ด้วยความที่ไม่รู้
อยู่ๆขนฉันก็ลุกซู่ ลมเย็นๆก็พัดมาทั้งที่ห้องนั้นทึบมากๆ ฉันเดินไปหาแผนที่แต่ก็ไม่เจอ ฉันได้ยินเหมือนอะไรมาเป่าหูฉัน และฉันเริ่มรู้ว่ามันต้องไม่ปกติ ฉันค่อยๆหันกลับออกไป ขาฉันแข็งมากๆแล้วประตูก็ปิดดังปัง!!! ฉันกรี๊ดออกมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเหมือนมีคนเดินผ่านไปมา ฉันหลับตากรีดร้องสุดเสียง ไม่เอาอะไรอีกแล้วเอาจารย์คงได้ยินจึงรีบมาเปิดประตู ฉันรีบวิ่งออกไปทันทีและร้องไห้ แต่ไม่มีใครเล่าอะไรเลย
จนวันหนึ่งเพื่อนสนิทของฉันเล่าให้ฟังว่าห้องนั้นไม่มีใครกล้าเข้าหรอกเพราะเมื่อก่อนเคยมีเด็กติดอยู่ในนั้นตอนปิดเทอมออกมาไม่ได้ จนตาย ฉันจึงย้ายโรงเรียนทันทีที่เรียนจบชั้น