ผีต้นมะม่วง-เรื่องเล่าเขย่าขวัญ

ดึกสะงัดของคืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังขี่มอเตอร์ไซค์คู่ชีพผ่านความมืด แสงไฟหน้ารถตัดผ่านความมืดสนิทเป็นทางยาว สองข้างทางเงียบสงบ มีแต่เสียงของเครื่องยนต์ญี่ปุ่นคำราม ตามท้องทุ่งนาในชนบทยามค่ำคืนมักจะไม่ค่อยมียวดยานผ่านไปมามากนัก ราตรีนี้จึงมีเพียงผมและเจ้ามอเตอร์ไซค์คันโปรดห้อตะบึงไปด้วยกัน

ลมเย็น ๆ ปะทะหน้าของผมทำให้รู้สึกสดชื่นบ้าง อดนึกถึงความหลังสมัยเป็นวัยรุ่นไม่ได้ เพื่อนฝูงมากมายต่างแยกย้ายกันไปด้วยอาชีพการงาน

สมชายเป็นเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกับผม สนิทและรักกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ โดยเฉพาะงานวัดเป็นได้นัดกันไปเที่ยวด้วยกันทุกงาน สมชายเป็นเพื่อนที่ชอบสนุก พูดจาไม่ค่อยระมัดระวัง หลังจากเที่ยวงานวัดเสร็จของค่ำคืนหนึ่ง ผมกับสมชายก็เดินทางกลับบ้านด้วยเจ้ามอเตอร์ไซค์ของผม ระหว่างทางที่เรากำลังห้อเจ้ามอเตอร์ไซค์อยู่นั้น เพื่อนเจ้ากรรมดันปวดฉี่

"เฮ้ย! จอดโว้ย แม่งปวดฉี่ฉิบหาย" สมชายตะโกนบอกด้วยเสียงดัง
"เออๆๆ โค้งหน้านี่แหละเดี๋ยวกูจอดให้มึงฉี่ให้เต็มที่เลย"

หลังจากจอดมอเตอร์ไซค์เรียบร้อย เจ้าเพื่อนตัวแสบไม่รอช้า พอลงจากรถได้ก็เดินดุ่ม ๆ หายไปหลังพุ่มไม้ใหญ่ สักครู่ก็ออกมาพร้อมตะโกนเสียงดัง
"เฮ้ยไอ้โก๋ เมื่อกี้มึงได้ยินเสียงอะไรไหมวะ"
" เสียงอะไรของมึงวะไอ้ชาย" ผมถามด้วยใจหวั่นหวิว ๆ ชอบกล
"ก็เสียงท่อประปาแตกไง เกือบแย่เลยวะแม่งปวดฉิบหาย"
"เออ เสร็จแล้วก็รีบมา กูง่วงจะตายห่าแล้ว"

หลายวันถัดมา ผมนึกสงสัยว่าทำไมหมู่นี้ไม่ค่อยเห็นไอ้ชายเพื่อนซี้ผมออกไปไหนมาไหนก็ให้นึกสงสัย มันอาจจะเป็นความผิดปกติของมันก็ได้ เพราะผมมักจะเห็นเพื่อนคนนี้ไปแซวสาว ๆ แถวท้ายหมู่บ้านเสมอ นึกแล้วจึงขับ มอเตอร์ไซค์ไปหาสมชายที่บ้าน

"เฮ้ย ไอ้ชายโว้ย อยู่รึเปล่าวะ" ผมตะโกนเรียกเพื่อนซี้ แล้วก็ถือวิสาสะก้าวขึ้นบันไดไปพร้อมกัน
"อ้าวอยู่นี่หว่า ไอ้ห่าแล้วเสือกไม่ตอบกูมั่ง แม่งเป็นอะไรว่ะ นอนซมเลยนะมึง"
"เออว่ะ กูไม่สบายตั้งแต่ไปเที่ยวงานวัดกับมึงคราวนั้นแหละ"
"อ้าวแล้วมึงเป็นอะไรวะ"

"ไอ้จู๋กูนะซีไม่รู้เป็นอะไร แม่งบวมเป่งเลย เวลาฉี่แม่งใจแทบขาดให้ได้"
"อ้าว แล้วมึงไม่ไปหาหมอวะ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"กูมาคิด ๆ ดูแล้ว สงสัยกูจะโดนเจ้าที่เล่นงานแล้วล่ะ"

"เจ้าที่ที่ไหนของมึงวะ กูว่ามึงไปหาหมอก่อนดีกว่า เดี๋ยวสูญพันธุ์นะมึง"
"กูมั่นใจว่ะ ตอนกูไปฉี่ กูไม่ได้ขอเขา เห็นมีศาลเก่า ๆ อยู่ข้างต้นมะม่วงใหญ่กูก็เสือกปากไม่ดีไปแซวเขาเข้าให้ว่า เจ้าแม่ต้นมะม่วง แน่จริง อย่าติ้งนั้ง ติ้งนั้ง เพลงมันกำลังดังว่ะ ฮ่ะๆๆ" ไอ้สมชายมันเล่าพร้อมหัวเราะแบบเสียไม่ได้

"ก็ปากมึงเป็นแบบนี้นี่หว่า มึงถึงได้เจอดีอย่างนี้ แล้วมึงจะเอายังไงวะ"
"มึงช่วยกูหน่อยได้ไหมวะ ไปขอขมาให้กูที กูเดินไม่ไหวแล้วว่ะจะแย่"
"เฮ้ย ไอ้บ้า เรื่องผี ๆ กูไม่เอาด้วยหรอก มึงทำเอง มึงก็ไปเองเถอะ"
วันรุ่งขึ้นผมขับรถไปรับเพื่อนที่บ้าน หลังจากเตรียมของขอขมาเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถไปยังที่ศาลเก่า ๆ ซึ่งถูกสร้างไว้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่ดูร่มรื่น

"สงสัยมึงโดนเจ้าที่ต้นมะม่วงเล่นงานแหง ๆ"
"เฮี้ยนจริง ๆ ว่ะ เจ้าที่ต้นมะม่วง"

หลังจากขอขมาเสร็จกลับมาพักได้อาทิตย์หนึ่ง เพื่อนเจ้ากรรมมันก็ยังไม่หายจากโรคจู๋ระทม สร้างความเวียนหัวให้กับผมเป็นอย่างมาก ว่าท่านเจ้าที่เขาจะมาไม้ไหนอีก
"ทำไมมึงยังไม่หายสักทีวะ ก็ไปขอขมาแล้วนี่หว่า"

"กูว่าเจ้าที่เขายังไม่หายโกรธกูแน่เลยว่ะ" ไอ้สมชายพูดแล้วทำตาเศร้า ๆ คล้ายจะร้องไห้
"กูชักไม่แน่ใจแล้วว่ะ ไป กูพามึงไปหาหมอก่อนดีกว่า ขืนปล่อยไปนานมึงจะแย่เอา"

ผมหิ้วปีกไอ้ชายประคองขึ้นรถมอเตอร์ไซค์อย่างทุลักทุเล และพากันขี่ไปหาหมอยอดชายที่เปิดคลีนิคอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านที่เราอยู่มากนัก เมื่อหมอยอดชายเห็นจุดเกิดเหตุ แกก็พูดขึ้นมาว่า
"ชัดเลยนี่ คุณสมชาย นี่มันฝีมะม่วงชัด ๆ แค่เห็นก็รู้แล้ว ฝีมะม่วงล้านเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่ผีเจ้าที่ต้นมะม่วงหรอก" หมอยอดชายบอกกับเพื่อนผมเสียงดัง

"ไปได้มาจากไหนกันล่ะนี่ โอ้โห ปล่อยซะสุกงอมเชียวนะนี่" หมอยอดชายเน้นอีก
"เอ่อหรือครับ" ไอ้สมชายเพื่อนผมตอบเสียงอ่อย ๆ

"ไอ้สมชาย ไอ้หอกเสือกมาโกหกกูว่าโดนผีเจ้าที่ต้นมะม่วงเล่นงาน ที่แท้มึงไปล่ออีตัวมานี่เอง!"

ผมจัดการเอาคืนทันที หลังจากก่อนหน้านี้ได้เล่ารายละเอียดให้หมอยอดชายฟัง จนทั้งหมอทั้งเพื่อนคนไข้หลงเชื่อว่าไอ้สมชายโดนผีเจ้าที่ต้นมะม่วงเล่นงาน แต่ที่ไหนได้กลับเป็นฝีมะม่วงแทน
"ไอ้เพื่อนเฮงซวย งั้นมึงกลับบ้านเองละกัน ไอ้ห่าไปเที่ยวเสือกไม่ชวนกูมั่ง"

ผมหันกลับโดยไม่หันกลับไปมองไอ้สมชายอีก พอกันทีสำหรับไอ้สมชาย เพื่อนแท้ที่น่ากระทืบ