วิญญาณเรียกหา

ดิฉันจะเล่าเรื่องประสบการณ์ผีให้ฟังค่ะ

ขณะนั้นดิฉันอยู่ที่ถนนประดิพัทธ์ ใกล้ๆ คลองประปา มีหญิงชราบ้านใกล้กันชื่อป้าสงบ อายุห้าสิบปลายๆ ผิวขาว ร่างท้วม ผมหงอกประปรายดัดสั้น เพิ่งจะออกจากราชการมาราวปีเศษเพราะโรคเบาหวานกับความดันโลหิตสูงคุกคาม

ป้าสงบเป็นม่ายสามีตาย อยู่กับลูกชายและลูกสะใภ้ ทำงานบริษัททั้งคู่ มีหลานสาวคนเดียวชื่อหนูน้อยหน่า อายุราว 5-6 ขวบ ช่างพูดช่างฉอเลาะ น่ารักมากเลยค่ะ

ป้าแกเป็นคนสงบเรียบร้อยสมชื่อ

พูดจาน่ารักน่านับถือ ไม่เคยนินทาว่าร้ายใคร นิสัยขยันขันแข็ง แม้จะมีลูกจ้างเก่าแก่ชื่อน้าปองเป็นแม่บ้าน แต่ป้าสงบก็จะคอยดูแล...ยกเว้นแต่ตอนเหน็ดเหนื่อยจริงๆ ถึงจะนั่งพักที่เก้าอี้ไม้บนระเบียงเตี้ยๆ ดื่มน้ำชาสมุนไพรที่ช่วยลดน้ำตาลในเลือด


บรรยากาศร่มครึ้มด้วยแมกไม้ ดิฉันมักจะเข้าไปคุยกับแกตอนนั้นเอง

สังเกตว่าคุณป้ารอบรู้เรื่องต่างๆ มากมาย

ไม่ว่าเรื่องการบ้านการเมือง การศึกษา วัฒนธรรม สังคมและศาสนา ข่าวสารสดๆ ร้อนๆ ก็รู้ค่ะ ต้องยอมรับว่าป้าสงบเป็นคนทันยุคทันสมัย หรือ "อินเทรนด์" พอๆ กับหนุ่มสาวยุคใหม่ ไม่ "เอาต์" เหมือนคนสูงอายุส่วนมากที่ไม่สนใจกับความเคลื่อนไหวต่างๆ อีกต่อไป

อ้างว่าไกลตัวบ้าง เราตามโลกเขาไม่ทันบ้าง ฯลฯ

สิ่งที่ป้าสงบสนใจเป็นพิเศษก็คือ

เรื่องราวของชีวิต, ความตาย, โลกนี้และโลกหน้า รวมทั้งความเร้นลับต่างๆ เหนือธรรมชาติ...จนถึงวันสุดท้ายที่เราพบกัน!

"เมื่อก่อนป้าก็เคยเป็นสาวอย่างหนูนี่แหละนะ" ป้าสงบพูดยิ้มๆ กับดิฉันนัยน์ตาที่ยังแจ่มใสมองมาอย่างชื่นชม เหมือนกำลังมองดูรูปร่างหน้าตาของตัวเองในอดีต

"ป้าเคยเนื้อตึง หน้าใส นัยน์ตาดำขลับ ไม่เหี่ยวย่นหย่อนยานแบบนี้หรอก...พูดจาเสียงหวานใส อ้อ! สามีป้าเขาเคยชมบ่อยๆ นะตอนที่รักกันใหม่ๆ น่ะ ตอนนี้เสียงแหบแห้งไปตามวัยแล้ว...ก่อนนั้นอยากกินอยากเที่ยว เพราะกินอะไรก็อร่อย ไปเที่ยวที่ไหนก็สนุก...เดี๋ยวนี้ใครชวนไปไหนก็ไม่อยากไป กินอะไรก็ไม่อร่อยเหมือนตอนที่ยังไม่แก่เฒ่า...ฟันฟางยังแข็งแรง เฮ้อ...

"แต่ป้ายังไม่แก่นะคะ"

ดิฉันพูดอย่างจริงใจ "คนอายุห้าสิบต้นๆ ดูแก่กว่าป้าก็มี ถ้าหนูอายุมากขึ้นแล้วยังดูดีเหมือนป้าก็พอใจแล้วค่ะ"

รอยยิ้มอย่างพึงใจกับแววตาแจ่มใสเป็นประกายจนเห็นได้ชัด

"ขอบใจ หนูจ๋า ช่างพูดให้คนแก่ชื่นใจ...แต่ป้ามาคิดว่าคนเรากินอะไรก็ไม่อร่อย ไม่รู้รสชาติเสียอย่าง ชีวิตก็ไม่มีความหมายแล้ว! ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม...ป้าเคยกลัวตายนะ แต่เดี๋ยวนี้เฉยๆ นับวันก็ยิ่งใกล้ตายเข้าไปทุกที ขออย่าให้ทรมานตัวเองกับคนอื่นก็พอ"

ดิฉันกลืนน้ำลาย ป้าสงบทอดสายตาไปยังความว่างเปล่าพลางพึมพำ

"เมื่อคืนสามีของป้าก็มาหา...เขาดูหนุ่มแน่นหล่อเหลาเหมือนเดิม อ้อ! ตอนตายน่ะเพิ่งจะ 50 ต้นๆ เขามาชวนป้าไปอยู่ด้วย บอกว่ารอป้ามานานเต็มทีแล้ว"

ดิฉันกลืนน้ำลาย รู้สึกเย็นวูบที่ต้นคอ ระเรื่อยไปตามไขสันหลัง ปากคอแห้งผากไปหมด ป้าสงบก็เอื้อมมือที่ปูดโปนด้วยเส้นเอ็นมาตบหลังมือดิฉันเบาๆ

"อย่ากลัวไปเลยหนูจ๋า คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตาย ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าไปได้หรอก บางคนก็ยังหลงตัวเอง นึกแต่ว่าตัวยังไม่ตาย...แต่ป้านึกถึงอยู่ทุกคืน อย่างที่พระท่านว่ามรณสติน่ะแหละ! ใกล้หมดเวลาของเราแล้ว ยุคสมัยของเราผ่านพ้นไปแล้ว เป็นเวลาของคนรุ่นใหม่ คนหนุ่มๆ สาวๆ อย่างพวกหนูนี่แหละ...อย่ากลัวนะหนูจ๋า..."

"กลัวอะไรคะ?"

ดิฉันถามเสียงเครือ ป้าสงบก็พยักหน้าช้าๆ

"ตอนแรกสามีป้าก็มาพบในฝัน ไม่นานก็ขึ้นมานอนข้างๆ ป้าทุกคืน...แต่ระยะหลังๆ นี่เขามาหาป้าตอนกลางวัน ตอนนี้เขาก็ยืนยิ้มอยู่นั่นไง!"

ดิฉันผวาสุดตัว หันขวับไปมองที่หน้าบ้านร่มครึ้มแต่ไม่เห็นใครเลย

"ป้าไม่เหงาแล้ว แต่ก็อยากจะไปอยู่กับเขา ไปเที่ยวกับเขาเหมือนที่เราเคยไปไหนๆ ด้วยกันตั้งแต่ตอนแต่งงานใหม่ๆ ไม่มีลูกเต้าให้เป็นห่วง...ไม่ช้าหนูก็จะได้พบกับคนที่หนูอยากอยู่กับเขา ไปกินไปเที่ยวกับเขา! เป็นความทรงจำดีๆ เมื่อเราแก่ตัวลงไป...อ้อ! สามีป้ามานั่งข้างๆ ป้านี่เอง เขาชมว่าหนูเป็นคนสวย น่ารักมาก..."

ดิฉันคุยกับป้าสงบครู่หนึ่งก็ออกปากลา หลังเย็นวาบๆ ชอบกลค่ะ

วันรุ่งขึ้นก็ข่าวว่าป้าสงบหลับไม่ตื่น

นึกถึงที่คุยกันครั้งสุดท้ายแล้วขนลุก...แต่มีเพื่อนบ้าน 2-3 คนมาถามว่า ก่อนตายเห็นดิฉันนั่งคุยกับป้าสงบกับผู้ชายแปลกหน้าอีกคน ไม่รู้ว่าใคร? คราวนี้ดิฉันขนหัวลุกเลย...จะมีใครอีกล่ะคะ? บรื๋อ...

แหล่งที่มา: บอร์ดรวมเรื่องผี