นัยย์ตาพาสยอง

ประสบการณ์น่าสยองขวัญของผม

ลุงพลอยอายุ 70 เศษ บ้านอยู่ติดกับผมชนิดรั้วเดียวกันที่คลองบางกอกน้อย แกเคยเป็นข้าราชการระดับหัวหน้ากอง เมื่อเกษียณแล้วก็ออกไปเป็นที่ปรึกษาในบริษัทแห่งหนึ่ง ราว 5-6 ปีก็ลาออกมานั่งๆ นอนๆ อยู่กับบ้านในบั้นปลายชีวิต

ชายชราเป็นม่ายเพราะคู่ชีวิตตายไปเมื่อเกษียณได้ 2-3 ปี มีลูกหลานหลายคน แต่แยกย้ายกันไปอยู่กับครอบครัวเกือบหมด เหลือแต่ลูกสาวคนเล็กที่ยังโสดอายุ 30 กว่า ชื่อพี่อ๋อย กับญาติชื่อป้าเล็กที่ช่วยทำงานบ้าน

ผมคุ้นเคยกับลุงพลอยมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วครับ

"ลุงขี้หลงขี้ลืมตามประสาคนแก่น่ะแหละ" ลุงพลอยเคยเล่าสาเหตุที่ออกจากงานให้ผมฟัง "กินแล้วก็นึกว่ายังไม่ได้กิน ถ่ายแล้วก็นึกว่ายังไม่ได้ถ่าย..หาแว่นตาแทบตาย ที่ไหนล่ะ เราสวมแว่นอยู่แท้ๆ ไปเห็นที่หน้ากระจก"

ผมบอกว่าเป็นธรรมดา

ขนาดผมอายุยังไม่เต็มสามสิบ ตอนบ่ายมีคนถามว่าเมื่อเช้ากินอะไร? บางทีผมยังต้องนึกอยู่ตั้งนาน...เลยพูดให้แกสบายใจ

"แพทย์บอกว่า ตราบใดที่คนเรารู้ตัวว่าขี้หลงขี้ลืม รับรองว่ายังไม่เป็นโรคสมองเสื่อม หรืออัลไซเมอร์แน่นอนครับ"

ลุงพลอยยิ้มอย่างโล่งใจ จนเกิดรอยย่นที่หางตาและหน้าผาก ผมสีขาวค่อนข้างบางตัดเกรียนเกือบติดหนังศีรษะ นัยน์ตาสีน้ำข้าวมีแววแจ่มใส เอื้อมมือบอบบางมาตบไหล่ผมเบาๆ พลางพึมพำขอบอกขอบใจ

จู่ๆ ชายชราผู้นี้ก็เกิดมีอาการวิปริตขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

เย็นหนึ่ง ผมได้ยินเสียงร้องเอะอะเอ็ดตะโรมาจากหน้าบ้าน

เมื่อโผล่ไปดูก็เห็นลุงพลอยกำลังโกรธเกรี้ยวสุดขีด ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นแกโกรธใครแบบนี้มาก่อน ที่น่าตกใจก็คือแกกำลังชี้หน้าด่าทอพี่อ๋อยอย่างรุนแรง หยาบคายจนน่าตกใจ แถมตะโกนขับไล่ปาวๆ จนคนใกล้ๆ บ้างมามุงดูกันนับสิบคน

ผมปราดเข้าไปยกมือไหว้ลุงพลอย แต่แล้วก็ยืนตะลึงงันเมื่อได้ยินคำตอบ

"ไปให้พ้น! มึงจะมาขโมยของลูกสาวกูใช่มั้ย? กูจะให้ตำรวจจับมึง!"

พี่อ๋อยยืนตะลึง ร้องแต่ว่า "พ่อ! หนูเองค่ะ...อ๋อยไงคะ...อ๋อยลูกพ่อเองค่ะ" ก่อนจะร้องไห้โฮเมื่อลุงพลอยยิ่งชี้หน้าด่าอย่างรุนแรง นัยน์ตาลุกวาวขุ่นขวางเหมือนคนบ้า...ชาวบ้านพูดกันว่า "ผีเข้าแน่ๆ" แต่เมื่อผมยกมือไหว้เรียกชื่อลุงพลอยดังๆ แกก็หันมามอง ร้องเสียงหอบๆ ว่า "พ่อเอก ช่วยลุงที อีวายร้ายนี่จะบุกบ้านลุง"

ถ้างั้นก็ไม่ใช่ผีเข้า! ผมรีบฉุดมือแกเข้าไปในห้องรับแขก บอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่อ๋อย ลูกสาวของแกแท้ๆ แกส่ายหน้ายืนยันว่าไม่ใช่ท่าเดียว พอดีผมเหลือบไปเห็นรูปถ่ายใบใหญ่ที่ข้างฝา ลุงพลอยกับพี่อ๋อยกำลังยืนยิ้มที่ชายทะเลอย่างมีความสุข

"นี่รูปใครล่ะครับ?"

ผมถาม แกก็บอกว่า "ลุงกับลูกสาวน่ะซี" ผมเลยพาแกมาข้างนอกแล้วชี้ให้ลุงพลอยดูหน้าพี่อ๋อยที่ยังสะอื้นฮักๆ แกเอียงคอมองยิ้มๆ ร้องว่า..อ้าว? อ๋อยหรือลูก! ร้องไห้ทำไม? คนที่มุงดูนึกว่าผีเข้าเลยแยกย้ายกันไป

แต่ปัญหาไม่ได้จบแค่นั้นซีครับ เมื่อผมเข้าไปเยี่ยมแกวันต่อมา

ลุงพลอยจำคนที่เดินผ่านไปมาได้มั่งไม่ได้มั่ง...แต่ที่น่ากลัวมากๆ คือวันหนึ่งผมแวะไปคุยกับแก คิดว่าสมองเบลออาจจะเกิดกับความชราและความเหงาจนซึมเศร้าก็เป็นได้ บังเอิญน้าทุเรียนคนในซอยแวะเข้ามาเยี่ยมพอดี ลุงพลอยก็จำได้

"อ้อ! แม่ทุเรียน สบายดีหรือแม่คุณ?

นั่นพาใครมาด้วยล่ะ คุ้นๆ หน้า..อ๋อ! พี่สมพงษ์นี่เอง เชิญๆ แวะคุยกันก่อน ไม่ได้เจอกันเสียนานเชียว"

น้าทุกเรียนอ้าปากค้าง หน้าซีดเผือด ผมเองก็คงไม่แตกต่างกัน เพราะน้าทุเรียนมาคนเดียว แต่ลุงพลอยทักทายยิ้มแย้ม มองไปยังความว่างเปล่าที่เรามองไม่เห็นใครเลย...นอกจากจะรู้สึกอากาศลดตัวลงเย็นวูบจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

ลุงพลอยมองเห็นลุงสมพงษ์ที่ตายไปหลายปีแล้ว! ต่อมาก็ยังเห็นใครๆ อีกหลายคนที่เหลือแต่วิญญาณเท่านั้น! อีก 2-3 เดือนต่อมาลุงพลอยก็สิ้นกรรม ไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไรกัน...แต่ที่แน่ๆ ผมขนหัวลุกครับ!

แหล่งที่มา: บอร์ดรวมเรื่องผี