื่มแทบไม่หายใจหายคอ...แต่กลิ่นหอมกลับกลายเป็นเน่าเหม็นจนพี่เจิดผละหน้า เบิกตาโพลงแทบถลนออกมานอกเบ้า
สองเต้าขาวอล่องกลับดำคล้ำ ปูดโปนจนแตกปริทั้งสองข้าง...นรกเป็นพยาน! ใบหน้าขาวผ่องของดาหวันผุดโผล่ออกมาพร้อมๆ กันทั้งสองหน้า อ้าปากหัวเราะแหบโหยน่าสยดสยองสิ้นดี
พี่เจิดผงะหน้า ร้องตะโกนด่าสุดเสียง ใบหน้าทั้งสองของดาหวันก็ถลันลุกขึ้นมาหา...พี่เจิดเผ่นอ้าวออกจากห้องอเวจีไม่คิดชีวิต ล้มลุกคลุกคลานมาสิ้นสติที่หน้าบ้านนั่นเอง...ต่อจากนั้นแกไม่เคยปริปากว่าไม่กลัวผีอีกเลยครับ!
สมัยวัยรุ่นผมอยู่ที่ซอยร่วมศิริมิตร ปัจจุบันคือถนนวิภาวดี 3 ถนนสายนี้เคยชื่อซูเปอร์ไฮเวย์ มาเปลี่ยนเป็นวิภาวดีรังสิตเมื่อปี 2518 นี่แหละครับ
ซอยบ้านผมทะลุถึงซอยยาสูบ 1 ได้ด้วย เดี๋ยวนี้ก็กลายเป็นวิภาวดี 5 ไปตามยุคสมัย...ร่ำลือกันว่าที่นี่ผีดุนักหนา เพราะสมัยก่อนเป็นทุ่งนาเปล่าเปลี่ยวนัก...จะเปลี่ยวหรือไม่เปลี่ยวก็ขนาดใครจะย้ายมาอยู่แถวนี้ ญาติมิตรถึงกับทำตาโต ร้องว่า...โอ้โฮ! จะย้ายไปอยู่ถึงซูเปอร์เชียวเรอะ?
คิดดูละกันครับว่าไกลปืนเที่ยงแค่ไหน สมัยนั้นน่ะ!
เมื่อมีผีดุก็ต้องมีคนใจเกินร้อย ประกาศว่าไม่กลัวผีจริงๆ ขอให้รู้แน่เถอะน่าว่าที่ไหนมีผีสิงวิญญาณเฮี้ยน จะขอลองดีซักตั้ง ให้มันรู้ไปว่าผีมันจะเก่งกว่าคนได้ยังไง?
พี่เจิดคือคนที่ประกาศสู้ผีครับ บ้านแกอยู่ใกล้ๆ ผมก่อนถึงโรงแรมซูเปอร์ก้นซอย เป็นหนุ่มโสด รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ทำงานยาสูบ ได้ข่าวว่ามีสาวๆ ชม้อยชม้ายชายตาให้แกหลายคน ยิ่งตอนเช้าๆ เย็นๆ ที่มีรถโรงงานมารับมาส่ง พี่เจิดแกมักจะมีสาวๆ ห้อมล้อม พูดคุย หัวเราะคิกคัก จนเพื่อนๆ หลายคนอดอิจฉาไม่ได้
ตอนนั้นเอง มีข่าวน่าหวาดเสียวว่าสาวใช้ที่บ้านแถวซอยยาสูบโดนคนร้ายข่มขืนฆ่า...ด่าวดิ้นคาห้องนอนชั้นล่าง!
ดาหวันเป็นสาววัยต้น 20 มาจากต่างจังหวัด หน้าตาสะสวย ผมยาวประบ่า อกอวบพุ่งเด่น เอวกิ่ว สะโพกผึ่งผายหนั่นหนา เวลาเดินมักจะดูบิดไปบิดมาคล้ายจะท้าทายกึ่งเชิญชวน จนพวกปากคอเราะร้ายตั้งฉายาว่า "สะโพกยักคิ้วได้" นอกจากไม่โกรธ ดาหวันยังดูชอบเสียอีกแน่ะ
หนุ่มเจ้าชู้กับสาวเซ็กซี่ไม่มีโอกาสพบปะกันจังๆ ซักที จนเกิดเรื่องร้ายขึ้นมา!
เจ้าของบ้านลงมาพบศพเพราะประตูไม่ได้ใส่กลอน ร้องตะโกนเสียงหลง เพื่อนบ้านโผล่ไปเห็นภาพก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน เมื่อเห็นดาหวันนอนเปลือยร่างเต็มเตียง ทรวงอกแดงฉานด้วยเลือดสดๆ ที่มีมดแดงมาไต่ตอม ปากอ้าค้าง นัยน์ตาเหลือกลานด้วยความเจ็บปวดสุดขีดก่อนจะสิ้นใจ
ไม่มีร่องรอยของคนร้ายเลย แต่ตอนใกล้ค่ำเพื่อนบ้านเห็นชายแปลกหน้าเดินมาจากถนนซอยด้านหลังสถานีขนส่งหมอชิต คนบ้านใกล้ๆ กันก็เห็นชายนั้นมาเรียก ดาหวันอยู่ 2-3 คำ...แล้วเธอก็ลุกมาเปิดประตูรับ...ท่าทางอาจจะรู้จักมักคุ้นกันมาก่อนก็เป็นได้
ไม่เฉลียวใจเลยว่าสร้อยคอหนักหนึ่งบาทจะกลายเป็นสื่อมรณะมาให้ตัวเอง!
หลังจากงานศพผ่านไป ผีสาวเจ้าเสน่ห์ก็ปรากฏกายให้คนเห็นด้วยการเดินฉุยฉายที่ริมรั้วตอนค่ำๆ หลายคนเดินผ่านมองเห็นก็จำได้ ถึงกับร้องโวยวาย วิ่งหนีไม่คิดชีวิตไปตามๆ กัน
บางคืนก็มีเสียงร้องเพลงดังแว่วหวานมาจากในห้องมรณะ บางคืนก็มีเสียงหัวเราะต่อกระซิก สลับกับเสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้...เยือกเย็นไปถึงหัวใจของทุกคนที่ได้ยิน!
ลูกจ้างกี่คนๆ มาอยู่ได้คืนเดียวก็เผ่นอ้าว เจ้าของบ้านทนไม่ไหวต้องติดป้ายขายบ้านแล้วอพยพไปอยู่ที่อื่นชั่วคราว
พี่เจิดจอมเจ้าชู้ผู้ไม่กลัวผีถูกยุให้ไปลองดีกับผีสาว ดาหวัน แกก็ตกลงทันที!
คืนนั้น หนุ่มหล่อบอกเพื่อนฝูงว่าได้เรื่องราวยังไงจะมาเล่าให้ฟัง แล้วบินเดี่ยวเข้าไปจุดเทียนปักไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ตัวเองนั่งซดเหล้าแกล้มข้าวเกรียบกุ้งสบายใจเฉิบ ที่หลับที่นอนกับมุ้งม่านยังอยู่เรียบร้อย...กระทั่งเหล้าพร่องไปเกือบครึ่งก็ชักง่วงนอน...พอดีได้ยินเสียงหวานเยือกเย็นมาเข้าหู
"ง่วงก็มานอนซิ พี่เจิดจ๋า...แหม! ดานอนรอพี่มาตั้งนานแล้วรู้มั้ย?"
ชายหนุ่มสะบัดหัวมึนงงเพราะนึกว่าหูแว่วไปเอง แต่เมื่อมองไปที่เตียงก็เห็นดาหวันนอนระทวย ผมกระจายเต็มหมอน ผ้าผ่อนแทบจะไม่ติดตัว มองเห็นเนื้อหนังขาวผ่อง อวบอั๋นสั่นกระเพื่อมราวกับจะยั่วเย้าให้ชายชม... จนต้องลุกไปเหมือนถูกสะกด
เปลวเทียนสะบัดวูบวาบ ภาพสาวกึ่งเปลือยพลันสั่นไหวคล้ายภาพมายา ชายหนุ่มโถมเข้ากอดจูบ ไขว่คว้าเคล้นคลึงด้วยอารมคะนองใจ โดยไม่มีการปัดป้องจากสาวเจ้าผู้เหลือแต่ชุดวันเกิดขาวอล่องอยู่ในแสงไฟ
ก้อนเนื้อชูชันยั่วเย้าให้ฝังหน้าเฟ้นฟอนความหอมหวาน ดูดดื่มแทบไม่หายใจหายคอ...แต่กลิ่นหอมกลับกลายเป็นเน่าเหม็นจนพี่เจิดผละหน้า เบิกตาโพลงแทบถลนออกมานอกเบ้า
สองเต้าขาวอล่องกลับดำคล้ำ ปูดโปนจนแตกปริทั้งสองข้าง...นรกเป็นพยาน! ใบหน้าขาวผ่องของดาหวันผุดโผล่ออกมาพร้อมๆ กันทั้งสองหน้า อ้าปากหัวเราะแหบโหยน่าสยดสยองสิ้นดี
พี่เจิดผงะหน้า ร้องตะโกนด่าสุดเสียง ใบหน้าทั้งสองของดาหวันก็ถลันลุกขึ้นมาหา...พี่เจิดเผ่นอ้าวออกจากห้องอเวจีไม่คิดชีวิต ล้มลุกคลุกคลานมาสิ้นสติที่หน้าบ้านนั่นเอง...ต่อจากนั้นแกไม่เคยปริปากว่าไม่กลัวผีอีกเลยครับ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
